«El pueblo unido»: 107 χρόνια από τη γέννηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε

«Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον Σοσιαλισμό». Σαλβαδόρ Αλιέντε

Στις 26 Ιουνίου του 1908 έρχεται στη ζωή μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, που χάραξε με τρόπο ανεξίτηλο την ιστορία της παγκόσμιας Αριστεράς. Στην πόλη του Βαλπαραΐσο γεννιέται από μια προοδευτική μεγαλοαστική οικογένεια ο Σαλβαδόρ Αλιέντε: ο άνθρωπος που εξήντα δύο χρόνια μετά θα εκλεγεί πρόεδρος της χώρας του, εγκαινιάζοντας μια λαμπρή σελίδα για τη Χιλή αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Αλιέντε σπουδάζει ιατρική γιατί θέλει να βοηθά ανήμπορους και φτωχούς ανθρώπους που δεν έχουν καμιά δυνατότητα περίθαλψης στο ανάλγητο αμερικανόφιλο καθεστώς που κυβερνά τη χώρα από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα. Ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια μυείται στον μαρξισμό και ασπάζεται τα προτάγματα και τις αξίες του. Το 1933, σε ηλικία 25 ετών, ο Αλιέντε συμμετέχει στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής. Παλεύει από τη πρώτη στιγμή για τον κοινωνικό εκδημοκρατισμό και την πολιτική χειραφέτηση της χώρας του. Οργίζεται από το καθεστώς του «αφανούς» προτεκτοράτου των Η.Π.Α και επιθυμεί την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Ως υπουργός Υγείας στη κυβέρνηση του Πέντρο Αγκίρε Σέντρα (1937-1941)επιβεβαιώνει τον ριζοσπαστισμό του παίρνοντας φιλολαϊκά μέτρα. Θεσπίζει τη δωρεάν περίθαλψη για τους άνεργους και τους αγρότες, εκσυγχρονίζει τα νοσοκομεία και ξεκινά μια σπουδαία προσπάθεια εθνικοποίησης του συστήματος υγείας. Όλες οι προσπάθειες του όμως αναιρούνται από τους επόμενους συντηρητικούς κυβερνώντες.

Χάρη στην πολιτική που ακολουθεί ο Αλιέντε ως υπουργός, καθιερώνεται ωςηγετική προσωπικότητα της Αριστεράς, αλλά και μια από τις πλέον μισητές φιγούρες για τη Δεξιά. Άλλωστε η μαρξιστική του ιδεολογία, η εκπεφρασμένη εναντίωσή του στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και η εμμονή του στην ενότητα όλων των αριστερών δυνάμεων της Χιλής, δικαιολογεί τη στάση συντρόφων και ορκισμένων εχθρών.

Το 1952 κατεβαίνει για πρώτη φορά υποψήφιος πρόεδρος της Χιλής. Τερματίζει τελευταίος, καθώς στο μεταξύ έχει διαγραφεί από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, λόγω της στήριξης που του παρέχει το παράνομο –τότε– Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1958, με τη στήριξη αυτή τη φορά του Σοσιαλιστικού κόμματος και του –νόμιμου πλέον– κομμουνιστικού κόμματος, τερματίζει δεύτερος στις προεδρικές εκλογές. Από εκείνη τη στιγμή ο Αλιέντε γίνεται σχεδόν αμέσως τοσύμβολο αντίστασης των καταπιεσμένων και των υποτελών. Στο πρόσωπό του, οι εξαθλιωμένες μάζες βλέπουν την περηφάνια και την ευκαιρία για χειραφέτηση. Ο ίδιος χτίζει γέφυρες με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και στέκεται αποφασιστικά απέναντι σε κάθε πρακτική που ακολουθούν οι «πουλημένες στις Η.Π.Α κυβερνήσεις μας», όπως λέει.


Η πραγματικότητα όμως δείχνει να διαψεύδει πολλά από τα οράματα και  τις απόψεις του Χιλιανού ηγέτη. Η ενότητα στους κόλπους της Αριστεράς αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση. Μολονότι έχουν προϋπάρξει πολλές κυβερνήσεις αριστερών μετώπων από το 1933 μέχρι το 1952 –πάντα υπό τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κραταιού τότε Ριζοσπαστικού Κόμματος–, ωστόσο η ιδεολογική περιχαράκωση τόσο του σοσιαλιστικού, όσο και του κομμουνιστικού κόμματος, ταλανίζουν τον χώρο. Ο Αλιέντε, άνθρωπος με ιδεολογική συνέπεια αλλά «διπλωματικός» και συναινετικός καταφέρνει να υπερκεράσει εντέλει τις αγκυλώσεις των δύο κύριων εργατικών κομμάτων και να τα φέρει πιο κοντά.

Αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών είναι η δημιουργία ενός μεγάλου και μοναδικού για την εποχή αριστερού μετώπου, με το όνομα Λαϊκή Ενότητα (Unidad Popular), την οποία αποτελούν το Κομμουνιστικό Kόμμα, το Σοσιαλιστικό Kόμμα του Αλιέντε, το Σοσιαλδημοκρατικό Kόμμα, το Ριζοσπαστικό Kόμμα, η Κίνηση της Ενωμένης Λαϊκής δράσης (MAPU), η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση και ένας μεγάλος αριθμός ανένταχτων αριστερών. Πρόκειται για έναν ετερόκλητο σχηματισμό και ο Αλιέντε είναι ο κύριος παράγοντας σταθερότητάς του.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 γίνεται εμφανές σε όλους ότι μια δημοκρατική κατάληψη της εξουσίας από την ενωμένη Αριστερά θα γίνει μόνο με την ανοχή του μεγάλου κεντρώου κόμματος της χώρας, του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος – που δεν πρέπει να ταυτίζεται όμως σε καμία περίπτωση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά χριστιανοδημοκρατικά κόμματα. Οι συγκρούσεις εντός της Λαϊκής Ενότητας θα είναι συχνές και ορισμένες φορές ο Αλιέντε θα αδυνατεί να βρει συμβιβαστική λύση. Το 1969 το Κομμουνιστικό Κόμμα, θέλοντας να αποσπάσει την ανοχή των Χριστιανοδημοκρατών, σκέφτεται να προτείνει για υποψήφιο στις επικείμενες προεδρικές εκλογές κάποιον από το MAPU, κόμμα που προήλθε από τη διάσπαση της αριστερής πτέρυγας των Χριστιανοδημοκρατών. Γρήγορα όμως εγκαταλείπει αυτή την ιδέα, γιατί αναγνωρίζουν στον Αλιέντε τον μόνο πολιτικό που θα μπορούσε να ασκήσει σοσιαλιστική διακυβέρνηση χωρίς την αντίθεση των Χριστιανοδημοκρατικών.

