Στην δίψα σου κάποιοι πλουτίζουν.

κείμενο του Πάρη Γάγκα

Ένα τρανταχτό παράδειγμα της αβυσσαλεότητας του καπιταλισμού είναι η εμπορευματοποίηση μιας βιοποριστικής ανάγκης όπως είναι το νερό.Ποιός θα φανταζόταν πρίν κάποιες δεκαετείες πως πάνω σε ενα κοινωνικό αγαθό όπως θα έπρεπε να είναι το νερό υπάρχουν άνθρωποι που πλουτίζουν πάνω σε αυτό.Αλλα ας δούμε καλύτερα πώς φτάσαμε στην εμπορευματοποίηση του.


Σε αρκετές περιπτώσεις, η χαμηλή ποιότητα του νερού οδήγησε σε μαζικές μολύνσεις, όπως στη Ν. Αφρική,ακόμη και σε θανάτους, όπως στον Καναδά. Στη Ρουμανία, από το 2001 όπου η υπηρεσία ιδιωτικοποιήθηκε, η τιμή του νερού δωδεκαπλασιάστηκε! Πολλά είναι και τα παραδείγματα διαφθοράς και μεγαλοφοροδιαφυγής από αυτές τις εταιρείες, με τρανταχτό το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας, όπου αποκαλύφθηκε ότι οι εργασίες των επιχειρήσεων ύδρευσης επιβαρύνουν τους βρετανούς καταναλωτές ετησίως με περίπου 2 δις λίρες περισσότερα απ’ όσα αν χρηματοδοτούνταν από το κράτος!

Η επικείμενη ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη λοιπόν, μας φέρνει αντιμέτωπους με όλα εκείνα τα αξιακά ζητήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο των κοινωνικών αγώνων που σχετίζονται με το περιβάλλον.

Είμαστε αντιμέτωποι καταρχάς με την περιβαλλοντική κρίση, την κρίση νερού που δημιουργείται από τις πιέσεις που ασκούνται στους υδατικούς πόρους, τη μείωση των αποθεμάτων νερού, την εκτεταμένη ρύπανση των υπόγειων νερών και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στον υδρολογικό κύκλο. Είμαστε αντιμέτωποι με την επεκτατική ιδεολογία των αγορών, μέσα από την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, οι οποίες, αντί να λειτουργούν ως δημόσια υπηρεσία, μετατρέπουν το νερό σε εμπόρευμα και σε κερδοσκοπικό μηχανισμό.

Είμαστε, τέλος, αντιμέτωποι με το διεθνικό ταξικό χαρακτήρα του αγώνα για το νερό ως κοινωνικό αγαθό, καθώς ληστρικές πολυεθνικές ιδιοποιούνται το νερό είτε μέσα από τη βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού είτε μέσα από τον μονοπωλιακό έλεγχο των υπηρεσιών ύδρευσης, συμβάλλοντας έτσι στην παγκόσμια ανισοκατανομή νερού και την έλλειψη πρόσβασης σε καθαρό νερό ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού.


Για να συνηδητοποιήσουμε την απανρωπιά και την επιθετικότητα των πολυεθνικών σας παραθετω μια δήλωση του προέδου της NESTLE : «Tο νερό δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα» Η Nestle είναι ο μεγαλύτερος εμφιαλωτής νερού στον κόσμο. Ο Brabeck σημειώνει – σωστά – ότι το νερό είναι το πιο σημαντικό αγαθό πρώτης ύλης στον κόσμο. Ωστόσο, συνεχίζωντας λέει ότι η ιδιωτικοποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η δίκαιη κατανομή του. Ισχυρίζεται ότι η ιδέα ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα προέρχεται από «εξτρεμιστικές» ΜΚΟ . Το νερό είναι ένα τρόφιμο όπως και κάθε άλλο, και πρέπει να έχει μια αξία στην αγορά.
Πιστεύει ότι η μέγιστη κοινωνική ευθύνη του κάθε προέδρου εταιρειών είναι να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν θέσεις εργασίας.\
Και ακριβώς για να τονίσω πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, λέει επίσης πως θα πρέπει όλοι να εργάζονται περισσότερο και σκληρότερα.

Η έμπρακτη αχρηστία της ψήφου

Δύο φορές μέσα σε μισό χρόνο οι αστικές δυνάμεις φρόντισαν να αποδείξουν ότι στο σύγχρονο καπιταλισμό η ψήφος είναι μια τυπική διαδικασία, πρακτικά άχρηστη, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να ρυθμίσει ζητήματα ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος.

Η πρώτη φορά ήταν μετά τις 25 Γενάρη. Με την εκλογική του νίκη στο τσεπάκι, ο Τσίπρας προσπάθησε όχι να επιβάλει αυτά που έταζε προεκλογικά στον ταλαιπωρημένο (και μπαϊλντισμένο) ελληνικό λαό, αλλά να διαπραγματευθεί μια σχετικά «λάιτ» συμφωνία ολοκλήρωσης του Μνημόνιου-2, με την εφαρμογή κάποιων μέτρων που δε θα προκαλούσαν μεγάλη αναταραχή και δε θα απέκοβαν την κυβέρνησή του από τη λαϊκή υποστήριξη που απολάμβανε.

