Η σημασία της απεργίας

Η απεργία είναι η αρχή του κοινωνικού πολέμου του προλεταριάτου(εργατική τάξη) ενάντια στην μπουρζουαζία(αστική ταξη),μέσα  ακόμα στα όρια της νομιμότητας.
Οι απεργίες είναι μια ανεκτίμητη οδός απο διπλή άποψη.Αφενός ηλεκτρίζουν τις μάζες,αναζωογονούν την πνευματική τους ενέργεια και ξυπνούν στο εσωτερικό τους το συναίσθημα του σκληρού ανταγωνισμού που υπάρχει ανάμεσα στα συμφέροντα τους και σε εκείνα της μπουρζουαζίας.Τους καταδεικνύουν όλο και περισσότερο την άβυσσο που ανέκλητα τους χωρίζει απο την άλλη τάξη. Αφετέρου συνεισφέρουν στο μέγιστο βαθμό στο χτιστεί ανάμεσα στους εργαζομένους όλων των κλάδων,όλων των τόπων,όλων των χωρών, η συνείδηση και η ίδια η πραγματικότητα της αλληλεγγύης τους.Διπλή δράση,αποφατική απο τη μια πλευρά,καταφατική απο την άλλη.Δράση που οδηγεί άμεσα στο νέο κόσμο της εργατικής τάξης και την φέρνει με απόλυτο τρόπο απέναντι στον αστικό κόσμο.
Καθώς προχωράμε οι απεργίες αυξάνονται.Τι σημαίνει αυτό? Οτι η πάλη ανάμεσα στην Εργασία και το Κεφάλαιο εντείνεται ολοένα και περισσότερο,οτι η οικονομική αναρχία γίνεται κάθε μέρα και πιο βαθιά και οτι βαδίζουμε με μεγάλα βήματα προς το μοιραίο τέλος που βρίσκεται στο βάθος αυτής της αναρχίας : την Κοινωνική Επανάσταση.

Βέβαια η απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς δονήσεις εαν η εξουσία και τα αφεντικά αποφάσιζαν μια νύχτα να εγκαταλείψουν τα προνόμια τους.Όμως ο εγωισμός και η τύφλα των αστών είναι αθεράπευτα.Θα έπρεπε να είναι κανείς εξίσου αθεράπευτα αισιόδοξος για να ελπίζει οτι μπορεί να δοθεί λύση του κοινωνικού προβλήματος διαμέσου μιας κοινής συννενόησης μεταξύ των προνομιούχων και των απόκληρων.
Όσο αναπτύσσονται οι απεργίες,σχετίζονται ολο και περισσότερο μεταξύ τους και είναι πιο έτοιμες να μετατραπούν σε γενική απεργία και να γεννηθεί η αλληλεγγύη,το όπλο των εργατών.
Καθέ απεργία είναι εκκίνηση μιας νέας ενότητας.Οι εργαζόμενοι του ενός κλάδου υποστηρίζουν τους εργαζόμενους άλλου κλάδου,οι εργάτες μιας χώρας τους εργάτες της άλλης.
Η οργάνωση των εργατικών δυναμεων περα απο σύνορα και η καταστοφή καθε εθνικής προκατάληψης είναι αυτό που θα βοηθήσει τον κόσμο να εχει εργατική και ταξική συνειδηση.
Η πρακτική της Κοινωνικής πάλης εκτος των άλλων εκπαιδευει τον εργαζόμενο κανοντάς τον να εγκαταλήψει την προσμονή μιας βοήθειας απο τον ουρανό.Ολα πλέον είναι στο δικό μας χέρι.
Κι αυτο γιατι οταν ο εργάτης οργανωνεται με τους συντρόφους του,όταν ξεκίνα να αγωνίζεται σοβαρά για τη μείωση των ωρών εργασίας,για την αύξηση του μισθού ή και για την ολική απελευθέρωση του και την εργατική αυτοδιεύθυνση ,όταν αρχιζει να ενδιαφερεται ζωτικά γι αυτην την μάχη,τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι οτι γρήγορα θα εγκαταλείψει τις έγνοιες για τον ουρανό,θα συνηθίσει να στηρίζεται πάντα στη συλλογικη δύναμη των εργαζομένων και θα απαρνηθει με τη θεληση του την προσμονή σωτήρων ή την βοήθεια του ουρανού.
Ο σοσιαλισμός θα αντικαταστήσει στη σκέψη του τη θρησκεία.
Έτσι ο εργάτης εκπαιδευεται μεσα απο την πράξη.
Τα πράγματα που πρέπει να μάθεις για να τα κάνεις,τα μαθαίνεις κανοντάς τα.
Οι τιγρεις της οργής είναι δυνατότερες απο τα άλογα της μάθησης.
Γι αυτό και κάθε απεργία,κάθε δράση κάθε πάλη έχει νόημα!
Ο αγώνας είναι κοινός,για εμάς τους εργαζομένους,τους άνεργους,τους μαθητές,τους φοιτητές.Είναι κοινος αγώνας ντόπιων και μεταναστών,Ελλήνων και Τούρκων,ιδιωτικών και δημοσίων.
Κανένας διαχωρισμός δεν υπαρχει ανάμεσα στην τάξη μας.Ο μονος διαχωρισμός είναι η απο μόνη της γραμμή που έχει τραβηχτεί και έχει χωρίσει τα δύο στρατοπεδα : τον κόσμο του αγώνα και τον κόσμο της υποταγής!
Ο κοινωνικός και ταξικός αυτος διαχωρισμός και η αντεργατική θέση που οι ίδιοι επέλεξαν,έφερε απεναντί μας τους αστυνομικούς,τους πατριώτες,και τα εθνικιστικά φασιστικά καθάρματα της Χ.Α.
Απεναντί μας είναι και οι στρατιωτικοί,τα αφεντικά και οποιος ονειρευεται έναν ανισο κόσμο και θελει να τον αναπαραγει.Ειτε τον στηρίζει,είτε τον προστατεύει ,είτε αδιαφορεί είναι απεναντί μας...Αυτοί δεν έχουν χώρο ανάμεσα μας.
Ολοι οι υπολοιποι είμαστε μαζί.

