Η σημασία της απεργίας

Η απεργία είναι η αρχή του κοινωνικού πολέμου του προλεταριάτου(εργατική τάξη) ενάντια στην μπουρζουαζία(αστική ταξη),μέσα  ακόμα στα όρια της νομιμότητας.
Οι απεργίες είναι μια ανεκτίμητη οδός απο διπλή άποψη.Αφενός ηλεκτρίζουν τις μάζες,αναζωογονούν την πνευματική τους ενέργεια και ξυπνούν στο εσωτερικό τους το συναίσθημα του σκληρού ανταγωνισμού που υπάρχει ανάμεσα στα συμφέροντα τους και σε εκείνα της μπουρζουαζίας.Τους καταδεικνύουν όλο και περισσότερο την άβυσσο που ανέκλητα τους χωρίζει απο την άλλη τάξη. Αφετέρου συνεισφέρουν στο μέγιστο βαθμό στο χτιστεί ανάμεσα στους εργαζομένους όλων των κλάδων,όλων των τόπων,όλων των χωρών, η συνείδηση και η ίδια η πραγματικότητα της αλληλεγγύης τους.Διπλή δράση,αποφατική απο τη μια πλευρά,καταφατική απο την άλλη.Δράση που οδηγεί άμεσα στο νέο κόσμο της εργατικής τάξης και την φέρνει με απόλυτο τρόπο απέναντι στον αστικό κόσμο.
Καθώς προχωράμε οι απεργίες αυξάνονται.Τι σημαίνει αυτό? Οτι η πάλη ανάμεσα στην Εργασία και το Κεφάλαιο εντείνεται ολοένα και περισσότερο,οτι η οικονομική αναρχία γίνεται κάθε μέρα και πιο βαθιά και οτι βαδίζουμε με μεγάλα βήματα προς το μοιραίο τέλος που βρίσκεται στο βάθος αυτής της αναρχίας : την Κοινωνική Επανάσταση.

Βέβαια η απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς δονήσεις εαν η εξουσία και τα αφεντικά αποφάσιζαν μια νύχτα να εγκαταλείψουν τα προνόμια τους.Όμως ο εγωισμός και η τύφλα των αστών είναι αθεράπευτα.Θα έπρεπε να είναι κανείς εξίσου αθεράπευτα αισιόδοξος για να ελπίζει οτι μπορεί να δοθεί λύση του κοινωνικού προβλήματος διαμέσου μιας κοινής συννενόησης μεταξύ των προνομιούχων και των απόκληρων.
Όσο αναπτύσσονται οι απεργίες,σχετίζονται ολο και περισσότερο μεταξύ τους και είναι πιο έτοιμες να μετατραπούν σε γενική απεργία και να γεννηθεί η αλληλεγγύη,το όπλο των εργατών.
Καθέ απεργία είναι εκκίνηση μιας νέας ενότητας.Οι εργαζόμενοι του ενός κλάδου υποστηρίζουν τους εργαζόμενους άλλου κλάδου,οι εργάτες μιας χώρας τους εργάτες της άλλης.
Η οργάνωση των εργατικών δυναμεων περα απο σύνορα και η καταστοφή καθε εθνικής προκατάληψης είναι αυτό που θα βοηθήσει τον κόσμο να εχει εργατική και ταξική συνειδηση.
Η πρακτική της Κοινωνικής πάλης εκτος των άλλων εκπαιδευει τον εργαζόμενο κανοντάς τον να εγκαταλήψει την προσμονή μιας βοήθειας απο τον ουρανό.Ολα πλέον είναι στο δικό μας χέρι.
Κι αυτο γιατι οταν ο εργάτης οργανωνεται με τους συντρόφους του,όταν ξεκίνα να αγωνίζεται σοβαρά για τη μείωση των ωρών εργασίας,για την αύξηση του μισθού ή και για την ολική απελευθέρωση του και την εργατική αυτοδιεύθυνση ,όταν αρχιζει να ενδιαφερεται ζωτικά γι αυτην την μάχη,τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι οτι γρήγορα θα εγκαταλείψει τις έγνοιες για τον ουρανό,θα συνηθίσει να στηρίζεται πάντα στη συλλογικη δύναμη των εργαζομένων και θα απαρνηθει με τη θεληση του την προσμονή σωτήρων ή την βοήθεια του ουρανού.
Ο σοσιαλισμός θα αντικαταστήσει στη σκέψη του τη θρησκεία.
Έτσι ο εργάτης εκπαιδευεται μεσα απο την πράξη.
Τα πράγματα που πρέπει να μάθεις για να τα κάνεις,τα μαθαίνεις κανοντάς τα.
Οι τιγρεις της οργής είναι δυνατότερες απο τα άλογα της μάθησης.
Γι αυτό και κάθε απεργία,κάθε δράση κάθε πάλη έχει νόημα!
Ο αγώνας είναι κοινός,για εμάς τους εργαζομένους,τους άνεργους,τους μαθητές,τους φοιτητές.Είναι κοινος αγώνας ντόπιων και μεταναστών,Ελλήνων και Τούρκων,ιδιωτικών και δημοσίων.
Κανένας διαχωρισμός δεν υπαρχει ανάμεσα στην τάξη μας.Ο μονος διαχωρισμός είναι η απο μόνη της γραμμή που έχει τραβηχτεί και έχει χωρίσει τα δύο στρατοπεδα : τον κόσμο του αγώνα και τον κόσμο της υποταγής!
Ο κοινωνικός και ταξικός αυτος διαχωρισμός και η αντεργατική θέση που οι ίδιοι επέλεξαν,έφερε απεναντί μας τους αστυνομικούς,τους πατριώτες,και τα εθνικιστικά φασιστικά καθάρματα της Χ.Α.
Απεναντί μας είναι και οι στρατιωτικοί,τα αφεντικά και οποιος ονειρευεται έναν ανισο κόσμο και θελει να τον αναπαραγει.Ειτε τον στηρίζει,είτε τον προστατεύει ,είτε αδιαφορεί είναι απεναντί μας...Αυτοί δεν έχουν χώρο ανάμεσα μας.
Ολοι οι υπολοιποι είμαστε μαζί.