300 Δορυφορικά κανάλια στην οθόνη σας με ένα USB Flash

Η συσκευασία περιλαμβάνει ένα USB Flash Disk με τη σύνδεση στα δορυφορικά κανάλια καθώς και την κατηγοριοποίησή τους σε Αθλητικά, Ενημερωτικά, Ψυχαγωγικά,
Lifestyle,Παιδικά, Επιμορφωτικά κλπ
Δεν απαιτείται εγκατάσταση, επιπλέον εξοπλισμός, ή δήλωση των στοιχείων σας. Απλά συνδέετε το usb flash στον υπολογιστή σας και επιλέγετε μέσα από αυτό το κανάλι που θέλετε να δείτε.

ΓΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΟ 6949061454 !! 

ΤΙΜΗ : 23 euro + μεταφορικα

Δίχως συνδέσεις, εξοπλισμό ή συνδρομές 300 δορυφορικά κανάλια προβάλλονται στην οθόνη του υπολογιστή σας σε παράθυρο ή
σε λειτουργία πλήρης οθόνης (απαιτειται μονο συνδεση σε wifi)

τηλ.6949061454

είτε με τηλεφωνική παραγγελία

ή στείλτε τα στοιχεία σας με sms 

(διευθυνση,ονοματεπωνυμο και τηλεφωνο επικοινωνιας)

ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗ

Η υπεραξία

Aφού αγοράσει την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής ο καπιταλιστής οργανώνει την παραγωγή εμπορευμάτων.

Το προτσές της εργασίας στην καπιταλιστική επιχείρηση έχει διπλό χαρακτήρα.

Από τη μια μεριά είναι προτσές δημιουργίας αξιών χρήσης (υφάσματα, παπούτσια, ρούχα, ψωμί, μηχανές κλπ., αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι).

Από την άλλη, είναι προτσές δημιουργίας αξίας. Αυτό ενδιαφέρει τον καπιταλιστή, γιατί στην αξία των νέων εμπορευμάτων που δημιουργήθηκε από την εργασία των μισθωτών εργατών, υπάρχει εκτός από την αξία της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής και ένα πρόσθετο μέρος της αξίας, το οποίο ιδιοποιείται δωρεάν ο καπιταλιστής.

Εκείνο ακριβώς το μέρος της αξίας που δημιουργείται από την εργασία των μισθωτών εργατών, αλλά δεν πληρώνεται από τον καπιταλιστή, είναι η υπεραξία.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής προϋποθέτει ένα σχετικά υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας, όπου ο εργάτης χρειάζεται μονάχα ένα μέρος της εργάσιμης μέρας, για να δημιουργήσει μια αξία ίση με την αξία της εργατικής δύναμης.

Η υπεραξία δημιουργείται μόνο στην παραγωγή, στο προτσές της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα με το εμπόρευμα (Α) και υποθέσουμε ότι:

• Η εργάσιμη μέρα είναι ένα 8ωρο.
• Το 8ωρο διαιρείται σε δύο ίσα μέρη:

α) Σε αναγκαίο χρόνο εργασίας - 4 ώρες, όπου ο εργάτης παράγει αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης.

β) και σε πρόσθετο χρόνο εργασίας, - 4 ώρες, όπου ο εργάτης δουλεύει δωρεάν στον καπιταλιστή.

Βεβαίως, η αναλογία ανάμεσα στον αναγκαίο χρόνο εργασίας και στον πρόσθετο αλλάζουν, αλλά αυτός ο διαχωρισμός υπάρχει πάντα στον καπιταλισμό.

Στη διάρκεια της εργάσιμης μέρας των 8 ωρών ο εργάτης παράγει εμπορεύματα. Σ' αυτά εμπεριέχεται μέρος της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάζεται με την εργασία στα νέα εμπορεύματα και η αξία της εργατικής δύναμης. Η αξία των εμπορευμάτων που παράγονται στο 8ωρο είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάστηκε σ' αυτά και της αξίας της εργατικής δύναμης. Γιατί αν ήταν ίση, τότε ο καπιταλιστής θα πουλούσε τα εμπορεύματα αλλά δε θα αποκόμιζε κέρδος. Θα έπαιρνε πίσω μόνο το σύνολο του κεφαλαίου που είχε δαπανήσει για την παραγωγή τους.

Ετσι στο παράδειγμά μας, μέσα σε 8 ώρες εργασίας ας υποθέσουμε ότι παράγονται εμπορεύματα αξίας 60 ευρώ. Η αξία του σταθερού κεφαλαίου, (πρώτες ύλες, απόσβεση μηχανών, κτιρίων κλπ.), είναι 44 ευρώ και η αξία της εργατικής δύναμης είναι 8 ευρώ. Ο καπιταλιστής δαπάνησε κεφάλαιο 44+8=52 ευρώ, αλλά η αξία των νέων εμπορευμάτων είναι 60 ευρώ. Επομένως, στη διάρκεια των 8 ωρών έχουμε παραγωγή παραπάνω αξίας 8 ευρώ. Αυτή η νέα αξία είναι η υπεραξία. Ετσι στις πρώτες 4 ώρες, (αναγκαίος χρόνος εργασίας), ο εργάτης παρήγαγε αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης, (η αξία του σταθερού κεφαλαίου προϋπάρχει στα χτίρια, τα μηχανήματα, τις πρώτες ύλες και απλά μεταβιβάζεται στα παραγόμενα εμπορεύματα), ενώ τις επόμενες 4 ώρες, (πρόσθετος χρόνος εργασίας) παρήγαγε νέα αξία 8 ευρώ, την υπεραξία, που καρπώνεται ο καπιταλιστής.