Η απάντηση των ιμπεριαλιστών ήταν κοφτή: τη λαϊκή εντολή μπορείτε να τη βράσετε και να πιείτε το ζουμί της, στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ισχύουν κανόνες κι αυτούς τους βάζουμε εμείς.

Επί πέντε μήνες γινόταν ένα παιχνίδι, με τους ιμπεριαλιστές να παραμένουν αμετακίνητοι και τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου να υποχωρεί συνεχώς και να αποδέχεται τη μία μετά την άλλη τις σκληρές μνημονιακές απαιτήσεις της τρόικας. Η λαϊκή εντολή πετάχτηκε στα σκουπίδια και κανείς δεν την αναζήτησε.

Φτάνοντας στο τέλος της διολίσθησης, παράλληλα με την αποδοχή του τελευταίου σκληρού σχεδίου της τρόικας (πρόταση Γιούνκερ), ο Τσίπρας αποφάσισε να κάνει κι ένα δημοψήφισμα, όχι για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική του θέση έναντι των δανειστών (είχε καταλάβει πλέον ότι αυτό θα ήταν ανέφικτο), αλλά για να ενισχύσει τη θέση του στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι.

Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος, παρά τον εμφανή κάλπικο χαρακτήρα του, παρά την επιστολή Τσίπρα, τρεις μέρες μετά την προκήρυξή του, με την οποία αποδέχτηκε (με ελάχιστες και ανούσιες διαφοροποιήσεις) την πρόταση Γιούνκερ, χαρακτηρίστηκε από τους ιμπεριαλιστές casus belli.

Οταν ο Τσίπρας επανήλθε στις Βρυξέλλες με το 61,3% στο τσεπάκι του, δεν τόλμησε ούτε να το επικαλεστεί. Δεν έκανε δεύτερη φορά το λάθος να επικαλεστεί τη λαϊκή εντολή. Την επικαλέστηκαν, όμως, οι ιμπεριαλιστές. Σεβόμαστε τη δημοκρατική διαδικασία, είπαν με σαρκασμό και κυνικότητα, και γι’ αυτό δεν αρκούμαστε στην πρόταση Γιούνκερ, την οποία έχετε ήδη αποδεχτεί. Πρέπει σ’ αυτή την πρόταση να προσθέσετε νέα μέτρα. Εχετε προθεσμία δύο ημερών να μας φέρετε το σύνολο των μέτρων, παλαιών και νέων, που η τρόικά μας θα σας υπαγορεύσει.

Βέβαια, πριν ακόμη ηχήσουν οι καμπάνες του νέου ιμπεριαλιστικού τελεσίγραφου, ο ίδιος ο Τσίπρας είχε φροντίσει να πετάξει στα σκουπίδια τη νέα λαϊκή εντολή, μαζεύοντας στο προεδρικό μέγαρο τους εκπροσώπους του «ναι» και συναποφασίζοντας μαζί τους ότι θα πάει για συμφωνία «πάση θυσία».

Αποδείχτηκε, λοιπόν, ξανά ότι η ψήφος είναι παντελώς άχρηστη και χρησιμεύει μόνο ως μηχανή ανακατανομής ισχύος μέσα στο αστικό στρατόπεδο. Ιδιαίτερα όταν είναι σκέτη ψήφος ανάθεσης, με μια λιγότερο ή περισσότερο μεσσιανική προσδοκία, χωρίς καν ένα στοιχείο επιφυλακής και ελέγχου αυτών που δέχονται την ψήφο.

Κατά συνέπεια, πρέπει ν’ αλλάξουμε πολιτική συμπεριφορά. Να εκτιμήσουμε την ψήφο στην πραγματική της αξία και να αναζητήσουμε εκείνα τα εργαλεία πολιτικής που αποδίδουν έμπρακτα. Εργαλεία που δουλεύουν μόνο στο δρόμο, όταν τα χειρίζονται οι ιδιοκτήτες τους και όχι απατεώνες εργολάβοι.