Η φοβισμένη αριστερά

Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών

Το σκάφος του ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουσε στον μνημονιακό βράχο στις Βρυξέλλες τη Δευτέρα 13 Ιουλίου. Το ναυάγιο ολοκληρώθηκε στη Βουλή στις 13 Αυγούστου, όταν ψήφισε το φρικαλέο μνημόνιο, μαζί με όλες τις άλλες μνημονιακές δυνάμεις. Από εκείνη τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, το κόμμα που ευαγγελιζόταν τη ριζική αλλαγή στη ζωή του τόπου, ανήκει στο παρελθόν. Η ηγεσία του έκλεισε την αριστερή παρένθεση, έριξε την αυλαία η ίδια, με τον πιο άδοξο τρόπο.

Αυτοί που θα μπορούσαν να περάσουν τις ορθάνοιχτες πύλες της Ιστορίας επέλεξαν να περάσουν κάτω από τα καυδιανά δίκρανα της ατίμωσης, προδίδοντας την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού, αποκαρδιώνοντας την Αριστερά στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Τώρα οι αριστεροί άνθρωποι, οι ναυαγοί του ονείρου, οι κωπηλάτες τόσων χρόνων και τόσου κόπου μένουν άφωνοι, μετέωροι, ματαιωμένοι. Αντιμέτωποι με τη χλεύη των εχθρών, με το άδειο βλέμμα και την τσακισμένη ψυχή των φίλων. Ηττηθήκαμε, λένε.

Ομως ποιος ηττήθηκε, ποια Αριστερά απέτυχε; Τώρα είναι ώρα περισυλλογής για όσους δεν εξόκειλαν στις νησίδες της παραίτησης, για όσους δεν ψάχνουν να γαντζωθούν από σαθρά απομεινάρια του ναυαγίου, από το ίδιο υλικό, αλίμονο, με το ναυαγισμένο σκάφος. Με τη σοφία της πικρής γνώσης, με τα μάτια και τον νου όσο ποτέ άλλοτε ανοιχτά στην αλήθεια των αναντίρρητων γεγονότων, με τα αυτιά ορθάνοιχτα στη βοή των επερχόμενων γεγονότων.