Οι Χριστιανοδημοκράτες θα απαιτήσουν από τον Αλιέντε σοβαρά ανταλλάγματα προκειμένου να «παραιτηθούν» από τη διεκδίκηση της προεδρίας. Ο «Νόμος Δημοκρατικών Εγγυήσεων», όπως ονομάσθηκε το consensus της Λαϊκής Ενότητας και των Χριστιανοδημοκρατών, ορίζει τησυνέχιση των δημοκρατικών θεσμών και τη διασφάλιση της ουδετερότητας του Στρατού. Με λίγα λόγια, οποιαδήποτε ριζική μεταρρύθμιση θα επιχειρούσε ο Αλιέντε όσο θα ήταν στην εξουσία, θα έπρεπε να περνάει από τη Βουλή, με το στρατό να αναλαμβάνει τον ρόλο του τελικού εγγυητή των –αστικών– θεσμών. Η Λαϊκή Ενότητα θα πιστέψει ότι αυτή είναι η χρυσή ευκαιρία για τη χιλιανή Αριστερά. Ο Αλιέντε θα τιμήσει αυτή τη συμφωνία για καιρό, παρόλο που οι Χριστιανοδημοκράτες δείχνουν να την εγκαταλείπουν σχεδόν αμέσως. Αυτό θα αποδεικνυόταν και το μεγαλύτερο λάθος στην εποχή της διακυβέρνησής του. Ένα λάθος που θα βύθιζε τη χώρα στην πιο αιμοσταγή δικτατορία που γνώρισε ο κόσμος μετά την Γερμανία του Χίτλερ.

Στις προεδρικές  εκλογές του 1970 ο Αλιέντε κερδίζει με σχετική μονάχα πλειοψηφία τον ακροδεξιό αντίπαλο του Αλεσσάντρι, με ποσοστό 36,2%, έναντι 34,9%. Οι Χριστιανοδημοκράτες, που έχουν παρακινήσει πολλά στελέχη τους να ψηφίσουν την Λαϊκή Ενότητα, τερματίζουν τρίτοι με ποσοστό 27,8%. Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, η Βουλή πρέπει να διαλέξει το νέο πρόεδρο της χώρας ανάμεσα στους δύο πρώτους υποψηφίους. Οι Χριστιανοδημοκράτες θα στηρίξουν τελικά την Λαϊκή Ενότητα και έτσι ο Αλιέντε θα γίνει ο πρώτος μαρξιστής πρόεδρος που εκλέγεται δημοκρατικά σ’ ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο. Δίπλα του στέκεται και ο άνθρωπος σύμβολο της χιλιανής αντίστασης και διανόησης, ο ποιητής Πάμπλο Νερούντα.

Από τη πρώτη στιγμή η κυβέρνηση του Αλιέντε φαίνεται να περπατά σε τεντωμένο σχοινί. Από τη μια πλευρά στέκεται ο εξαθλιωμένος λαός και από την άλλη ο στρατός. Από τη μία η διχασμένη στους ριζοσπάστες και τους μετριοπαθείς Λαϊκή Ενότητα, και από την άλλη μια ηττημένη πολιτικά αστική τάξη που δείχνει να ανασυγκροτείται με γοργούς ρυθμούς. Ο Αλιέντε δηλώνει στους συντρόφους του πως ο «Νόμος Δημοκρατικών Εγγυήσεων» είναι μια τακτική αναγκαιότητα και ότι σύντομα το αστικό κράτος θα καταρρεύσει. Ο ίδιος θα προσπαθήσει να επιβάλει μια πολιτική ριζοσπαστική στην οικονομία και ταυτόχρονα κατευναστική προς τον στρατό. Στα τρία χρόνια που θα μείνει στην εξουσία η Λαϊκή Ενότητα, θα πέτυχε μόνο στο πρώτο.

Το πρόγραμμα που εφαρμόζει η Λαϊκή Ενότητα είναι ένα εξαιρετικά προοδευτικό και ρηξικέλευθο μείγμα πολιτικής. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες θα γίνει ο μεγαλύτερος αναδασμός γης που γνώρισε μέχρι τότε η αμερικανική ήπειρος. Εκατομμύρια εκτάρια γης θα δοθούν σε ακτήμονες στο πλαίσιο της αγροτικής μεταρρύθμισης, το γάλα θα μοιράζεται δωρεάν στα παιδιά, ο μισθός των στρατιωτικών θα αυξηθεί, η θέση των εργατών θα βελτιωθεί ραγδαία με την ίδρυση συνδικάτων, οι μισθοί θα αυξηθούν. Επιπλέον, θα ψηφιστεί ένας νέος εργατικός νόμος, θα εισαχθεί ο θεσμός της αυτοδιαχείρισης σε πολλές εταιρίες και θα επιβληθεί η εθνικοποίηση ενός τεράστιου αριθμού επιχειρήσεων. Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας θα συρρικνωθεί στο ελάχιστο και ο δημόσιος θα αρχίζει να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που του αναλογεί. Την ίδια περίοδο θα ιδρυθεί ο Αναπτυξιακός Συνεταιρισμός Ιθαγενών Πληθυσμών και το Ινστιτούτο εκπαίδευσης των Μαπούτσε, προκειμένου να καλυφθούν οι τρομακτικές ανάγκες των αυτοχθόνων της Χιλής.

Στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής, ο Αλιέντε θα επιδιώξει να απαγκιστρωθεί από την κηδεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών και θα συνάψει σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα και την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο. Θα ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική εντός του Ο.Η.Ε και θα παγώσει τις σχέσεις της Χιλής με τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου έχουν επιβληθεί φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις –ή δικτατορίες. Αυτό θα εξοργίσει τον Νίξον, που θα δηλώσει: «Τώρα με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη θα γίνει κόκκινη».

Από την πρώτη στιγμή, ο αμερικανικός παράγοντας στέκεται ανοιχτά απέναντι στον Αλιέντε. Ξαφνιάζεται από την νίκη του, μιας και ο Αλεσσάντρι –που έχει πριμοδοτηθεί για τον προεκλογικό του αγώνα από τις Η.Π.Α με το ποσό των 350 χιλιάδων δολαρίων μέσω της μεγάλης εταιρίας τηλεπικοινωνιών ITT– διαβεβαιώνει ότι θα είναι αυτός νικητής.

Ο Νίξον γρήγορα θα επιβάλει έναν «αόρατο οικονομικό αποκλεισμό» της Χιλής ήδη από τη πρώτη μέρα της κατάκτησης της εξουσίας από την ενωμένη Αριστερά. Θα ανακόψει κάθε ενδεχόμενο σύναψης εξωτερικού οικονομικού δανείου από την Παναμερικανική Τράπεζα και θα διατάξει τη CIA και τον ΥΠΕΞΧένρι Κίσινγκερ να «σώσει τη Χιλή από τα χέρια αυτού του σοσιαλιστή».

Το σχέδιο πραξικοπήματος σχεδιάζεται ήδη πριν από την εκλογή του Αλιέντε. Μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου, ο Νίξον δεν θέλει να δει άλλη μια χώρα της αμερικανικής ηπείρου να πέφτει στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος θα πει στον τότε αρχηγό της CIA, Ρίτσαρντ Χέλμς: «Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις, ξόδεψε όσα χρήματα χρειάζεσαι, λύγισε την Οικονομία, αλλά σώσε την Χιλή. Koίτα να εμποδίσεις τον Αλιέντε να είναι ο πρώτος ελεύθερα εκλεγμένος Σοσιαλιστής Πρόεδρος. Κάνε αυτό που πρέπει».

Η CIA πλησιάζει τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων της Χιλής Σνάιντερ, και του ζητά να ρίξει την κυβέρνηση Φρέι –για να μη χρεωθεί η ίδια το πραξικόπημα–, εκείνος όμως αρνείται. Έτσι, δύο μέρες πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία που θα έβαζε τον Αλιέντε στον προεδρικό θώκο, τρία αμάξια κλείνουν τον δρόμο του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων και οι άγνωστοι επιβάτες τους τον δολοφονούν.  Η επιχείρηση αυτή της CIA είναι σήμερα γνωστή με το όνομα«Επιχείρηση FU BELT».

Εκείνο όμως που ωθεί τις Η.Π.Α να ξοδέψουν εκατομμύρια δολάρια για την ανατροπή του Αλιέντε είναι η κρατικοποίηση των μεταλλείων χαλκού. Ο χαλκός είναι το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Χιλής και τα μεταλλεία ανήκουν εξολοκλήρου σε μεγάλες εταιρίες των Η.Π.Α. Η καταστροφή των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ολοκληρωτική. Από την επομένη, λοιπόν, των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων στη βαριά βιομηχανία, η CIA θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο της ανατροπής του προέδρου Αλιέντε. Πληρώνει περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια για να εξαγοράσει το συνδικάτο των οδηγών Φορτηγών, το οποίο κηρύσσει αμέσως απεργία. Για μια χώρα σαν τη Χιλή, αυτή η απεργία είναι καταστροφική, καθώς κοστίζει στο κράτος 200 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Αλιέντε όμως δείχνει αλώβητος στην συνείδηση του λαού. Η δημοτικότητα του αυξάνεται κατακόρυφα και πλατιές μάζες δείχνουν να συμμερίζονται τις αντιαμερικανικές του απόψεις. «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», φωνάζουν τα πλήθη κάθε φορά που εμφανίζεται, ανησυχώντας τη χιλιανή αστική τάξη και τον στρατό. Τα σχέδια των εχθρών του Αλιέντε και του καθημαγμένου λαού είναι γνωστά πλέον. Στις δημοτικές εκλογές του Απριλίου του 1971, η Λαϊκή Ενότητα κερδίζει το 50,08% και παρόλο που το Σύνταγμα δίνει δυνατότητα στον πρόεδρο να διαλύσει τη Βουλή μετά από δημοψήφισμα, ο Αλιέντε τηρεί την συμφωνία με τους Χριστιανοδημοκράτες και δεν παρεμβαίνει στην ανεξαρτησία του στρατού ή στη διάλυση του κοινοβουλίου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ένα μήνα πριν τις δημοτικές εκλογές έχει αποτύχει απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, την οποία έχει στηρίξει υπογείως και το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών.