από ΚΟΝΤΡΑ 

Τι είναι η ΕΕ;

Πηγή: ΚΟΜΕΠ – 2005

Αναλύοντας την ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα με γνώμονα τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό, τη θέση του Λένιν για το σύνθημα των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», το ΚΚΕ κατέληξε στην εξής εκτίμηση:

Η ΕΕ αποτελεί μια προωθημένη καπιταλιστική Ενωση, δηλαδή μια προωθημένη μορφή συμμαχίας των καπιταλιστικών κρατών στην Ευρώπη, η οποία ακολούθησε διάφορα στάδια στην εξέλιξή της. Ηγετικός της πυρήνας υπήρξε η γαλλογερμανική συνεργασία, γνωστή και ως «άξονας», με στόχο τη μεταπολεμική ενίσχυση των μονοπωλίων της, εν μέρει και απέναντι στη στενότερη αμερικανοβρετανική («αγγλοσαξωνική») συμμαχία. Γενικότερα, ήταν η οικονομική και πολιτική συμμαχία των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών της Δύσης για τη θωράκιση του καπιταλισμού απέναντι στο σοσιαλιστικό τμήμα της Ευρώπης, στον κίνδυνο της σοσιαλιστικής προοπτικής στη Δυτική Ευρώπη.


Η πορεία της ΕΟΚ προς την ΟΝΕ (ΕΕ) εκφράζει τα κοινά συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών-μελών της, έχει ως κίνητρο και στόχο τη μεγέθυνση των μονοπωλίων τους σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού, περιοδικών οικονομικών κρίσεων, ανακατατάξεων στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, λόγω της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης (εμφανίσθηκαν τα λεγόμενα «θαύματα» της Ιαπωνίας, των «Ασιατικών τίγρεων» κλπ.). Είναι συμμαχία των κρατών-μελών της ΕΕ για μια γενική αναπροσαρμογή στους όρους πληρωμής της μισθωτής εργασίας, με αφαίρεση κατακτήσεων που είχαν επέλθει σε τελείως διαφορετικές εγχώριες και διεθνείς συνθήκες συσχετισμού μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας απέναντι σε εκείνες του κεφαλαίου.

Είναι πορεία κοινών στοχεύσεων του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων που εδρεύουν στα κράτη της Ευρώπης και ταυτοχρόνως είναι και πορεία ανταγωνισμών μεταξύ τους, μεταξύ των κρατών-μελών της Ενωσης, μεταξύ των μονοπωλίων τους. Και αυτό, γιατί η αδήριτη ανάγκη της συμμαχίας τους για να ανταπεξέλθουν στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, δεν αναιρεί την καπιταλιστική ανισομετρία, τον ανταγωνισμό, τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της Ενωσης, την εθνο-κρατική οργάνωση πάνω στην οποία στηρίζεται η καπιταλιστική συσσώρευση.

Το πιο συνεκτικό στοιχείο αυτής της διακρατικής καπιταλιστικής συμμαχίας (Ενωσης) είναι η κοινή γραμμή για την εφαρμογή πολιτικών που νομιμοποιούν τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης σε σχέση με τα νέα επίπεδα παραγωγικότητας της εργασίας της. Επομένως αυτές οι πολιτικές περιλαμβάνουν: Την υστέρηση των μισθών έναντι της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, τις αρνητικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, την πληρωμή άμεσα, ως εμπόρευμα, των απαιτούμενων για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης κ.ά. (ιδιωτικοποιήσεις στην παιδεία, υγεία, πρόνοια, ασφάλιση)

“Αν σφίγγεις το χέρι των δολοφόνων, δεν έχεις ηθική”

     Εκτός από τα Eurogroup, εκτός από τις συνόδους κορυφής της ΕΕ, μια σειρά θέματα βρίσκονται σε εξέλιξη. Όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση προωθεί τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

    Μια μέρα μετά το δημοψήφισμα, μια από τις εικόνες που έκανε το γύρο του κόσμου είναι κι αυτή:

    Στη συνάντηση που - την επομένη του δημοψηφίσματος - έσπευσε να έχει ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας με τον ομόλογό του και πρωθυπουργό του Ισραήλ κ.Νετανιάχου, οι τοποθετήσεις του κ.Κοτζιά δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.

    Ο κ.Κοτζιάς ισχυρίστηκε ότι «η σταθερότητα και η ασφάλεια αποτελούν το κοινό συμφέρον» Ελλάδας – Ισραήλ. Ο κ.Κοτζιάς μίλησε για την ύπαρξη «αμοιβαίας απόφασης για μια δυναμική ανάπτυξη της στρατηγικής συνεργασίας μεταξύ των λαών μας, που συνδέονται με δεσμούς φιλίας».

    Και βεβαίως τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι λαοί της Ελλάδας και του Ισραήλ. Τις πολιτικές ηγεσίες, όμως, της Ελλάδας και του Ισραήλ θα έπρεπε να τις χωρίζουν πολλά. Πόσω μάλλον που στην Ελλάδα διαθέτουμε και για «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση.  