Δεν ηττήθηκε, δεν απέτυχε η Αριστερά. Επειδή η Αριστερά δεν είναι μία –ποτέ δεν ήταν μία–, πάντοτε όφειλε να έχει τον προσδιορισμό της. Αυτή που ηττήθηκε και απέτυχε, αυτή που υπέγραψε σε μια νύχτα την κατάργηση όλων των δικαιωμάτων που κατέκτησε η αγωνιζόμενη Αριστερά σε έναν αιώνα, αυτή είναι η ρεφορμιστική, η καθεστωτική, η φοβισμένη Αριστερά.

Εκείνη η Αριστερά που φοβάται τη λαϊκή εξεγερτικότητα και το επαναστατικό ξεπέταγμα της λαϊκής αυτοδιεύθυνσης που υπερβαίνουν και διαρρηγνύουν τα –ολοένα και στενότερα– μίζερα όρια του ρεφορμισμού της. Εκείνη η Αριστερά που αισθάνεται ευτυχής, όταν την κολακεύουν και την καταδέχονται στα σαλόνια τους ακόμα και πατριάρχες της φαυλότητας ή ουτιδανοί πολιτικοί, εκμηδενισμένοι στη λαϊκή συνείδηση, όταν την καλούν σε κάλπικη «εθνική ενότητα», πάντοτε όταν –τι σύμπτωση!– το σύστημα βρίσκεται σε κρίση και χρειάζονται το ξέπλυμά της.

Είναι η φοβισμένη Αριστερά του Λιβάνου και της Βάρκιζας, του κάθε Λιβάνου και της κάθε Βάρκιζας της Ιστορίας μας, είναι ο πυροσβέστης των δυναμικών αγώνων, ο συκοφάντης των κουζουλών του ονείρου, είναι ο διαπρύσιος κήρυκας των ΕΑΔΕ και της ταξικής συνεργασίας. Είναι η φοβισμένη Αριστερά που αποκλείει κάθε σύγκρουση και ρήξη.

Δεν είναι παράξενο συνεπώς που στις 20 Φεβρουαρίου, ελάχιστες μόνο μέρες μετά την ιστορική εκλογική νίκη της Αριστεράς, συμφώνησε για νέο μνημόνιο. Αυτή δεν ήταν μια απλή ιδεολογική μετατόπιση. Ηταν μια ριζική αλλαγή ιδεολογίας. Αλλαξοπίστησε. Από διάκονος των λαϊκών συμφερόντων έγινε δούλος του θεού του χρήματος και του πλούτου.

Πλήρης αναστροφή, από ανθρώπους έτοιμους από καιρό. Οταν διακηρύττεις προεκλογικά «ανήκομεν εις την Δύσιν, πιστεύομεν στο ευρώ», και όταν αυτή η πίστη ενισχύεται και από ταξικό ένστικτο (δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη σχέση Είναι και Συνείδησης, για ορισμένους), τότε έχεις αυτοαφοπλιστεί εκ των προτέρων και η πλήρης υποταγή είναι μονόδρομος.

Οι υπόλοιποι πέντε μήνες διαπραγμάτευσης αφορούσαν τη διαχείριση της εικόνας στο εσωτερικό και την αυταπάτη για κάποιες ελάχιστες παραχωρήσεις. Εδώ οι αλεπούδες του Μαξίμου, με τις μπλόφες επιπέδου συνοικιακού καφενείου απέναντι στους αδίστακτους και πολύπειρους λύκους πιάστηκαν σαν την πονηρή αλεπού στο δόκανο με τα τέσσερα. Και έπειτα, με κομμένη τη φανταχτερή ουρά της αριστεροσύνης τους, προσπαθούσαν, σύμφωνα με τον γνωστό μύθο, να μας πείσουν για τις αρετές του κολοβώματος.