Η υπεραξία των 8 ευρώ δημιουργείται από την απλήρωτη πρόσθετη εργασία του εργάτη που παράγει το προϊόν (Α).

Ακριβώς σε αυτήν τη δωρεάν ιδιοποίηση από τους καπιταλιστές του προϊόντος της απλήρωτης εργασίας των εργατών, δηλαδή στην ιδιοποίηση της υπεραξίας, συνίσταται η ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η υπεραξία γεννιέται στην παραγωγή και εκδηλώνεται στην κυκλοφορία.

Η παραγωγή και η ιδιοποίηση της υπεραξίας από τους καπιταλιστές είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού.

Οι δύο τρόποι αύξησης

του βαθμού εκμετάλλευσης

Βαθμός εκμετάλλευσης είναι η σχέση πρόσθετου προς τον αναγκαίο χρόνο εργασίας ή αλλιώς η σχέση υπεραξίας προς την αξία της εργατικής δύναμης.

Κάθε καπιταλιστής προσπαθεί με κάθε τρόπο να αυξήσει το μερίδιο της υπεραξίας που απομυζά από τον εργάτη.

Η υπεραξία που παράγεται με την παράταση της εργάσιμης μέρας, επομένως και με την αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, ονομάζεται απόλυτη υπεραξία.

Αυτό γινόταν στις αρχές του καπιταλισμού.

Σύγχρονη μορφή του είναι οι υπερωρίες.

Η υπεραξία που προέρχεται από την ελάττωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας και την αντίστοιχη αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, με σταθερό τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, ονομάζεται σχετική υπεραξία.

Η βασική μέθοδος αύξησης της σχετικής υπεραξίας είναι η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γιατί η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας σημαίνει παραγωγή περισσότερων εμπορευμάτων στη διάρκεια του ημερήσιου χρόνου εργασίας, επομένως και περισσότερη νέα αξία.

Εκτός από την απόλυτη και τη σχετική υπεραξία, υπάρχει και η πρόσθετη υπεραξία. Αυτή είναι παραλλαγή της σχετικής υπεραξίας.

Η πηγή της πρόσθετης υπεραξίας είναι η υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας σε ορισμένες επιχειρήσεις σε σύγκριση με το μέσο επίπεδο για το δοσμένο κλάδο παραγωγικότητας.

H ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι ένα προοδευτικό φαινόμενο. Αλλά στις συνθήκες του καπιταλισμού η ανάπτυξη αυτή συνδέεται πάντοτε με το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης των εργατών.

Οι δύο αυτοί τρόποι αύξησης της υπεραξίας παίζουν διαφορετικό ρόλο στις διάφορες βαθμίδες της ιστορικής ανάπτυξης του καπιταλισμού: Στην περίοδο της μανιφακτούρας, όπου η τεχνική βρισκόταν σε χαμηλό επίπεδο και προχωρούσε σχετικά αργά, την κυριότερη σημασία είχε η αύξηση της απόλυτης υπεραξίας. Με την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού στη μηχανική και κυρίως στη σύγχρονη περίοδο, όταν η αναπτυγμένη σε πολύ υψηλό επίπεδο τεχνική επιτρέπει ν' αυξάνεται γρήγορα η παραγωγικότητα της εργασίας, οι καπιταλιστές πετυχαίνουν μια τεράστια ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, προπαντός με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας. Ταυτόχρονα, οι καπιταλιστές επιδιώκουν, όπως και πριν, με κάθε τρόπο την παράταση της εργάσιμης μέρας (όπως γίνεται και σήμερα με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων) και ιδιαίτερα την αύξηση της εντατικότητας της εργασίας.

Η σημασία της θεωρίας

για την υπεραξία

Ο Κ. Μαρξ στο «Κεφάλαιο» ερεύνησε την οικονομική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αποκάλυψε τις σχέσεις που διέπουν τις δύο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι σχέσεις μεταξύ της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης είναι σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και καταπίεσης του προλεταριάτου από την τάξη των καπιταλιστών. Από τις σχέσεις αυτές απορρέουν οι ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις και η ταξική πάλη.

Την κοινωνικο-οικονομική βάση αυτών των ανταγωνιστικών σχέσεων την αποτελεί η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Με τη θεωρία της υπεραξίας ο Μαρξ ανέλυσε επιστημονικά, για πρώτη φορά, την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την τάξη των καπιταλιστών.

Ατράνταχτη απόδειξη γι' αυτό είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη και η αύξηση του κεφαλαίου είναι δυνατές μόνο στη βάση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, και η υπεραξία που προέρχεται από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης είναι μεταξύ τους αχώριστα συνδεδεμένα.

Ο Κ. Μαρξ στο νόμο της υπεραξίας, που είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού, ανακάλυψε τον οικονομικό νόμο κίνησης του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας δίνει το κλειδί ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να καταργήσει την εκμετάλλευση μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας αναδείχνει, θεμελιώνει και αποδεικνύει την αντικειμενική αναγκαιότητα της ενιαίας οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής πάλης.

Η θεωρία της υπεραξίας τεκμηριώνει επιστημονικά την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργού της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ολα αυτά έκαναν το Β.Ι. Λένιν να χαρακτηρίσει τη διδασκαλία της υπεραξίας σαν «τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ»*.

* Β. Ι. Λένιν: «Οι τρεις πηγές και τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού». Απαντα, τόμ. 23, σελ. 46.