    Αναρωτιέται κανείς:

    Η για «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση που τη βλέπει την «σταθερότητα» και την «ασφάλεια» σε μια συνεργασία - «στρατηγική συνεργασία»μάλιστα - με μια κυβέρνηση η οποία πριν από μια μόλις βδομάδα  οργάνωσε το ρεσάλτο στο σκάφος «Μαριάν» του στολίσκου της ελευθερίας «Ένα καράβι για τη Γάζα»;

    Η για «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση, που τη βλέπει τη «σταθερότητα», την «ασφάλεια» και το «κοινό συμφέρον» μέσα από την οικοδόμηση βαθύτερων σχέσεων και σμίλευσης δεσμών με τους εκπροσώπους μιας πολιτικής που μόλις ένα χρόνο πριν διέπραττε αυτά:  

    Αυτά διέπραττε το Ισραήλ στη Γάζα, και τα διέπραττε για βδομάδες τέτοιες ακριβώς μέρες πριν από ένα χρόνο.

    Τις εντολές για την κτηνωδία, τις στυγνές δολοφονίες, τα δεκάδες χιλιάδες θύματα πέρσι στη Γάζα, τις είχε δώσει ο κ.Νετανιάχου.

    Τις εντολές το 2009, στην προηγούμενη ανάλογης έκτασης θηριωδία εκ μέρους του Ισραήλ, με τους 1.010 νεκρούς Παλαιστίνιους (τα 2/3 παιδιά, γυναίκες και άμαχος πληθυσμός) και τους πάνω από 4.500 τραυματίες, τις είχε δώσει το ισραηλινό πολιτικό καθεστώς που εκπροσωπεί ο Νετανιάχου.

***

    Το ένα πράγμα, λοιπόν, είναι η βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο ίδιος λαός του Ισραήλ. Και για να τελειώνουμε με τους συκοφάντες περί «αντισημιτισμού» και με τα υπόλοιπα καρτούν της ιδεολογικής τρομοκρατίας τύπου «Αμανπούρ»: Αυτό που εκπροσωπεί το κράτος του Ισραήλ και οι προστάτες του, είναι ύβρις πρώτα απ’ όλα, για την βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο ίδιος λαός του Ισραήλ.

    Το ένα πράγμα είναι η βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο λαός της Ελλάδας. Ένας λαός που σεμνύνεται να λογίζεται απόγονος του Αριστοτέλη. Του Αριστοτέλη που στην «Αθηναίων Πολιτεία» περιγράφει ότι ο Σόλωνας είχε καταγγείλει στην εποχή του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου, θα πρέπει να θεωρείται άτιμος.

    Το άλλο πράγμα είναι η πολιτική του κράτους του Ισραήλ που σφαγιάζει διαρκώς τους Παλαιστίνους και απειλεί μονίμως με ανάφλεξη την περιοχή.

    Το άλλο πράγμα είναι ότι έχουμε μια ακόμα ελληνική κυβέρνηση, αυτή τη φορά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που - με επίκληση στην «Αριστερά» μάλιστα - συνεχίζει την εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά παίγνια και αναβαθμίζει τις επαφές με το κράτος-τρομοκράτη. Και τούτο στο όνομα της «σταθερότητας» και της «ασφάλειας»!

    Θα αποφύγουμε κάθε σχόλιο για όλα αυτά. Δεν θα αποφύγουμε, όμως, να θυμίσουμε τα λόγια του μεγάλου θεατράνθρωπου, του Χάρολντ Πίντερ:

    «Αν σφίγγεις το χέρι των δολοφόνων, δεν έχεις ηθική».

    Αυτά είχε πει τις μέρες της ΝΑΤΟικής θηριωδίας στη Γιουγκοσλαβία για τους φίλους των «συμμάχων» ο Πίντερ.

    Τα λόγια του Πίντερ ισχύουν σε κάθε εποχή και για κάθε δολοφόνο. Όπως για τους δολοφόνους που θανατώνουν αμάχους και παιδιά στην Παλαιστίνη.

    Τα λόγια του Πίντερ ισχύουν σε κάθε εποχή όχι μόνο για τους δολοφόνους. Αλλά και για εκείνους που «σφίγγουν το χέρι των δολοφόνων»...

Άμεση έξοδος από την Ε.Ε. ή βαρβαρότητα

Του Γιώργου Ρούση, καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Απέναντι στην έξοδο ή μη της Ελλάδας από την Ε.Ε., οι βασι­κές συνιστώσες της Αριστεράς έχουν κατά βάση τις ακόλουθες γενι­κές τοποθετήσεις:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον της εξόδου από την Ε.Ε. και υποστηρίζει ότι παρα­μένοντας μέσα σε αυτήν, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Παράλληλα θεωρεί ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελ­λάδας, σε συνεργασία με αντίστοιχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, μπορεί να μετα­τρέψουν εκ των έσω την Ε.Ε. σε Ευρώ­πη των λαών.

Το ΚΚΕ σε αντίθεση με όσα προβλέ­πει το ίδιο το πρόγραμμά του, ναι μεν είναι υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., την παραπέμπει όμως στον σοσιαλισμό.

Σε αντίθεση με αυτές τις τοποθετή­σεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει ως άμεσο στόχο την έξοδο όχι μόνο από την ευρωζώνη, αλλά και από την Ε.Ε.