Ο τελευταίος ελιγμός, το δημοψήφισμα, για να δικαιολογήσουν την αλλαγή ιδεολογίας, απέδειξε γιατί η φοβισμένη αυτή Αριστερά δικαίως τρέμει το δυναμικό αντίστασης του λαού. Το μεγαλειώδες και ιστορικών διαστάσεων «όχι» απέναντι στον βομβαρδισμό από το συνασπισμένο μέτωπο εγχώριων και ξένων ισχυρών εξέθεσε τους εμπνευστές του. Απέδειξε ότι βρίσκονταν σε ευθεία σύγκρουση με την εκφρασμένη ολοκάθαρα λαϊκή βούληση, όταν υπέγραψαν τη συμφωνία αποικιοποίησης της χώρας με το νέο μνημόνιο.

Επιπλέον, νεκρανέστησαν όλο το απαξιωμένο μνημονιακό προσωπικό, νομιμοποίησαν και εξάγνισαν αυτό το πολιτικό καρκίνωμα στο σώμα της χώρας, που ετοιμάζονται πλέον ως βρικόλακες να εφορμήσουν και να την κατασπαράξουν. Φυσικά τη μερίδα του λέοντος από τη λεηλασία της χώρας θα καρπωθούν οι λύκοι τοκογλύφοι. Οι οποίοι χρειάζονται, γι’ αυτό, ακόμη τους «χρήσιμους» της υποταγμένης Αριστεράς. Δεν τους αρκεί η αριστερή υπογραφή στο μνημόνιο. Χωρίς και την «αριστερή εφαρμογή» του, θα ήταν απλώς μια καδμεία νίκη γι’ αυτούς.

Ομως οι εγχώριοι και ξένοι ισχυροί, όπως δεν προέβλεψαν την έκταση και το βάθος της αντίστασης του «όχι», έτσι και τώρα παραγνωρίζουν το επαναστατικό δυναμικό που γεννά η εθνική ταπείνωση και η ανικανότητα της φοβισμένης Αριστεράς να προασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα. Αλλά για να τελεσφορήσει η αναπόφευκτη έκρηξη αυτού του επαναστατικού δυναμικού, χρειάζεται η οικοδόμηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου πολύμορφης δράσης και όχι μια απλή σύμπηξη μιας συμμαχίας προσωπικοτήτων ή απλή συνένωση αρκτικόλεξων, και επανάληψη της λογικής του μεσσία και της ανάθεσης.

Ενα μέτωπο που θα μιλά τη γλώσσα της αλήθειας για το κόστος των αγώνων, που μόνο αυτοί μπορούν να φέρουν όμως τη νίκη. Μόνο έτσι θα σταματήσει η κατρακύλα στου κακού τη σκάλα, μόνο έτσι θα σώσουμε το παρόν, μόνο έτσι θα ανοίξουν τα λαμπερά φτερά τα μεγάλα στο λαϊκό ξεπέταγμα που θ’ αλλάξει το μέλλον.

Δημήτρης Κουφοντίνας 10/9/2015 

http://kufontinas.blogspot.gr/

«Σήμερα θα είμαι εγώ ο αρχηγός των συναισθημάτων μου»

Αν νιώσω θλίψη θα τραγουδήσω..
Αν νιώσω λύπη θα γελάσω..
Αν νιώσω άρρωστος θα διπλασιάσω την προσπάθεια μου..
Αν νιώσω φόβο θα προχωρήσω δυναμικά μπροστά..
Αν νιώσω υποδεέστερος θα φορέσω καινούργια ρούχα..
Αν νιώσω αβεβαιότητα θα υψώσω τη φωνή μου..
Αν νιώσω φτωχός θα σκεφτώ την ευημερία που έρχεται..
Αν νιώσω ελλιπής θα θυμηθώ παλιές μου επιτυχίες..
Αν νιώσω ασήμαντος θα θυμηθώ τους στόχους μου..
Όταν θα χαίρομαι με τις μέρες της επιτυχίας μου..
θα θυμάμαι και τις μέρες ντροπής μου.
Όταν θα νιώθω γεμάτος δύναμη..
θα προσπαθώ να σταματήσω τον άνεμο..
Όταν θα έχω πολλά πλούτη..
θα θυμάμαι τα στόματα που πεινούν..
Όταν θα νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια..
θα θυμάμαι τις στιγμές αδυναμίας μου..
Όταν θα αισθάνομαι ότι τα χαρίσματα μου δεν βρίσκουν ταίρι..
θα κοιτάζω τα άστρα!!!