Ο Αλιέντε ακάθεκτος συνεχίζει τις επαναστατικές μεταρρυθμίσεις του. Η πρόοδος στην αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού είναι θεαματική. Η παιδική θνησιμότητα μειώνεται κατά 20,01% και η ανεργία πέφτει από το 8,8% στο 3%. Το πρόβλημα του πληθωρισμού όμως έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, αφού ο οικονομικός στραγγαλισμός των Η.Π.Α δυσκολεύει πολύ τον Αλιέντε. Η CIA δεν θα αργήσει να κάνει φανερή τη προσπάθεια της να τον ανατρέψει.

Ο πρόεδρος, στην προσπάθειά του να περιορίσει τη δράση του στρατού, κάνει ανασχηματισμό και βάζει στο νέο υπουργικό συμβούλιο τρεις στρατιωτικούς, ανάμεσά τους και τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων, στρατηγό Πρατς. Τον Μάρτιο του 1973 γίνονται νέες εκλογές και η αντιπολίτευση χάνει και πάλι. Αυτή τη φορά όμως η Λαϊκή Ενότητα παίρνει 44% από το 50,08% που είχε πετύχει δύο χρόνια πριν.

Με διάφορες αφορμές, η αντιπολίτευση υποκινεί ταραχές και απεργίες, προσπαθώντας να δημιουργήσει εμφυλιακό κλίμα. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1972 γίνεται η δεύτερη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Αλιέντε, η οποία αποτυγχάνει και πάλι. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, το –ταγμένο στο πλευρό των Η.Π.Α– συνδικάτο Ιδιοκτητών Φορτηγών κηρύσσει απεργία που παραλύει τη χώρα. Τον Ιούλιο του 1973 αποτρέπεται νέα προσπάθεια πραξικοπήματος και έτσι το «σχέδιο Ζ» της CIA αποτυγχάνει.

Την κατάσταση έρχεται να εντείνει λίγο αργότερα και ένα κύμα διώξεων και βασανισμών που υφίστανται δημοκρατικοί αξιωματικοί σε ολόκληρη τη χώρα. Ο ίδιος ο στρατηγός Πρατς προπηλακίζεται δημόσια στον δρόμο και παραιτείται, καταγγέλλοντας την ύπαρξη νέων σχεδίων πραξικοπήματος. Ο Αλιέντε δείχνει να αγνοεί την παραίνεση του Πρατς να ανοίξει της αποθήκες των όπλων και να οπλίσει τον λαό. Αντ’ αυτού, τοποθετεί αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, τον στρατηγό Πινοσέτ, τον άνθρωπο που θα εγκαταστήσει σε λίγο καιρό το πιο άγριο καθεστώς που γνώρισε ποτέ η Λατινική Αμερική.

Η νέα απεργία των Ιδιοκτητών Φορτηγών στα τέλη του Ιουλίου του 1973 είναι η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας. Οι μέρες που περνούν είναι δραματικές. Τελικά στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973, ο Πινοσέτ, με υπόδειξη της CIA, εξαπολύει συντονισμένη επίθεση από ξηράς και αέρα εναντίον του προεδρικού μεγάρου. Ο λαός υπερασπίζεται τον πρόεδρο Αλιέντε. Λίγο μετά το μεσημέρι, οι δυνάμεις του Πινοσέτ καταλαμβάνουν το προεδρικό μέγαρο, μέσα στο οποίο βρίσκεται ο νεκρός πλέον Αλιέντε. Έχει αυτοκτονήσει λίγο μετά την τελευταία ραδιοφωνική του ομιλία, στην οποία καλεί τον λαό να αντισταθεί, με το όπλο που του είχε δωρίσει ο Φιντέλ Κάστρο όταν επισκέφτηκε τη Χιλή τον Νοέμβριο του 1971. Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή του θανάτου του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστήριξαν ότι ο πρόεδρος σκοτώθηκε προσπαθώντας να υπερασπιστεί το προεδρικό μέγαρο μαζί με τους ελάχιστους συντρόφους του. Αξίζει να αναφερθεί πως ο στρατηγός Κάρλος Πρατς, φίλος και σύντροφος του Αλιέντε, δολοφονήθηκε από μία ακροδεξιά οργάνωση στην Αργεντινή το 1974, πληρώνοντας κι αυτός με τη ζωή του τις προσπάθειες εκδημοκρατισμού του χιλιανού στρατού.

Σήμερα είναι γνωστό ότι ο Αλιέντε είχε εγκρίνει τη σύσταση της δημιουργίας της Εργατικής Πολιτοφυλακής μετά από εισήγηση της Συνομοσπονδίας Εργατών. Ο εξοπλισμός και η ανάπτυξή της, όμως, γίνονταν με απελπιστικά αργούς ρυθμούς, ώστε οι αμερικανοί να πετύχουν τελικά αυτό για το οποίο πάλευαν ήδη από το 1969.      

Το καθεστώς Πινοσέτ βύθισε τη χώρα στην τρομοκρατία. Διέλυσε κάθε κατάκτηση των εργαζομένων και των αγροτών και επέβαλε την πιο άγρια μορφή νεοφιλελευθερισμού που γνώρισε ποτέ η υφήλιος μέχρι τότε. Δεκαεφτά χρόνια έμεινε στην εξουσία και τα αποτελέσματα της βάναυσης διακυβέρνησής του είναι ορατά μέχρι και σήμερα. Η Χιλή είναι μία διαλυμένη χώρα και η Αριστερά εκεί βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Αλιέντε. Για την αποφασιστικότητά του να εφαρμόσει μια ριζοσπαστική σοσιαλιστική πολιτική, αλλά και για την ατολμία του να παλέψει ενάντια στον στρατό, παρόλο που είχε τη λαϊκή νομιμοποίηση. Η ηθική του τον έκανε να υποβαθμίζει τα σχέδια εκείνων που στήριζαν και υποκινούσαν δολοφονικές απόπειρες εναντίον του. Ο Αλιέντε έμεινε εντούτοις στην ιστορία ως ο γνήσιος λαϊκός ήρωας της Χιλής. Είναι εκείνος που πήρε έναν καθημαγμένο λαό και τον εξύψωσε, εφαρμόζοντας μια δίκαιη σοσιαλιστική πολιτική. Σήμερα πολλά καθεστώτα στον κόσμο εμπνέονται από αυτόν τον χαρισματικό πολιτικό και τα οράματά του.  Το πείραμα της Λαϊκής Ενότητας άνοιξε νέους δρόμους σκέψης και πολιτικής στοχοθεσίας στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα. Ήταν κάτι τόσο ελπιδοφόρο και δυναμικό, που προκειμένου να κατασταλεί, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκε να ξοδέψουν δισεκατομμύρια δολαρίων και να αιματοκυλίσουν έναν ολόκληρο λαό.