Και αυτό διότι:

♦ Δεν ξεχνά ότι η Ε.Ε. αποτελεί θεμε­λιακή συνιστώσα της τρόικας που μας καταδυναστεύει και μας έχει περάσει τη θηλιά στον λαιμό.

♦ Θεωρεί ότι ένας κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός σχηματισμός, όπως η Ε.Ε., δεν είναι δυνατόν να μεταμορφωθεί από τα μέσα σε λαϊκό.

♦  Εκτιμά ότι στη σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η Γερμα­νία θα θυσιάσει το πιόνι της Ελλάδας, όπως και άλλα, εντάσσοντάς τα σε μια ελεγχόμενη από αυτήν κινεζοποιημένη ζώνη της Ε.Ε.

♦  Υποστηρίζει ότι η σημερινή διάλυ­ση του παραγωγικού ιστού της χώρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συμμε­τοχή της στην Ε.Ε., η οποία μεθοδευμέ­να την οδήγησε στη σημερινή παραγω­γική κατάντια και στην εξάρτηση από το εξωτερικό.

♦  Μπορεί, όπως καθ’ υπερβολή προ­έβλεπε ο Ντελόρ τη δεκαετία του ’80, να μην είναι το 80% των νόμων που αντί από τα εθνικά κοινοβούλια λαμβά­νονται παντελώς αντιδημοκρατικά από ευρωπαϊκά κέντρα, είναι πάντως ένα σημαντικό ποσοστό τους, που μάλιστα αφορά στους πλέον κρίσιμους τομείς.

Πέραν όμως από αυτές τις γενικές αντι-Ε.Ε. τοποθετήσεις, υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός λόγος για άμεση απο­χώρηση από την Ε.Ε.: Η υλοποίηση των επί μέρους προοδευτικών μεταρρυθμί­σεων, που στον έναν ή τον άλλο βαθμό περιλαμβάνονται στα προγράμματα των σχηματισμών της αριστεράς, καθίσταται απαγορευτικό να υλοποιηθούν όσο η χώρα παραμένει δέσμια της Ε.Ε. Εντελώς ενδεικτικά παραθέτω ορι­σμένες από αυτές.

♦ Έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων, ο οποίος είναι απαραίτητος για να δο­θεί τέλος στην πολύμορφη φυγή τους. Αυτός είναι απαγορευτικός στα πλαίσια της Ε.Ε. διότι μια από τις τέσσερις βασι­κές της αρχές είναι η ελεύθερη διακί­νηση του κεφαλαίου (Άρθρο 63).

♦ Προστατευτικά μέτρα έτσι ώστε για παράδειγμα να έχουν τα supermarket αντί βελγικές και πολωνικές ντομάτες, ή αιγυπτιακές πατάτες, αντίστοιχα ελ­ληνικά προϊόντα. Αυτό δεν είναι δυνα­τόν, διότι με βάση την ελεύθερη κίνη­ση αγαθών, όχι μόνον απαγορεύονται οι δασμοί, αλλά όταν αυτοί υπάρχουν για τρίτες χώρες, καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη βάση πρό­τασης της Κομισιόν (άρθρα 28 - 37). Επίσης απαγορεύονται και οι ποσοτικοί περιορισμοί στις εισαγωγές και εξα­γωγές, ενώ η πλήρης εναρμόνιση της εμπορικής πολιτικής με τον ΠΟΕ σημαίνει μια ευρύτερη απαγόρευση περιο­ρισμών ακόμη και για προϊόντα χωρών όπως η Κίνα.

♦ Ενίσχυση από το κράτος δημοσίων ή και μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυ­τή, πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων, απαγορεύεται διότι θεωρείται ότι νοθεύ­ει τον ανταγωνισμό, δια της ευνοϊκής μεταχείρισης αυτών των επιχειρήσεων (άρθρο 107). Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στις προμήθειες κρατικών προϊ­όντων, που δεν μπορούν να ευνοούν εγ­χώριες έναντι ευρωπαϊκών επιχειρήσε­ων. Αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης της Ε.Ε. στην τροποποίηση των εθνικών προϋπολογισμών, με βάση το Σύμφωνο σταθερότητας, μπορεί να περιορίσει τις δαπάνες για δημόσια σχολεία, πανεπι­στήμια ή νοσοκομεία κ.λπ.