Του
Γιώργου ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗ

    

Για τους ''Αλέξηδες'' και τους μη ''Αλέξηδες''

Του Γιώργου Σταύρου

Με αυτό το κείμενο θέλω να μιλήσω για ένα θέμα που ακούω τριγύρω μου συνεχώς απο άτομα με ''απορίες'' τα οποία βέβαια δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με κινηματικές διαδικασίες,πολιτικά, και δεν έχουν ταξική συνείδηση και γι αυτό το λόγο έχουν τις εξής απορίες που πηγάζουν απο ημιμάθεια.
Όλα αυτά συνοψίζονται σε αυτες τις λιγάκι εκνευριστικές ερωτήσεις :

-''Γιατί κάνετε πορείες για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, που δολοφονήθηκε απο σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια , και δεν κάνετε πορεία για τον Γιαννάκη που τον σκότωσε ο πατέρας του, τον Ηλία που που τον σκότωσε ένας φίλος του ή τον αστυνομικό που σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας? ''

-''Με τις πορείες τι θα καταλάβετε , θα γυρίσει πίσω το παιδί? ''

-'' Σίγουρα θα έκανε κάτι,θα τους πείραξε, δεν ήταν άγιο παιδί'' και άλλα τέτοια.



Καταρχήν ,
Καμία ζωή δεν αξίζει περισσότερο απο τη ζωή κάποιου άλλου,όμως,
οι πορείες δεν είναι ούτε μνημόσυνα,ούτε κηδείες , ούτε γιορτές ,ούτε εκδηλώσεις!
Η πορεία είναι αντίσταση,αγώνας,ξεσηκωμός που οδηγεί στην εξέγερση του λαού ενάντια στον εχθρό του.
Δεν γίνεται για κάθε ένα θέμα το οποίο θεωρεί ο καθένας μας σημαντικό. Η πορεία ΕΧΕΙ σκοπό, ΕΧΕΙ λόγο.
Κάθε διαδήλωση σαν αυτή έχει αν μη τι άλλο , ταξικά χαρακτηριστικά, πολιτικά χαρακτηριστικά , εξεγερτικά , ανατρεπτικά και αλληλέγγυα σε κάποιον ενάντια στο σύστημα.

Το γεγονός οτι ο 16χρονος Αλέξης,που ήταν μαθητής, δολοφονήθηκε απο εναν προστάτη του συστήματος και σκυλί του κράτους,απο έναν μπάτσο , στα Εξάρχεια του δίνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Επίσης όμως ο Αλέξης δεν είναι αυτοσκοπός, δεν  είναι ένα μεμονομένο γεγονός αυτό για το οποίο αντιδράμε. Είναι το αποτέλεσμα της κατάχρησης εξουσίας που συστηματικά γίνεται απο τα ''όργανα
 της τάξης'', τις πολλές δολοφονίες που καταγράφηκαν ως εξοστρακισμοί, την τακτική που γενικότερα ακολουθουν ακόμα και σε άτομα που απο τυχη ζουν, τους βασανισμούς μέσα κι έξω απο τις φυλακές, τους ξυλοδαρμούς απο τα ΜΑΤ σε συνταξιούχους και διαδηλωτές,τους τραμπουκισμούς στις γειτονιές μας και ολα αυτά εν γνώση και με την ανοχη του κράτους.
Όλα αυτά ειναι η τακτική ''χτυπάμε έναν για να τρομάξουμε εκατό΄'
Το κράτος έχει τους προστάτες του,ώστε να καμψει το μένος τον αγωνιστών , να σπείρει το φόβο ''οτι καποια σφαιρα απο εξοστρακισμό θα σε πετυχει'' ωστε να μην σηκωνεις κεφαλι στα μέτρα και στα δεινά που ερχονται.
Εχει ποτίσει τους μπάτσους με μίσος εναντίων όλων και ειδικα για εκείνους που συχναζουν σε μέρη όπως τα Εξάρχεια (που ανέκαθεν ήταν σήμα κατατεθεν των εξεγερσεων), για να μπορουν να φέρονται έτσι χωρίς τύψεις.

Δεν ξέρω επίσης τι λέτε εσεις αλλά για μένα ΔΕΝ υπαρχει δικαιολογια οταν ενας αστυνομικός , ενηλικας , εμπειρος, δολοφονει εναν 16χρονο οτι και αν υποτίθεται πως εκανε..Δεν ειναι κινδυνος ενα παιδάκι και οτι και να κανε , καλα εκανε, δεν υπαρχει δικαιολογια για τη δολοφονια.Οσοι λενε δεν ηταν Αγιος , να βλεπαμε αν ηταν το παιδι τους τι θα καναν.
Έτσι λοιπον όλο αυτό αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά , καθώς η εξέγερση του ΄08 , που θα μείνει στην ιστορία,ανάγκασε κόσμο να δει την πραγματικότητα, να παλέψει για τα δικαιώματα του και να μάθει να φέρεται αλληλέγγυα σε αλλους  σε αυτον τον κοινο αγώνα.

Δεν είναι αυτοσκοπός ο Αλέξης.Στο όνομα του παρολίγον να γίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία της κοινωνίας.Και όχι πως δεν άλλαξε τίποτα.
Μπορεί ''το παιδί να μην γυρισε πίσω ,κι ουτε θα γυρίσει'', αλλά ο Αλέξης ζει πίσω απο τα οδοφράγματα,ζει μέσα απο τους αγώνες μας και θα ήταν χαρούμενος αν ήξερε πως τόσος κόσμος ξεσηκώνεται.Αν ζούσε θα ήταν μαζί μας σε κάθε πορεία.Έτσι τιμάμε εμείς τα αδέρφια μας, δεν ξεχνάμε και δε συγχωρούμε.Για εμάς είναι αθάνατος.
Kαι με την αντίσταση μας προσπαθούμε να μην υπάρξει άλλος άδικος θάνατος μελλοντικά.Γιατί αν περνούσε στο ''ντούκου'' θα το καναν ακόμα πιο εύκολα.