χορχε μπουκαι 

Και σε αυτές τις εκλογές τα πρόβατα διαλέγουν τον τσοπάνη

Tου Γιώργου Σταύρου

''Τα πρόβατα φοβούνται τον λύκο , αλλά στο τέλος ο τσοπάνης τα πηγαίνει στη σφαγή''

Με αφορμή τις προσεχείς εκλογές , γράφω αυτό το κείμενο , γιατί αν υπάρχει κάτι θετικό πλέον στις εκλογές αυτό είναι η πολιτική ζύμωση και οι συζητήσεις που ίσως γίνονται προεκλογικά και επίσης η απόδειξη οτι μέσα απο αυτή τη διαδικασία δεν βλέπουμε αλλαγές οπότε μπαίνει η αμφισβήτηση και η σκέψη για άλλους τρόπους δράσης.
Σίγουρα αν με τις εκλογές μπορούσε να αλλάξει ο κόσμος θα τις είχαν κηρύξει παράνομες.Είναι μια απο τις ''εφεδρείες'' του συστήματος για να σου δώσει την εντύπωση οτι εσύ επιλέγεις και αποφασίζεις.Στην ουσία όμως δεν αποφασίζεις για τη ζωή σου απλά διαλέγεις ποιον προτιμάς για να αποφασίσει εκείνος για τη ζωή σου.
Είναι σαν να έχουμε μια χούντα στην οποία σου δίνουν τη πολυτέλεια να επιλέξεις τον δικτάτορα.Και αυτό όχι γιατί όλοι οι πολιτικοί είναι κακοί αλλά για τον απλό λόγο οτι με όποια κυβέρνηση και αν επιλέξουμε δεν αλλάζει το οτι βρισκόμαστε εντός ενος καπιταλιστικού συστήματος.

Μέσα απο τα ίδια τα εργαλεία του κράτους και απο νόμιμες και τυπικές διαδικασίες δεν γίνονται επαναστάσεις,ούτε αλλαγές.Όποια σοβαρή κατάκτηση στην ιστορία των λαών έχει επιτευχθεί απο διεκδικήσεις με θυσίες αγωνιστών στο δρόμο και όχι με την ανώδυνη διαδικασία της ψήφου.
Πιστεύω λοιπον πως ο μονος δρόμος προς την αλλαγή είναι η οργάνωση όλων των πολιτών και η συσπείρωση , η συμμετοχή σε σωματεία,οργανώσεις,συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα .Ο διαρκής αγώνας στο δρόμο,στους χώρους εργασίας, στα σχολεία,στα πανεπιστήμια.Με γενικές απεργίες διαρκείας,με διαδηλώσεις,με καταλήψεις,με γενική ανυπακοή,άρνηση πληρωμών,απαλλοτριώσεις και με την προσπάθεια να αποκτήσουν όλοι οι εργαζόμενοι ταξική συνείδηση και να παλέψουν για οτι τους ανήκει.
Μέχρι την κοινωνική και ταξική επανάσταση όπου οι καταπιεσμένοι θα επιβάλλουμε το δίκιο μας και θα απελευθερωθουμε,που θα αρπαξουμε τα όπλα μας ενάντια στον εχθρό και θα εξεγερθούμε.
Μέχρι να καταληφθούν όλα τα μέσα παραγωγής που ανήκουν στο λαό , που θα απαλλοτριωθεί και θα κοινωνικοποιηθεί και το τελευταίο εργοστάσιο,μέχρι την μέρα που η ιδιοκτησία τους θα είναι παρελθόν και η εκμετάλλευση θα σταματήσει.
Μέχρι να μην υπάρχουν τάξεις,αφεντικά και δούλοι , φτωχοί και πλούσιοι.
Μεχρι να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ελευθερη , εναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης,χωρίς ρατσισμό , χωρίς καταπίεση.
Μέχρι τη μέρα που θα χτίζουμε σπίτια που μας ανήκουν,θα ζυμώνουμε το ψωμί που θα τρώμε και θα απολαμβάνουμε τους καρπούς αυτών που παράγουμε,χωρίς να παράγουμε υπεραξία για τα αφεντικά μας.
Γιατί σημερα χτίζουμε τα δικά τους σπίτια και μένουμε σε παράγκες,ζυμώνουμε το δικό τους ψωμί και τρώμε ψίχουλα και παράγουμε υλικά που δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουμε.
Με αλληλεγγύη , συντροφικότητα και με πολλές θυσίες και κόπο κατακτιέται η ελευθερία.Κανένας εξουσιαστής δεν θα στη χαρίσει απλόχερα.Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και όχι να περιμένουμε απο σωτήρες.