♦ Εθνικοποιήσεις. Πέρα από το άρθρο 119, πάμπολλες ευρωπαϊκές διατάξεις, πέρα του ότι απαγορεύουν το κρατικό μονοπώλιο, θεσπίζουν την «απελευθέ­ρωση» όλο και περισσότερων τομέων της οικονομίας, όπως οι τηλεπικοινωνί­ες, η ενέργεια, πιο πρόσφατα οι σιδη­ρόδρομοι και σύντομα το νερό, όπου το κράτος δεν μπορεί πια παρά στην κα­λύτερη περίπτωση να είναι ένας απλός μέτοχος. Μάλιστα με βάση την οδηγία Μπολκεστάιν, πέρα από τα διάφορα επαγγέλματα, «απελευθερώνονται» τομείς όπως η παιδεία, και γι’ αυτό επι­διώκεται η πάση θυσία – συντάγματος συμπεριλαμβανομένου – νομιμοποίη­ση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

♦ Αντιμετώπιση μεταναστευτικού. Η Συνθήκη του Δουβλίνου απαγορεύει τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες για να μεταβούν στη χώρα της επιλογής τους, και έτσι μας υποχρεώνει να τους φυλακίζουμε, στην κυριολεξία, στην Ελλάδα.

Αλλά και όσον αφορά στην εξέλιξη των μισθών, τον χρόνο συνταξιοδότη­σης, τις εργασιακές σχέσεις… η Ε.Ε. αντί βήματα προς τα μπρος, όπως θα ήταν λογικό να συνέβαινε, με δοσμέ­νο το σύγχρονο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επιβάλ­λει ραγδαία πισωδρόμηση. Ακόμη και το δικαίωμα της απεργίας περιορίζεται ασφυκτικά, μια και ο «καταχρηστικός» χαρακτήρας μιας απεργίας, πέραν των άλλων, θα εξαρτάται πια με βάση την πρόταση για τον Κανονισμό Μόντι ΙΙ, και από το κατά πόσο αυτή, παρεμποδίζει την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, ή με άλλα λόγια την κερδοφορία του μο­νοπωλιακού κεφαλαίου!!!

Με αυτά τα δεδομένα γίνεται σαφές ότι η ρήξη με την Ε.Ε., σε συντονισμό με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που και αυτοί δίχως καμιά εξαίρεση εί­ναι θύματα της πολιτικής της Ε.Ε., είναι αναγκαία όχι μόνο για την επίτευξη του πιο επίκαιρου από ποτέ στόχου της οι­κοδόμησης των Ενωμένων Σοσιαλιστι­κών Πολιτειών της Ευρώπης, αλλά και για την άμεση αντιμετώπιση της βαρ­βαρότητας.

Μάθετε να ξεχωρίζετε τον κανονικό από τον εύκολο στόχο.