Αυτό που καταφέραμε ως κίνημα όμως, εφοσον το παιδι πίσω δε γυρίζει, είναι η εξέλιξη και αναβάθμιση του ίδιου του κινήματος.Απο το 2008 τα δεδομενα ειναι εντελως διαφορετικα.
Καταλήψεις και ελεύθεροι χώροι ξεπηδούν παντού, εκατοντάδες νέες συλλογικότητες και οργανώσεις.περισσότερες δράσεις, άλλα δεδομένα στις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ,πιο δυνατές πιο οργανωμένες,περισσότερος κόσμος ασχολήθηκε με τα κινηματικά με αφορμη το 2008, και το κυριότερο αποκτήσαμε μια τεράστια πλεον εμπειρία πανω σε αυτό και την επόμενη φορα θα είμαστε σίγουρα πιο συνειδητοποιημένοι ωστε μια εξεγερση να εξελιχθεί σε πραγματικη επανασταση.

Σίγουρα υπήρξαν λαθη,αλλά τέλειοι δεν είμαστε.Εξελισσόμαστε όμως.Και επίσης τι σημασία έχουν τα μικρά αυτά λάθη μποστά σε μια ανθρώπινη ζωη.

Πολλά προβοκατορικα γεγονότα , έσπευσαν να σπηλωσουν την εξεγερση , αλλά δεν θέλω να μείνω σε αυτά.Εξ άλλου όποιος εκείνες τις μέρες αντί να είναι στο δρόμο και να το ζει και να το βλεπει, καθόταν σπίτι και ακουγε το παραλήρημα παραπληροφόρησης , είναι άξιος της μοίρας του.

Τα ΜΜΕ πάντα παίζουν τον ρόλο τους.
ΜΠΑΤΣΟΙ - ΤV - NEONAZI όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί, που λέει και το γνωστό σύνθημα.

Κλείνοντας λοιπον,οι διαδηλωσεις για τον Αλέξη και τον κάθε Αλεξη γίνονται γι αυτό , και για άλλους δεν γίνονται,
ΟΧΙ γιατί η ζωη καποιου αξίζει περισσότερο απο καποιου άλλου!

Συγνώμη που σας χαλάμε τη γιορτή, και τις βιτρίνες με τα Χριστουγεννιάτικα όμως για εμάς οι ανθρώπινες ζωές είναι σημαντικότερες.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ..
ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Γιώργος Σταύρου

Αντίλογος

05/12/2015

Μπαμπά τι είναι χούντα ;

Μπαμπά εσύ πρόλαβες τη  χούντα ?

Ναι παιδί μου …

Μπαμπά τι ακριβώς ήτανε η χούντα ?

Τι μου θυμίζεις τώρα παιδί μου … μαύρες μέρες, ένα τσούρμο ντόπιοι αλήτες που χρηματοδοτήθηκαν και βοηθήθηκαν από ξένες δυνάμεις κατέλαβαν με τη βία την εξουσία, καταστρατήγησαν το σύνταγμα και κατάργησαν τη δημοκρατία.

Ήτανε πολλοί αυτοί μπαμπά ?

Όχι παιδί μου καμία τρακοσαριά ξεπουλημένα τομάρια και πράκτορες, καμιά χιλιάδα επιχειρηματίες, εφοπλιστές και μεγαλοαπατεώνες, καμιά πενηνταριά χιλιάδες «ημέτεροι» και παρατρεχάμενοι, μια θλιβερή μειοψηφία δηλαδή παιδί μου ….

Και πώς κατάφεραν να καταργήσουν τη δημοκρατία αφού ήταν τόσο λίγοι ρε μπαμπά ? η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα των πολλών ? γιατί δεν αντιδράσατε εσείς οι πολλοί ?

Γιατί επέβαλαν «στρατιωτικό νόμο» παιδί μου …

Τι σημαίνει αυτό μπαμπά ?

Σημαίνει ότι ο πολίτης θεωρήται «εσωτερικός εχθρός» του κράτους και εναντίον του επιστρατεύεται η αστυνομία, όλα αστυνομοκρατούνται, η αστυνομία έχει απόλυτη εξουσία να δικάσει και να εκτελέσει κάθε ύποπτο, παντού έλεγχοι και αστυνομική αυθαιρεσία, βία και τρομοκρατία, παιδί μου μαύρες μέρες …. τι μου θύμησες τώρα …

Μα πατέρα οι αστυνομικοί δεν είναι παιδιά του λαού, των απλών ανθρώπων ?

Ναι παιδί μου έχουν γονείς απλούς ανθρώπους, αλλά διαλέγουν να γίνουν μισθοφόροι φύλακες άγγελοι των «εχόντων» και «κρατούντων», το ξέρουν αυτό όταν διαλέγουν τη δουλειά αυτή, είναι απλά πολύ φτηνά ξεπουλημένοι, συνήθως έχουν κόμπλεξ εξουσίας και δεν είναι μόνο ο μισθός το κίνητρο … παιδί μου πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ξεπουλιούνται, άλλοι το κάνουν ακριβά, άλλοι πολύ φτηνά, πάντως κανείς δεν έγινε αστυνομικός με το ζόρι ….

Και γιατί έγινε η χούντα μπαμπά ?

Γιατί όλοι αυτοί οι ξεπουλημένοι ήθελαν να πλουτίσουν και για να πλουτίσει κάποιος υπερβολικά και γρήγορα παιδί μου πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτόν που δουλεύει ή  να κλέψει ….

Και με ποιόν τρόπο πλούτισαν αυτοί, σε τι τους βοήθησε η χούντα ?