Σκλάβος είναι αυτος που περιμένει να έρθει κάποιος άλλος να τον ελευθερώσει.


Έτσι για εμάς η μόνη αξιοπρεπής στάση είναι η συνειδητή αποχή απο τις κάλπες .

''Γιατί το ζήτημα δεν είναι ποιος και πώς θα μας εκμεταλλευτεί, αλλά ότι θα το κάνει. Γιατί τα αφεντικά ποτέ στην ιστορία δεν υπερασπίστηκαν τα δικά μας συμφέροντα, αλλά τα δικά τους και της τάξης τους.Δεν μπορούμε να τρέφουμε αυταπάτες για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον βασισμένο στα συμφέροντα των αφεντικών, είτε δεξιών, είτε αριστερών. Γιατί όταν αυτοί μιλάνε για ανάπτυξη, εννοούν αυτή των εταιριών και των εσόδων τους. Όταν μιλάνε για εθνικό συμφέρον το ίδιο εννοούν. Γιατί  και με ευρώ και με δραχμή, και με δεξιά και με αριστερά, οι δικές μας τσέπες άδειες θα είναι. Οι δικές μας ζωές ακόμα θα βρίσκονται στη δεξαμενή της εκμετάλλευσης. Γι” αυτό, τα μόνα διλήμματα που μπαίνουν σε εμάς είναι: ή εμείς ή αυτοί, ή η επιβίωσή μας ή η ευημερία τους. «Όλοι μαζί» δεν μπορούμε. Γιατί ουτοπικό (ή μη πραγματικό) γίνεται κάτι που το παρατάμε στα χέρια των άλλων, αντί να το επιδιώκουμε εμείς με τα δικά μας μέσα.''  Απο αναρχικό αντι-εκλογικό κείμενο

 

Πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως ενα αριστερό πραγματικά αριστερό κόμμα ή κομμουνιστικό δεν κυνηγάει την διακυβέρνηση μέσα σε ένα αστικό κοινοβούλιο αλλα μέσω της υποψηφιότητας σε αυτό σαν κύριο σκοπό έχει την προπαγάνδιση αντικαπιταλιστικών και ριζοσπαστικών ιδεών ώστε τα ιδανικά του να φτάσουν σε κάθε γωνιά της χώρας και σε κάθε πολίτη.Στο σύστημα αυτό για την ίδια την ανατροπή του καθώς ένα κόμμα αν θέλει να λέγεται αριστερό ή κομουνιστικό δεν θα αποκοπεί ποτέ απο την άποψη και δεν θα πάψει να προπαγανδίζει την βίαιη ανατροπή αυτού του σάπιου υπάρχοντος συστήματος προς ώφελος του λαού(επανάσταση), καθώς δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.Όσοι προπαγανδίζουν το αντίθετο είναι απλά οπορτουνιστές και δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά.

Γιατί Σ' έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες:

 <<αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν' αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε...»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. 

Ντάριο Φο

Αποχή συνειδητή όμως!
Το "δεν ψηφίζω αλλά συνειδητοποιημένα, επειδή πιστεύω πως η αλλαγή θα έρθει μόνο απο τα κάτω απο εμάς τους ίδιους με αγώνες και επειδή διαφωνώ με την εξουσία και την ανάθεση ευθύνης" έχει ΜΕΓΑΛΗ διαφορά απο το απολίτικο "δεν ψηφίζω γιατί δεν με νοιάζει ,γιατί δηθεν ολοι είναι ίδιοι και δεν καταφερνω τίποτα και κάθομαι στον καναπέ"!
Αν απέχεις αλλά κάνεις κάτι ανώτερο να σε παραδεχτώ αλλά αν συνεχίσεις να σαι ένας κουραμπιές νοικοκυραίος καλύτερα να πας να ψηφίσεις αριστερα (αριστερα ,οχι Τσίπρα) τουλαχιστον να μη μας παρουν φαλάγγι οι φασίστες!