"Τόσα χρόνια οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα παρήγαγαν πολύ λιγότερα από όσα έπαιρναν, για αυτό υπάρχει και τέτοιο βάθος στην οικονομική κρίση που βιώνουμε"
Την παραπάνω φράση την έχουν κάνει καραμέλα ο Παπαδημητρίου, ο Πορτοσάλτε και οποιοδήποτε άλλο τυχαίο όνομα του ΣΚΑΪ (Λυριτζής, Οικονόμου, Εισαγγελάτος, Τσαπανίδου) θέλετε να προσθέσετε, επίσης το προμοτάρουν με μανία από το MEGA, και του ξεφεύγει που και που και του Παπαδάκη και όλων των άλλων στα αστικά ΜΜΕ επίσης.
Πιάνει και σε αρκετούς εδώ μέσα, που το αναπαράγουν στην πιο ήπια μορφή του (οι δημόσιοι υπάλληλοι που κωλοβαράνε κλπ και τρώνε τζάμπα από τις κρατήσεις τις δικές μας και των τίμιων ώ τιμιότης κλπ).
Όσοι το κάνετε κατά λάθος ή επειδή δεν αντιλαμβάνεστε την πικρή αλήθεια, διορθώστε το. Όσοι το κάνετε στοχευμένα, να πά'να γ@μηθείτε.
Εκπροσωπείτε τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Είτε αυτή λέγεται μεγαλοεργολάβοι/εφοπλιστές/εργοστασιάρχες, είτε αυτή λέγεται πολιτική αριστοκρατία, είτε αυτή λέγεται ξεπουλημένη συνδικαλιστική πλειοψηφία, εξυπηρετείτε τα συμφέροντά της.
-Δεν γίνεται να σας φταίει ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ δημόσιος υπάλληλος που κωλοβαράει και καλοπληρώνεται μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει το χιλιάρικο, και να μη σας φταίει ο τελευταίος, πιο ακίνδυνος εφοπλιστής που φοροαπαλλάσεται σε μια νύχτα από ποσά που ο προηγούμενος δημόσιος υπάλληλος που μόλις ανέφερα δεν θα βγάλει σε όλη του τη ζωή.
-Δεν γίνεται να σας φταίει ο ναυτεργάτης που θαλασσοπνίγεται στην άλλη άκρη του κόσμου γιατί παίρνει ένα "καλό" μεροκάματο (5-10 χιλιάρικα το μήνα), ο οποίος πληρώνει τα 2-3 από αυτά τα χιλιάρικα στην εφορία (περίπου όσο πληρώνει και ο εφοπλιστής/εργοδότης για όλο το καράβι!!!) και να μη σας φταίει ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός/βουλευτής της κυβέρνησης που χάλασε για να κάνει πάρτι στην κόρη του όσα αυτός ο ναυτεργάτης θα τα βγάλει με 25 χρόνια θαλασσοπνίξιμο.
-Δεν γίνεται σας φταίει το μεγάλο το μεροκάματό μου, που είναι 71,53 το 7ωρο, και μόνο όποιος έχει μπει στο αμπάρι να αλλάξει λότζια καλοκαίρι με καύσωνα σε βρώμικο γκαζάδικο μπορεί να καταλάβει ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ και τι σημαίνει "δεν ξέρω αν θα γυρίσω κούκλαμ' το βράδυ", και οι κινητοποιήσεις που κάνω για να εξασφαλίσω το δικαίωμά μου στην εργασία ΚΑΙ τη ζωή, και να μη σας φταίει ο εργολάβος που με έσερνε σήμερα στα δικαστήρια, ο οποίος οδηγάει ένα Jeep που κοστίζει 250 χιλιάρικα, και έχει χτίσει τα τελευταία 2 χρόνια (ναι, αυτά, της κρίσης) 4 σπίτια, εκ των οποίων το 1 πολυτελέστατη βίλα, και λέει στο δικαστήριο ότι "του έχουμε καταστρέψει την επιχείρηση και δυσκολεύεται να τα φέρει βόλτα!". Αν δυσκολευόταν να τα φέρει βόλτα, όπως εγώ πχ, θα κοίταγε να πουλήσει το Jeep και να βγάλει 4 χρόνια. Αν το πουλήσει και μου δώσει εμένα τα λεφτά, θα βγάλω 10 χρόνια, και θα πάρω και 3 Jeep κινέζικα που ανατινάζονται στα 4 χιλιάδες χιλιόμετρα, να κυκλοφοράω.
-Τέλος δεν γίνεται να σας φταίει οποιοσδήποτε άλλος ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ από αυτούς που διαιωνίζουν την αιώνια βλακεία που εισάγεται ενδοφλέβια στα μάτια σας από τα κανάλια, είτε αυτός είναι δημοσιογράφος που στηρίζει αυτό το σύστημα, είτε είναι εισαγγελέας που διώκει χαλυβουργούς για παράνομες απεργίες, είτε αυτός είναι πολιτικός που βαράει το χέρι και φωνάζει "απολύτως!" για να τον πιστέψουμε ότι θέλει το καλό μας, είτε αυτός είναι πρωθυπουργός που περιφέρει "υγιείς επιχειρηματίες" στη μέση ανατολή για να τους κλείσει συμφωνίες, είτε αυτός είναι τραπεζίτης που με ρέπος καταφέρνει με 10 χιλιάρικα μηνιάτικο μισθό να έχει εξασφαλίσει σε 25 χρόνια "δουλειάς" 450 εκατομμύρια σε προσωπικές ή οικογενειακές του καταθέσεις, είτε αυτός είναι εφοπλιστής που λέει "αν κάνετε απεργία θα τα πάρω τα καράβια και θα φύγω" λες και τα οδηγάει αυτός μόνος του και βρίσκεται ταυτόχρονα και στη γέφυρα και στο μηχανοστάσιο, είτε αυτός είναι ο δικαστής που σήμερα προσπάθησε με νύχια και με δόντια να μας ξεσκίσει για να εξυπηρετήσει όλους τους προηγούμενους.

Τι ''ΟΧΙ'' θέλουμε αλήθεια;