Παιδί μου όταν γίνεται μια χούντα νομοθετούν αυτοί που την κάνουν και έτσι μπορούν να καταστρατηγήσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα ώστε να γίνει φτηνή η εργασία και να κερδίζουν περισσότερα, όταν μια χούντα ξεπουλάει σε ξένους κυριαρχικά δικαιώματα κάποιοι παίρνουν μίζες,  όταν καταργούνται τα συνδικαλιστικά δικαιώματα δεν υπάρχει τρόπος διεκδίκησης και το κυριότερο όλοι οι μεγαλοαπατεώνες που χρόνια πριν έκαναν κομπίνες και έκλεβαν τον λαό ήταν φυσικά τσιράκια τους και ξεπλύθηκε όλο το κλεμμένο χρήμα και αμνηστεύτηκε κάθε ποινικό αδίκημα ….

Και σεις γιατί το ανεχτήκατε αυτό μπαμπά ? Όση αστυνομία και να είχε αν βγαίνατε όλοι μαζί στο δρόμο θα τους παίρνατε φαλάγγι …

Ναι δίκιο έχεις παιδί μου αλλά μας είχαν χωρίσει σε «ημέτερους», σε κλάδους, σε φατρίες κλπ πέταγαν μια υπόσχεση και ένα ξεροκόμματο σε κάθε κομμάτι τις κοινωνίας και οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ φρόντιζαν να σπέρνουν διχόνοιες, κοιμηθήκαμε μπροστά στην τηλεόραση παιδί μου  …

Μα οι δημοσιογράφοι ήταν με τη χούντα πατέρα ?

Ναι παιδί μου δυστυχώς τα ΜΜΕ ανήκαν στα λαμόγια – συνεργάτες της χούντας και οι ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι ήταν πιστά σκυλιά του συστήματος που μάλιστα αποκαλούσαν την χούντα ως «μόνη λύση για την πατρίδα», ως «αναγκαία για την διάσωση της χώρας» και μάλιστα κανείς δεν την ονόμαζε χούντα, «επανάσταση» την έλεγαν, έλεγαν περίπου πως ήταν «αυτονόητο να γίνει» και μετά από λίγο καιρό άρχισαν να την αποκαλούν και δημοκρατία …

Και η αριστερά μπαμπά, πως άφησε η αριστερά να γίνει αυτό ?

Αχ παιδί μου …. η αριστερά είχε διαιρεθεί σε κομμάτια και αποκόμματα, κάποιοι πέρασαν στην παρανομία, κάποιοι διαπραγματευόντουσαν την «νομιμοποίηση» τους και κάποιοι το έπαιξαν «μετριοπαθείς», καταδίκαζαν τη βία από όπου και αν προέρχεται, αποκήρυξαν κινητοποιήσεις που είχαν συγκρούσεις άμεσες με την αστυνομία, αποκάλεσαν προβοκάτορες κάποιους γνήσιους αγωνιστές που δεν φόρεσαν το καπέλο των κομμάτων τους …. άστα να πάνε …

Θες να πεις πως η αριστερά είχε ξεπουληθεί και αυτή πατέρα ?

Όχι δε θέλω να το πω, δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά δε μπορώ και να σου εξηγήσω γιατί ούτε γω έχω καταλάβει ακόμη πως η αριστερά εγκατέλειψε την εργατική τάξη στα νύχια της χούντας …

Και γιατί δεν πήρατε τα όπλα, αφού με τα όπλα σας κράταγαν δέσμιους πατέρα ?

Κάποιοι τα πήραν παιδί μου αλλά ήταν «τρομοκράτες» και η τρομοκρατία δεν είναι πολιτικά ορθή πράξη για ένα δημοκράτη παιδί μου !

Μα τι θα πει αυτό ρε μπαμπά πάλι είναι δηλαδή πολιτικά ορθό να σου επιβάλλον κάτι με τη βία, δηλαδή να σε τρομοκρατούν,  και συ να μην αμύνεσαι για να μην σε αποκαλέσουν τρομοκράτη οι αρχητρομοκράτες ? Τι σκατά είναι αυτή η πολιτική ορθότητα δεν σε καταλαβαίνω ρε πατέρα …

Ε χμ να δηλαδή ε πολιτικά ορθό είναι να ….. είναι να χρησιμοποιείς νόμιμα μέσα για να …..

Μα τί λες ρε μπαμπά αφού είπες πως η χούντα νομοθετούσε αυθαίρετα πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις νόμιμα μέσα εναντίων της ?

Ε να δηλαδή εεεε χμ κοίτα εγω δεν είμαι πολύ καλός σε αυτά αλλά εεε τέλος πάντων είσαι μικρός ακόμη για να καταλάβεις τέτοιες έννοιες, εγώ είμαι πολιτικά ορθά σκεπτόμενος άνθρωπος τελεία και παύλα !

Όλα αυτά τα έζησες πατέρα και δεν έχεις ενοχές που τα ανέχτηκες εσύ ο δημοκράτης ?

Τα έζησα παιδί μου αλλά …… δεν έκανα εγώ για ήρωας παιδί μου … συγνώμη που δεν ήμουν παλικάρι ….. Τι τα θες όμως  τώρα αυτά παιδί μου, τώρα έχουμε δημοκρατία πια, πάνε αυτές οι εποχές, τώρα κοιμόμαστε ήσυχα  …. λοιπόν παιδί μου νύσταξα πάω να δω το τελευταίο δελτίο ειδήσεων και να ξαπλώσω, θέλω να ακούσω για την περικοπή στη σύνταξη μου που εξαγγείλανε , εξαρτώνται οι σπουδές σου από αυτό, αυτό είναι σημαντικό και όχι οι θεωρίες και οι αναμνήσεις ….