η αποχή απο τις εκλογές χωρίς συνείδηση και αγώνα δεν είναι λύση όπως και μια ψήφος στην οποία θα επαναπαυτούμε αναθέτωντας την ευθύνη σε άλλους.Η λύση είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας





Σίγουρα όμως η εκλογική μάχη , δείχνει κάποια πράγματα όσο ασήμαντη κι αν είναι.
Αν πάρουμε ως δεδομένα τα υπόλοιπα κάποιος μπορεί να θεωρήσει και αυτό μια μικρή αναμέτρηση.Εγώ ίσως όχι αλλά επειδή αν το δούμε με ρεαλισμό , πολλoι θα πάνε να ψηφίσουν ας πω τη γνώμη μου και πιο συγκεκριμένα.
Δεν πρόκειται να πω τι να ψηφίσεις,σίγουρα ξέρω όμως τι ΔΕΝ πρεπει να ψηφίσει κανένας: 
-Σίγουρα δεν πρέπει να πάρει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ψήφο η Νεα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.Είναι αυτοί που μας έφεραν ως εδώ τόσα χρόνια ,χιλιοδοκιμασμενοι και ξεπερασμένοι!ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ αυτοι και δε γυρνάμε πίσω στα χειρότερα.
-Σίγουρα δεν πρέπει να πάρει ουτε μια ψήφο η Χρυσή Αυγή.Γιατί ο παππούς μου τους ναζί δεν τους ψήφιζε,τους πυροβολούσε!
Είναι φασίστες και δεν υπάρχει πλεον μάσκα και δεν ξεχνάμε την άνανδρη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
-Δεν πρέπει να πάρει ούτε μια ψήφο το Ποταμι.Είναι απο-κομμα του Μεγαλοεργολάβου Μπομπολα που με τον Θεοδωρακη τσιράκι προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγαλοεπειχηρηματιων ενάντια στα συμφεροντα των εργαζομένων και των απλών πολιτών.Είναι ενα καπιταλιστικό  κομμα δίχως αποψη και ιδεολογία που υπάρχει εκει μονο για πολύ ύποπτα πράγματα.
-Δεν νομίζω πως χρειάζεται δεύτερη ευκαιρία για τον Συριζα γιατί μας απέδειξε και εκείνος τι μέρος του λόγου είναι.Αντι να σκίσει ,υπέγραψε μνημόνια και λειτούργησε απλά ως εφεδρεία και αναχωμα του συστήματος,ως βαλβίδα αποσιμπίεσης.Τώρα που τα είδες όλα ξέρεις οτι εντος ΕΕ δεν γίνονται αυτα που υποσχόταν ο Τσίπρας.
Τι απομένει?
ΚΚΕ, ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ , ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ , ΚΚΕ (μ-λ)(Μ-Λ) ΚΚΕ  κτλ
Αξιοπρεπείς οργανώσεις με σταθερές απόψεις και εμφανή παρουσία στο δρόμο, σίγουρα έχουν να δώσουν αλλα αμφιβάλλω αν αυτό είναι ψηφίζοντας τους..Σίγουρα και οι ίδιοι προτιμούν το να οργανωθείς μαζι τους και να συμμετέχεις στις δράσεις τους παρά απλά να τους ψηφίσεις.
Απο τα παραπάνω μεγαλύτερο ποσοστό έχει η Λαικη Ενότητα του Λαφαζάνη και το ΚΚΕ ,
και απο τα εξωκοινοβουλευτικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που οριακά παλεύει να μπει στη βουλή.
Εν τέλη αν έχεις σκοπό να ψηφίσεις κάνε μια αξιοπρεπή επιλογή ΑΛΛΑ μην μείνεις εκεί..
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!


Γιώργος Σταύρου
08/09/2015
Αντίλογος
stonantilogo.blogspot.gr
#Ekloges

Οι τρεις αλήθειες (Σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάι)

Σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάϊ.

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Είμαι αυτός που είμαι.

Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.

Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.

Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)

Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.

Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.

Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.

(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.