κειμενο του Πάρη Γιάγκα

Ήταν Σεπτέμβρης του 2011 όταν ο εικονιζόμενος άνεργος πατέρας δύο παιδιών έβαζε τέλος στην ζωή του αφού περιλούστηκε πρώτα με βενζίνη μπροστά απο την τράπεζα Πειραιώς διαμαρτυρόμενος για τα δυσβάσταχτα μέτρα που καλούνταν να πληρώσει και την φρικτή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει αυτός και η οικογένεια του.Το γεγονός αυτό όπως ήταν φυσικό πέρασε στα ψηλά και δεν σχολιάστηκε καν απ'τα ελληνικά ΜΜΕ. Αυτά τα ΜΜΕ ενημέρωσης σήμερα λοιπόν είναι αυτά που κόπτονται για τις κλειστές τράπεζες και τις ουρές στα ΑΤΜ όταν αυτά τα έξι χρόνια κρίσης που αισίως μετράμε κάναν τα στραβά μάτια για τις τεράστιες ουρές στα συσσίτια,για τις 10.000 αυτοκτονίες,για τους 1.500.000 ανέργους. Το θετικό απο όλη αυτή την κατάσταση είναι οτι ο κόσμος πλέον επειδη δεν έχει να χάσει κάτι και απο την πείρα του στα τόσα χρόνια σε μεγάλο βαθμό δεν τρομοκρατείτε, και δεν μιλάω για ανθρώπους του αγώνα που βιώνουν καθημερινά και έχουν δει με τα μάτια τους το τι σημαίνει παραπληροφόρηση των δελτίων ειδήσεων αλλα και για τον απλό κόσμο που βλέπει πως η κατάσταση δεν πάει άλλο και πρέπει κάποια στιγμή να μπεί τέλος σε αυτήν την τραγωδία που ακούει στο όνομα μνημόνιο.
Σε πείσμα λοιπόν των καναλαρχών και της λοιπής αστική τάξης που διοργανώνει ''συλλαλητήρια'' στο σύνταγμα ''μένουμε ελλάδα'' πίνοντας κρασί σε κολονάτα ποτήρια και ανεμίζοντας σημαίες της ευρωπαικής ένωσης οι έλληνες πολίτες ψηφίζουν την σύγκρουση με τους θεσμούς.Εν μέρη αυτό δείχνει όπως προείπα την εναντιώση τους στην σημερινή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει απο τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Παρόλαυτα για να δούμε καλύτερα τι σημαίνει το όχι που προτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.Η κυβέρνηση λοιπόν όπως έχει αναφερθεί θα χρησιμοποιήσει σε περίπτωση πλειοψηφικού ποσοστού το ''ΟΧΙ'' ώς διαπραγματευτικό εργαλείο στην συνάντηση με τους εταίρους ωστε να αντιτάξει την δικη του πρόταση συμπληρώνω εγώ.Αυτό σημαίνει ξεκάθαρα στην ουσία πως καλούμαστε στις κάλπες ωστε να στηρίξουμε με την ψήφο μας την πρόταση της κυβέρνησης ψηφίζοντας ΟΧΙ. Η πρόταση της κυβέρνησης μεταφράζεται όμως σε μέτρα 8 δισσεκατομυρίων ευρώ σε αντίθεση με αυτά της τρόικας των 11 δις. Με λίγα λόγια καλούμαστε στις κάλπες να διαλέξουμε τι είδους μνημόνιο θέλουμε.
Αυτό που ήθελα να αναφέρω είναι πως δεν βρίσκω πραγματικά τον λόγο διεξαγωγής του

δημοψηφίσματος την στιγμή που πριν πέντε μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πήρε ρητή εντολή μέσω εκλογών ωστε να διαγράψει και να βάλει τέλος στην λιτότητα και στο μνημόνιο.Βέβαια ένας πιο πονηρός απο εμένα θα ελεγε πως η απόφαση που ζητάτε αυτήν την στιγμή να πάρει ο ελληνικός λαός με το δημοψήφισμα θα έχει άμεσα και την υπογραφή του δηλαδή με λίγα λόγια ο λαός θα βάλει την υπογραφή του στο νέο μνημόνιο αριστεράς ή τρόικας.
θα συμφωνήσω πάντως πως το ΟΧΙ θα πρέπει να ακουστεί ομόφωνα στις κάλπες της Κυριακής.Αλλα όχι το ΟΧΙ που εννοεί ο ΣΥΡΖΑ προτάσοντας το δικό του μνημόνιο.Στις κάλπες της Κυριακής λοιπόν πρέπει να μπεί ένα ΟΧΙ που θα σημαίνει κάτι παραπάνω απο ένα απλό όχι στους τρεις θεσμούς της τρόικας.Το ΟΧΙ που θα βάζει τέλος πραγματικά στα μνημόνια το ΟΧΙ που θα μας αποδευσμεύσει απο τον λάκκο των λεόντων που ακούσει στο όνομα Ευρωπαική Ένωση, το ΌΧΙ που θα λέει στους δανειστές μας αρκετά σας πληρώσαμε φτάνε πια.
Κάποιος καλοπροάιρετος βεβαια θα ρωτήσει ωραία όλα αυτά αλλα μετά τι;
Η απάντηση μου είναι αποδέσμευση απο την λυκοσυμμαχία της Ε.Ε και το ΝΑΤΟ των φoνιάδων, διαγραφή του χρεόυς καθως μιλάμε για ένα χρέος που δε ανήκει στον λαό αλλα για ένα χρέος των εξοπλιστικών, το χρέος των ολυμπιακών αγώνων , της siemens , των παχυλών επιδοτήσεων στο μεγάλο κεφάλαιο. Κοινωνοικοποίηση των μέσων παραγωγής ώστε τα μέσα παραγωγής να παράγουν με βάση τις ανάγκες του κόσμου και όχι για την επιτευξη μεγαλύτερου κέρδους. Με γνώμονα τις δυνατότητες της χώρας μας, το επιστημονικό δυναμικό και την γεωστρατηγικής σημασιάς τοποθεσία που κατέχει πρόταση αυτή είναι αναγκαία και απόλυτα εφικτή.

Τι ωφελεί λοιπόν χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;