Μπαμπά ……….. Καληνύχτα …. Εγώ δε νυστάζω και απόψε λέω να βγω να τα κάψω !!!!

Αναρχική ηθική

ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ

Ο αριθμός αυτών που δηλώνουν αναρχικοί σήμερα είναι τόσο μεγάλος, και κάτω από το όνομα αναρχία κρύβονται θεωρίες τόσο διαφορετικές και αντιφατικές, ώστε θα είχαμε πραγματικά άδικο αν τα χάναμε όταν το κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια τη λέξη, μένει αδιάφορο στην προπαγάνδα μας και μας περιφρονεί.

Δεν μπορούμε φυσικά να εμποδίσουμε τους άλλους να χρησιμοποιούν όποιο όνομα θέλουν. Όσο για το να σταματήσουμε εμείς να λεγόμαστε αναρχικοί, αυτό δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε απλούστατα ότι αλλάξαμε απόψεις.

Αυτό που όλο και όλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να διαχωρίζουμε ξεκάθαρα τη θέση μας από όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για την αναρχία και από όσους, αν και έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις με εμάς, βγάζουν από αυτές πρακτικά συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά μας. Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των ιδεών μας και της ειλικρινούς και αδιάκοπης επανάληψης των απόψεών μας για όλα τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με τις ιδέες και την ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν στον ίδιο χώρο υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης.

Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς, και φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή είναι το αν αυτός που την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι. Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικά, και τους δε να ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια, πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που κατά βάθος αδιαφορούν για την αναρχία και για όσα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά συμφέροντα. Δεν μπορώ να εξαντλήσω εδώ μια μεθοδική και αναλυτική μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, θα αρκεστώ να μιλήσω για αυτά που με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο.

 Ας μιλήσουμε για την ηθική

Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε αναρχικούς που αρνούνται την ηθική. Στην αρχή λένε απλώς ότι σαν θεωρητική άποψη δεν παραδέχονται καμία απόλυτη, αιώνια και αμετακίνητη ηθική, και ότι στην πράξη επαναστατούν εναντίον της αστικής ηθικής που επιδοκιμάζει την εκμετάλλευση των μαζών και καταφέρεται εναντίον όλων των πράξεων που βλάπτουν ή απειλούν τα συμφέροντα των προνομιούχων. Έπειτα, σιγά-σιγά, όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, παίρνουν το σχήμα του λόγου για επακριβή έκφραση της αλήθειας. Λησμονούν ότι στην τωρινή ηθική, πλάι στους κανόνες που προβάλλουν οι παπάδες και τα αφεντικά για να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους, βρίσκονται και άλλοι, περισσότεροι και ουσιαστικότεροι, που χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατη κάθε κοινωνική συμβίωση. Λησμονούν ότι το να επαναστατείς εναντίον κάθε κανόνα που επιβάλλεται με τη βία δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να μην έχεις καμία ντροπή και κανένα συναίσθημα υποχρέωσης απέναντι στους άλλους. Λησμονούν ότι για να καταπολεμήσεις σωστά μια ηθική, οφείλεις να αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, μια ηθική ανώτερη. Και καταλήγουν, με τη βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας τους και των περιστάσεων, να γίνουν ανήθικοι με όλη τη σημασία της λέξης, άνθρωποι δηλαδή χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους, που υποκύπτουν παθητικά στην παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα, στερούνται το ψωμί για να βοηθήσουν έναν σύντροφο· αύριο, θα σκοτώσουν άνθρωπο για να πάνε στις πουτάνες.

Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που θεωρεί καλό κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή την κρατούσα ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής, μιας χώρας ή μιας κοινωνίας, και πράγματι η αστική ηθική είναι κάτι παραπάνω από κακή, όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια κοινωνία χωρίς καμία ηθική, ούτε έναν συνειδητό άνθρωπο χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον εαυτό του και τους άλλους.

Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης, και προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε θεσμούς που ανταποκρίνονται στο πώς βλέπουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν δεν κάναμε αυτό το πράγμα, πώς θα μπορούσαμε να δούμε ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το λαό;

Μια άλλη απαράδεκτη άποψη, που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά και άλλοι τη χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, είναι ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να είσαι ηθικός, και ότι κατά συνέπεια μάταια πασχίζεις, αφού οι προσπάθειές σου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία· το καλύτερο, λένε, είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελός μας και να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους· θα αλλάξουμε ζωή όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Βέβαια, κάθε αναρχικός καταλαβαίνει σήμερα ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση επιβάλλει στον άνθρωπο να παλεύει εναντίον των άλλων ανθρώπων και βλέπει σαν καλός παρατηρητής πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια στο πανίσχυρο κοινωνικό περιβάλλον. Ένα όμως είναι εξίσου αληθινό: ότι χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του κοινωνικού περιβάλλοντος και στην προσπάθεια για μετασχηματισμό του, αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ.

Είμαστε όλοι, χωρίς εξαίρεση, υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας· είμαστε όμως αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε, όσο είναι δυνατόν, να την αμβλύνουμε. Τη μέρα που θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δεν θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν κι εμείς αστοί. Άφραγκοι ίσως, αλλά όχι λιγότερο αστοί στα έργα και στις επιδιώξεις μας.