***




Ο Πάμπλο Νερούντα, που στήριξε τον Αλιέντε, όταν ο Πινοσέτ κατέλαβε την εξουσία έγραψε το ποίημα Σατράπες:

Νίξον, Φρέϋ και Πινοτσέτ
ως τώρα, ως τούτο τον πικρό
μήνα Σεπτέμβρη του 1973,
με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,
ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,
σιγοτρώνε τα λάβαρα,
τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,
στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,
διαβολικοί δραγουμιστές,
σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,
ξεπουλητάδες βαλτοί
από τους λύκους της Νέας Υόρκης…
 
πεινασμένες για δολλάρια μηχανές,
σημαδεμένοι από τα θύματα
των λαών που θυσιάσατε,
εκπορνευμένοι μικροπωλητές
ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,
εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες
από μαστρωπούς μπόσηδες
δίχως άλλο νόμο απ’τα βασανιστήρια
και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς…

Η καλή και η ανάποδη

Αρκεί ένα μόνο φως να λάμψει και ξεχειλίζω από μια συγκεχυμένη και μεθυστική χαρά. Αυτό το απόγευμα με φέρνει έτσι απέναντι στην ανάποδη μεριά του κόσμου. Μα η ατμόσφαιρα παραμένει κρύα. Παντού ένα αραχνοΰφαντο πέπλο ήλιου που κι ένα νύχι θα το ‘σχιζε, μα που ντύνει τα πάντα μ’ ένα θαλερό χαμόγελο. Ποιος είμαι εγώ και τι άλλο μπορώ να κάνω παρά να συμμετέχω στο παιχνίδι του φωτός μέσα στα φυλλώματα; Να είμαι αυτή η αχτίδα που καίει το τσιγάρο μου, αυτή η γλυκύτητα κι αυτό το διακριτικό πάθος που ανασαίνει με τον αέρα.

Κι αν προσπαθήσω να βρω τον εαυτό μου, το πετυχαίνω μόνο χάρη στο φως. Κι αν επιχειρήσω να καταλάβω και να δοκιμάσω τούτη τη λεπτή γεύση που μου φανερώνει το μυστικό του κόσμου, μόνο τον εαυτό μου ανακαλύπτω στο βάθος του σύμπαντος. Τον εαυτό μου, δηλαδή αυτή την ακραία συγκίνηση που με λυτρώνει απ’ το σκηνικό. Άλλοι αφήνουν ένα λουλούδι ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου, φυλακίζουν εκεί έναν περίπατο όπου τους άγγιξε ο έρωτας. Κι εγώ κάνω περιπάτους, μα με χαϊδεύει ένας θεός. Η ζωή είναι σύντομη κι είναι αμαρτία να χάνεις τον καιρό σου. Λένε πως είμαι δραστήριος. Αλλά το να είσαι δραστήριος σημαίνει να χάνεις τον καιρό σου, εφόσον χάνεσαι ο ίδιος. Το σήμερα είναι μία στάση και η καρδιά μου φεύγει να συναντήσει τον εαυτό της. Αν με πνίγει ακόμα μια αγωνία, είναι γιατί αισθάνομαι τούτη την αψηλάφητη στιγμή να γλιστρά μέσα απ’ τα δάχτυλά μου όπως οι σταγόνες του υδράργυρου. Αφήστε λοιπόν όσους θέλουν να γυρίσουν την πλάτη τους στον κόσμο. Δεν παραπονιέμαι αφού βλέπω να γεννιέμαι. Τούτη την ώρα, όλο μου το βασίλειο ανήκει σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτός ο ήλιος κι αυτές οι σκιές, αυτή η ζέστη κι αυτό το κρύο που έρχονται απ’ το βάθος του αέρα: ν’ αναρωτηθώ αν κάτι πεθαίνει κι αν οι άνθρωποι υποφέρουν, αφού τα πάντα γράφονται σ’ αυτό το παράθυρο όπου ο ουρανός σκορπίζει την πληρότητά του που έρχεται να σμίξει με τον οίκτο μου. Μπορώ να πω και θα το πω αμέσως ότι αξίζει να είναι κανείς αληθινός, κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα, και την ανθρωπιά και την απλότητα. Και πότε λοιπόν είμαι αληθινός, αν όχι όταν είμαι ο κόσμος;Η επιθυμία μου εκπληρώνεται πριν προλάβω να την εκφράσω. Η αιωνιότητα είναι εδώ κι εγώ την περίμενα με ελπίδα. Τώρα δεν εύχομαι πια να είμαι ευτυχισμένος αλλά να έχω συνείδηση της πραγματικότητας.

Ένας άνθρωπος παρατηρεί με θαυμασμό τον κόσμο κι ένας άλλος σκάβει τον τάφο του: πώς να τους ξεχωρίσω; Τους ανθρώπους και τον παραλογισμό τους; Αλλά να το μειδίαμα του ουρανού. Το φως δυναμώνει και μήπως έρχεται σε λίγο το καλοκαίρι; Αλλά να τα μάτια και η φωνή εκείνων που πρέπει ν’ αγαπώ. Είμαι δεμένος με τον κόσμο με όλες μου τις κινήσεις, με τους ανθρώπους, με όλο τον οίκτο και την ευγνωμοσύνη μου. Ανάμεσα σε τούτη την καλή και την ανάποδη του κόσμου, δεν θέλω να επιλέξω, δεν μου αρέσει να επιλέγω. […]

Το πραγματικό θάρρος είναι ακόμα να κρατά κανείς τα μάτια ανοιχτά στο φως όπως και στον θάνατο. Άλλωστε, πώς να εκφράσω αυτό που συνδέει την τρομερή αγάπη της ζωής μ’ εκείνη τη μυστική απελπισία; Αν δεχτώ την ειρωνεία, κρυμμένη στο βάθος των πραγμάτων, εκείνη τότε αποκαλύπτεται αργά. Κλείνοντας το μικρό και φωτεινό μάτι της, λέει: «Ζήστε σαν…» Παρά τις τόσες έρευνες, η γνώση μου σταματά εδώ.

A. Camus, Η Καλή και η Ανάποδη, εκδ. Καστανιώτη

ΕΡΕΥΝΑ: Το χάσμα των τάξεων

 Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα.Βέβαια σκιαγραφεί τόσο δυσοίωνα την «ανώτερη τάξη» που τα αποτελέσματα σχεδόν προκαλούν αμηχανία 

 Μια σειρά από μελέτες επιβεβαιώνουν αυτό που αποτελεί κλισέ κάθε σαπουνόπερας: οι άνθρωποι που ανήκουν σε ανώτερες κοινωνικά τάξεις είναι πιο πιθανό να συμπεριφερθούν εγωιστικά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Ψυχολόγοι του Πανεπιστημίου Berkeley στην Καλιφόρνια, έκαναν μια σειρά από έρευνες μελετώντας την ανήθικη συμπεριφορά σε όλες τις κοινωνικές τάξεις με ερωτηματολόγια ακόμα και με μελέτες παρακολούθησης στην ύπαιθρο.

Τα αποτελέσματα έδειξαν σε συντριπτική πλειοψηφία ότι οι κοινωνικά υψηλότερες τάξεις έχουν την τάση να λειτουργούν εγωιστικά, να προσπερνούν τη δεοντολογία, να εγκρίνουν την ανήθικη συμπεριφορά, να ψεύδονται. Επίσης ότι δεν έχουν καλλιεργημένη την ικανότητα να κατανοούν τα συναισθήματα των άλλων κι ότι επιδεικνύουν λιγότερο αλτρουισμό από τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες.

Περιγράφοντας τη μελέτη στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας των Επιστημών, ο κοινωνικός ψυχολόγος Paul Piff και η ομάδα του, παρατηρούν πως η ιδιοτέλεια μπορεί να είναι «το πιο θεμελιώδες κίνητρο μεταξύ των ελίτ της κοινωνίας» πράγμα που οδηγεί φυσικά στις περισσότερες αδικίες. Με λίγα λόγια λένε πως ο εγωισμός μπορεί να είναι «μια κοινή πολιτιστική νόρμα». Οι ερευνητές δήλωσαν επίσης πως «το κοινωνικό περιβάλλον είναι ο ρυθμιστής των συνεπειών από τις ενέργειες μας. Όσο ανεβαίνει ο άνθρωπος την κοινωνική κλίμακα δεν αντιλαμβάνεται το ρίσκο της συμπεριφοράς του γιατί ζει καλύτερα, έχει χρήματα για δικηγόρους και ούτω καθεξής» καταλήγοντας πως «οι ανώτερες και οι κατώτερες τάξεις δεν διαφέρουν αναγκαστικά από την τάση τους για ανήθικη συμπεριφορά αλλά μάλλον από την προεπιλογή τους προς αυτή». Οι επιστήμονες βρήκαν επίσης ισχυρή σχέση μεταξύ της κοινωνικής κατάστασης και της απληστίας, μια σύνδεση που υποψιάζονται ότι ίσως επιδεινώσει το οικονομικό χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. 

VIDEO: Γίνε η αλλαγή σου

Μια κρίσιμη ερώτηση σε μια τάξη φοιτητών μπορεί να γίνει η αρχή για να αλλάξει ο κόσμος

 

 Τι εργασία θα έκανες αν δε χρειαζόσουν το χρήμα; Είναι μια ερώτηση. Μια μικρή απλή ερώτηση που μπορεί να βασανίσει μια ζωή ή και πολλές γενεές. Μια ερώτηση που μπορεί για λίγο να σε κάνει να φανταστείς χιλιάδες περιπέτειες ή μια απλή ζωή που ταιριάζει στα μέτρα σου. Μια διαδρομή, πάντως, όχι άχαρη και όχι συνδεδεμένη με την παραγωγικότητα.

 «Τι θα επιθυμούσες τότε;» επαναλαμβάνει ένας καθηγητής στην τάξη του κι από εκεί ξεκινάει αυτό το βίντεο που, όπως μας προτείνει, είναι καλό να το δει κάθε καλλιτέχνης ή μάλλον όλοι όσοι πιστεύουν στο «γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Ή όσοι ονειρεύονται να ζήσουν τη ζωή τους ως τέχνη -η μεγαλύτερη των τεχνών.