(Λε Ρεβέιγ, Γενεύη, 5/11/1904)

αναδημοσίευση απο http://anwthrwskw.espivblogs.net/

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΗΘΙΚΗ

ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ

Ο αριθμός αυτών που δηλώνουν αναρχικοί σήμερα είναι τόσο μεγάλος, και κάτω από το όνομα αναρχία κρύβονται θεωρίες τόσο διαφορετικές και αντιφατικές, ώστε θα είχαμε πραγματικά άδικο αν τα χάναμε όταν το κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια τη λέξη, μένει αδιάφορο στην προπαγάνδα μας και μας περιφρονεί.

Δεν μπορούμε φυσικά να εμποδίσουμε τους άλλους να χρησιμοποιούν όποιο όνομα θέλουν. Όσο για το να σταματήσουμε εμείς να λεγόμαστε αναρχικοί, αυτό δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε απλούστατα ότι αλλάξαμε απόψεις.

Αυτό που όλο και όλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να διαχωρίζουμε ξεκάθαρα τη θέση μας από όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για την αναρχία και από όσους, αν και έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις με εμάς, βγάζουν από αυτές πρακτικά συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά μας. Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των ιδεών μας και της ειλικρινούς και αδιάκοπης επανάληψης των απόψεών μας για όλα τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με τις ιδέες και την ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν στον ίδιο χώρο υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης.

Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς, και φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή είναι το αν αυτός που την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι. Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικά, και τους δε να ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια, πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που κατά βάθος αδιαφορούν για την αναρχία και για όσα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά συμφέροντα. Δεν μπορώ να εξαντλήσω εδώ μια μεθοδική και αναλυτική μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, θα αρκεστώ να μιλήσω για αυτά που με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο.

 Ας μιλήσουμε για την ηθική

Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε αναρχικούς που αρνούνται την ηθική. Στην αρχή λένε απλώς ότι σαν θεωρητική άποψη δεν παραδέχονται καμία απόλυτη, αιώνια και αμετακίνητη ηθική, και ότι στην πράξη επαναστατούν εναντίον της αστικής ηθικής που επιδοκιμάζει την εκμετάλλευση των μαζών και καταφέρεται εναντίον όλων των πράξεων που βλάπτουν ή απειλούν τα συμφέροντα των προνομιούχων. Έπειτα, σιγά-σιγά, όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, παίρνουν το σχήμα του λόγου για επακριβή έκφραση της αλήθειας. Λησμονούν ότι στην τωρινή ηθική, πλάι στους κανόνες που προβάλλουν οι παπάδες και τα αφεντικά για να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους, βρίσκονται και άλλοι, περισσότεροι και ουσιαστικότεροι, που χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατη κάθε κοινωνική συμβίωση. Λησμονούν ότι το να επαναστατείς εναντίον κάθε κανόνα που επιβάλλεται με τη βία δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να μην έχεις καμία ντροπή και κανένα συναίσθημα υποχρέωσης απέναντι στους άλλους. Λησμονούν ότι για να καταπολεμήσεις σωστά μια ηθική, οφείλεις να αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, μια ηθική ανώτερη. Και καταλήγουν, με τη βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας τους και των περιστάσεων, να γίνουν ανήθικοι με όλη τη σημασία της λέξης, άνθρωποι δηλαδή χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους, που υποκύπτουν παθητικά στην παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα, στερούνται το ψωμί για να βοηθήσουν έναν σύντροφο· αύριο, θα σκοτώσουν άνθρωπο για να πάνε στις πουτάνες.

Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που θεωρεί καλό κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή την κρατούσα ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής, μιας χώρας ή μιας κοινωνίας, και πράγματι η αστική ηθική είναι κάτι παραπάνω από κακή, όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια κοινωνία χωρίς καμία ηθική, ούτε έναν συνειδητό άνθρωπο χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον εαυτό του και τους άλλους.

Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης, και προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε θεσμούς που ανταποκρίνονται στο πώς βλέπουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν δεν κάναμε αυτό το πράγμα, πώς θα μπορούσαμε να δούμε ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το λαό;

Μια άλλη απαράδεκτη άποψη, που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά και άλλοι τη χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, είναι ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να είσαι ηθικός, και ότι κατά συνέπεια μάταια πασχίζεις, αφού οι προσπάθειές σου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία· το καλύτερο, λένε, είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελός μας και να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους· θα αλλάξουμε ζωή όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Βέβαια, κάθε αναρχικός καταλαβαίνει σήμερα ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση επιβάλλει στον άνθρωπο να παλεύει εναντίον των άλλων ανθρώπων και βλέπει σαν καλός παρατηρητής πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια στο πανίσχυρο κοινωνικό περιβάλλον. Ένα όμως είναι εξίσου αληθινό: ότι χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του κοινωνικού περιβάλλοντος και στην προσπάθεια για μετασχηματισμό του, αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ.

Είμαστε όλοι, χωρίς εξαίρεση, υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας· είμαστε όμως αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε, όσο είναι δυνατόν, να την αμβλύνουμε. Τη μέρα που θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δεν θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν κι εμείς αστοί. Άφραγκοι ίσως, αλλά όχι λιγότερο αστοί στα έργα και στις επιδιώξεις μας.

(Λε Ρεβέιγ, Γενεύη, 5/11/1904)

Η σημασία της απεργίας

Η απεργία είναι η αρχή του κοινωνικού πολέμου του προλεταριάτου(εργατική τάξη) ενάντια στην μπουρζουαζία(αστική ταξη),μέσα  ακόμα στα όρια της νομιμότητας.
Οι απεργίες είναι μια ανεκτίμητη οδός απο διπλή άποψη.Αφενός ηλεκτρίζουν τις μάζες,αναζωογονούν την πνευματική τους ενέργεια και ξυπνούν στο εσωτερικό τους το συναίσθημα του σκληρού ανταγωνισμού που υπάρχει ανάμεσα στα συμφέροντα τους και σε εκείνα της μπουρζουαζίας.Τους καταδεικνύουν όλο και περισσότερο την άβυσσο που ανέκλητα τους χωρίζει απο την άλλη τάξη. Αφετέρου συνεισφέρουν στο μέγιστο βαθμό στο χτιστεί ανάμεσα στους εργαζομένους όλων των κλάδων,όλων των τόπων,όλων των χωρών, η συνείδηση και η ίδια η πραγματικότητα της αλληλεγγύης τους.Διπλή δράση,αποφατική απο τη μια πλευρά,καταφατική απο την άλλη.Δράση που οδηγεί άμεσα στο νέο κόσμο της εργατικής τάξης και την φέρνει με απόλυτο τρόπο απέναντι στον αστικό κόσμο.
Καθώς προχωράμε οι απεργίες αυξάνονται.Τι σημαίνει αυτό? Οτι η πάλη ανάμεσα στην Εργασία και το Κεφάλαιο εντείνεται ολοένα και περισσότερο,οτι η οικονομική αναρχία γίνεται κάθε μέρα και πιο βαθιά και οτι βαδίζουμε με μεγάλα βήματα προς το μοιραίο τέλος που βρίσκεται στο βάθος αυτής της αναρχίας : την Κοινωνική Επανάσταση.

Βέβαια η απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς δονήσεις εαν η εξουσία και τα αφεντικά αποφάσιζαν μια νύχτα να εγκαταλείψουν τα προνόμια τους.Όμως ο εγωισμός και η τύφλα των αστών είναι αθεράπευτα.Θα έπρεπε να είναι κανείς εξίσου αθεράπευτα αισιόδοξος για να ελπίζει οτι μπορεί να δοθεί λύση του κοινωνικού προβλήματος διαμέσου μιας κοινής συννενόησης μεταξύ των προνομιούχων και των απόκληρων.
Όσο αναπτύσσονται οι απεργίες,σχετίζονται ολο και περισσότερο μεταξύ τους και είναι πιο έτοιμες να μετατραπούν σε γενική απεργία και να γεννηθεί η αλληλεγγύη,το όπλο των εργατών.
Καθέ απεργία είναι εκκίνηση μιας νέας ενότητας.Οι εργαζόμενοι του ενός κλάδου υποστηρίζουν τους εργαζόμενους άλλου κλάδου,οι εργάτες μιας χώρας τους εργάτες της άλλης.
Η οργάνωση των εργατικών δυναμεων περα απο σύνορα και η καταστοφή καθε εθνικής προκατάληψης είναι αυτό που θα βοηθήσει τον κόσμο να εχει εργατική και ταξική συνειδηση.
Η πρακτική της Κοινωνικής πάλης εκτος των άλλων εκπαιδευει τον εργαζόμενο κανοντάς τον να εγκαταλήψει την προσμονή μιας βοήθειας απο τον ουρανό.Ολα πλέον είναι στο δικό μας χέρι.
Κι αυτο γιατι οταν ο εργάτης οργανωνεται με τους συντρόφους του,όταν ξεκίνα να αγωνίζεται σοβαρά για τη μείωση των ωρών εργασίας,για την αύξηση του μισθού ή και για την ολική απελευθέρωση του και την εργατική αυτοδιεύθυνση ,όταν αρχιζει να ενδιαφερεται ζωτικά γι αυτην την μάχη,τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι οτι γρήγορα θα εγκαταλείψει τις έγνοιες για τον ουρανό,θα συνηθίσει να στηρίζεται πάντα στη συλλογικη δύναμη των εργαζομένων και θα απαρνηθει με τη θεληση του την προσμονή σωτήρων ή την βοήθεια του ουρανού.
Ο σοσιαλισμός θα αντικαταστήσει στη σκέψη του τη θρησκεία.
Έτσι ο εργάτης εκπαιδευεται μεσα απο την πράξη.
Τα πράγματα που πρέπει να μάθεις για να τα κάνεις,τα μαθαίνεις κανοντάς τα.
Οι τιγρεις της οργής είναι δυνατότερες απο τα άλογα της μάθησης.
Γι αυτό και κάθε απεργία,κάθε δράση κάθε πάλη έχει νόημα!
Ο αγώνας είναι κοινός,για εμάς τους εργαζομένους,τους άνεργους,τους μαθητές,τους φοιτητές.Είναι κοινος αγώνας ντόπιων και μεταναστών,Ελλήνων και Τούρκων,ιδιωτικών και δημοσίων.
Κανένας διαχωρισμός δεν υπαρχει ανάμεσα στην τάξη μας.Ο μονος διαχωρισμός είναι η απο μόνη της γραμμή που έχει τραβηχτεί και έχει χωρίσει τα δύο στρατοπεδα : τον κόσμο του αγώνα και τον κόσμο της υποταγής!
Ο κοινωνικός και ταξικός αυτος διαχωρισμός και η αντεργατική θέση που οι ίδιοι επέλεξαν,έφερε απεναντί μας τους αστυνομικούς,τους πατριώτες,και τα εθνικιστικά φασιστικά καθάρματα της Χ.Α.
Απεναντί μας είναι και οι στρατιωτικοί,τα αφεντικά και οποιος ονειρευεται έναν ανισο κόσμο και θελει να τον αναπαραγει.Ειτε τον στηρίζει,είτε τον προστατεύει ,είτε αδιαφορεί είναι απεναντί μας...Αυτοί δεν έχουν χώρο ανάμεσα μας.
Ολοι οι υπολοιποι είμαστε μαζί.