Γιατί οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται;

 Γενιές πολιτικής χειραγώγησης μετέτρεψαν την αίσθηση αλληλεγγύης σε μάστιγα. Η φροντίδα μας έγινε όπλο εναντίον μας

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, είναι το γιατί οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται στους δρόμους;». Ακούω αυτή τη φράση πού και πού από ανθρώπους με ισχυρό υπόβαθρο. Υπάρχει ένα είδος δυσπιστίας. «Στην τελική», φαίνεται να εννοούν, «ουρλιάζουμε για το φονικό όταν κάποιος απειλήσει έστω και λίγο τις φοροαπαλλαγές μας. Αν κάποιος απειλούσε την πρόσβασή μου στα τρόφιμα ή στη στέγη, σίγουρα θα έκαιγα τράπεζες και θα εισέβαλλα στο κοινοβούλιο. Τι έχουν πάθει αυτοί οι άνθρωποι;» 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ. Ο οποιοσδήποτε θα σκεφτόταν ότι μια κυβέρνηση που έχει προκαλέσει τέτοιο πόνο σε αυτούς που έχουν τα λιγότερα αποθέματα για ν’ αντισταθούν, χωρίς καν να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, θα ρίσκαρε την πολιτική της αυτοκτονία. Αντ’ αυτού, η βασική λογική της λιτότητας έχει γίνει αποδεκτή απ’ όλους. Γιατί; Γιατί πολιτικοί που υπόσχονται συνεχή πόνο κερδίζουν τη συναίνεση της εργατικής τάξης, αν όχι την υποστήριξή της;

 ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΙΔΙΑ Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ με την οποία ξεκίνησα δίνει μια απάντηση. Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης μπορεί να είναι, όπως συνεχώς μας υπενθυμίζεται, λιγότερο σχολαστικοί σε ζητήματα νομικής φύσης ή ιδιοκτησίας από τους «καλύτερούς» τους, αλλά είναι επίσης πολύ λιγότερο εμμονικοί με τον εαυτό τους. Νοιάζονται περισσότερο για τους φίλους τους, τις οικογένειες και τις κοινότητες. Συνολικά, τουλάχιστον, είναι καλύτεροι/ευγενικότεροι.

 ΩΣ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ έναν παγκόσμιο κοινωνιολογικό νόμο. Οι φεμινίστριες έχουν εδώ και καιρό επισημάνει ότι αυτοί που βρίσκονται στον πάτο του εκάστοτε άνισου κοινωνικού πλαισίου τείνουν να σκέφτονται, και άρα να νοιάζονται, γι’ αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή περισσότερο απ’ ό,τι αυτοί στην κορυφή σκέφτονται, ή νοιάζονται, για τους πρώτους. Οι γυναίκες σε όλα τα μέρη της Γης τείνουν να σκέφτονται και να γνωρίζουν περισσότερα για τις ζωές των αντρών απ’ ό,τι οι άντρες γι’ αυτές των γυναικών, όπως ακριβώς και οι μαύροι άνθρωποι γνωρίζουν περισσότερα για τις ζωές των λευκών, οι υπάλληλοι για τις ζωές των εργοδοτών και οι φτωχοί για τις ζωές των πλουσίων.

 ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ, η γνώση οδηγεί στη συμπόνια. Οι πλούσιοι και ισχυροί, εν τω μεταξύ, μπορούν να παραμένουν ανυποψίαστοι και αδιάφοροι, επειδή έχουν τα υλικά εφόδια για να το κάνουν. Πολυάριθμες ψυχολογικές μελέτες έχουν πρόσφατα επιβεβαιώσει αυτό το γεγονός. Όσοι έχουν γεννηθεί σε εργατικές οικογένειες τα πάνε πολύ καλύτερα στα τεστ εκτίμησης των συναισθημάτων των άλλων απ’ ό,τι οι γόνοι των πλουσίων ή των επαγγελματικών τάξεων. Κατά κάποιον τρόπο αυτό δεν μας εκπλήσσει και πολύ. Σε γενικές γραμμές το να είσαι «ισχυρός» σημαίνει να μη χρειάζεται να δώσεις και πολλή προσοχή σε αυτά που σκέφτονται ή αισθάνονται οι γύρω σου. Ο ισχυρός προσλαμβάνει άλλους να το κάνουν αυτό για τον ίδιο.

 ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΟΥΝ; Κυρίως παιδιά της εργατικής τάξης. Εδώ πιστεύω ότι τείνουμε να είμαστε τόσο τυφλωμένοι από μια εμμονή (τολμώ να πω ρομαντικοποίηση) με την εργασία σε εργοστάσιο ως παράδειγμα «αληθινής εργασίας», που έχουμε ξεχάσει από τι κυρίως αποτελείται η ανθρώπινη εργασία. 

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ Ή ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΙΚΕΝΣ, οι εργατικές γειτονιές στέγαζαν πολλούς παραπάνω λούστρους, οδοκαθαριστές, μάγειρες, νοσοκόμες, υπηρέτριες, ταξιτζήδες, δασκάλους, πόρνες και πλανόδιους μανάβηδες από ό,τι εργαζόμενους σε ανθρακωρυχεία, εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας ή χυτήρια σιδήρου. Ακόμα περισσότερο σήμερα. Αυτό που αρχετυπικά θεωρούμε γυναικεία δουλειά -την ανατροφή ανθρώπων, την εξυπηρέτηση των θέλω και των αναγκών τους, την επιβεβαίωση, το να περιμένεις να δεις τι θέλει το αφεντικό ή τι σκέφτεται, για να μην αναφέρουμε τη φροντίδα, την παρακολούθηση, τη συντήρηση των φυτών, των ζώων, των μηχανών και άλλων αντικειμένων- αντιστοιχεί σε ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της εργασίας των ανθρώπων της εργατικής τάξης απ’ ό,τι η δουλειά με το σφυρί, το σκαρπέλο, τον ανυψωτήρα, το δρεπάνι. 

ΑΥΤΟ ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ τα περισσότερα μέλη της εργατικής τάξης είναι γυναίκες (αφού οι περισσότεροι άνθρωποι γενικά είναι γυναίκες), αλλά επειδή έχουμε μια διαστρεβλωμένη άποψη ακόμα και γι’ αυτά που κάνουν οι άντρες. Όπως οι απεργοί του μετρό έπρεπε πρόσφατα να εξηγήσουν στους αγανακτισμένους επιβάτες ότι «οι ακυρωτές εισιτηρίων» δεν περνούν τον περισσότερο χρόνο τους ακυρώνοντας εισιτήρια αλλά εξηγώντας πράγματα, διορθώνοντας άλλα, βρίσκοντας χαμένα παιδάκια και προσέχοντας τους γέρους, τους αρρώστους και τους μπερδεμένους. 

ΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΤΕΙΣ, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΑ Η ΖΩΗ; Τα ανθρώπινα όντα είναι projects αμοιβαίας δημιουργίας. Η περισσότερη δουλειά που κάνουμε είναι ο ένας για τον άλλον. Οι εργατικές τάξεις απλά έχουν ένα μη αναλογικό μερίδιο. Είναι οι τάξεις που φροντίζουν για τους άλλους - και πάντα αυτό έκαναν. Είναι απλά η ακατάπαυστη δαιμονοποίηση που κατευθύνεται στους φτωχούς από εκείνους που κερδίζουν από την εργασία-φροντίδα τους, κάτι που είναι δύσκολο να το αναγνωρίσουμε σε ένα δημόσιο φόρουμ όπως αυτό. 

ΩΣ ΠΑΙΔΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αυτό ήταν που καμαρώναμε. Μας έλεγαν συνέχεια ότι η δουλειά είναι μια αρετή από μόνη της -φτιάχνει χαρακτήρα ή κάτι τέτοια-, αλλά κανείς δεν το πίστευε. Οι περισσότεροι από εμάς νιώθαμε ότι το καλύτερο με τη δουλειά είναι να την αποφεύγεις, εκτός αν ωφελούσε άλλους. Αλλά για τη δουλειά που όντως ωφελούσε, είτε αυτό σήμαινε να χτίζεις γέφυρες είτε να αδειάζεις «πάπιες», μπορούσες να είσαι δικαίως υπερήφανος. Και υπήρχε και κάτι άλλο για το οποίο ήμασταν σίγουρα υπερήφανοι: ήμασταν άνθρωποι που φροντίζαμε ο ένας τον άλλον. Αυτό μας ξεχώριζε από τους πλούσιους, οι οποίοι με το ζόρι μπορούσαν τις μισές φορές να καταφέρουν να φροντίσουν τα ίδια τους τα παιδιά. 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΣΤΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ, και η απόλυτη αρετή της εργατικής τάξης είναι η αλληλεγγύη. Ωστόσο αυτό είναι ακριβώς και το σχοινί απ’ το οποίο αυτή η τάξη βρίσκεται κρεμασμένη. Υπήρχε μια εποχή που το να νοιάζεσαι για την κοινότητα κάποιου σήμαινε να αγωνίζεσαι για την ίδια την εργατική τάξη. Πίσω σ’ εκείνες τις μέρες συνηθίζαμε να μιλάμε για «κοινωνική πρόοδο». Σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα ενός αμείλικτου πολέμου ενάντια στην ίδια την ιδέα της εργατικής πολιτικής ή της εργατικής κοινότητας. Αυτό έχει αφήσει τους περισσότερους εργαζόμενους με ελάχιστους τρόπους έκφρασης της φροντίδας, εκτός από το να την κατευθύνουν προς μια κατασκευασμένη αφαίρεση: «τα εγγόνια μας», «το έθνος»... 

ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΙΡΕΘΕΙ. Γενιές πολιτικής χειραγώγησης τελικά μετέτρεψαν εκείνη την αίσθηση αλληλεγγύης σε μάστιγα. Η φροντίδα μας έγινε όπλο εναντίον μας. Κι έτσι είναι πιθανό να παραμείνει η κατάσταση, μέχρι η Αριστερά, η οποία υποστηρίζει ότι μιλάει υπέρ των εργατών, να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά και στρατηγικά από τι αποτελείται ουσιαστικά η εργασία και τι θεωρούν αυτοί που εργάζονται ότι είναι πιο «υψηλό» σε αυτή. Ο David Graeber είναι Αμερικανός ανθρωπολόγος, συγγραφέας και αναρχικός, με πλούσια ακαδημαϊκή καριέρα. Συμμετέχει ενεργά σε πράξεις κοινωνικού και πολιτικού ακτιβισμού. Πρωτοστάτησε στις διαδηλώσεις εναντίον του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (Νέα Υόρκη, 2002) και στη δημιουργία του κινήματος Occupy Wall Street (2011). Τα κείμενά του δημοσιεύονται στα μεγαλύτερα έντυπα του δυτικού κόσμου όπως στον Guardian και στους NY Times.

«Εθελοντισμός»... από τα «αριστερά»

Την απλήρωτη δουλειά προωθεί στον πολιτισμό η κυβέρνηση

Ασταμάτητος είναι ο αντιδραστικός κατήφορος της κυβέρνησης στην πολιτιστική πολιτική της. Τη στιγμή που δεν έχει κάνει ούτε μισό βήμα στην κατεύθυνση της επίλυσης των τεράστιων προβλημάτων στα οποία βυθίζονται οι κρατικές πολιτιστικές δομές με προεξέχουσα την Αρχαιολογική Υπηρεσία, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού επιταχύνει προς την κατεύθυνση της εφαρμογής ενός από τα χυδαιότερα σχέδια που έχει «σκαρφιστεί» το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του για να κλέβουν εργατική δύναμη: Τον «εθελοντισμό». Ο οποίος, ως γνωστόν, στον καπιταλισμό, είναι ο «πολιτικώς ορθός» τρόπος να χαρακτηρίσεις την απλήρωτη δουλειά.

Έτσι, όπως αποκαλύπτει η Δήμητρα Μυρίλλα στον Ημεροδρόμο, με έγγραφο του Τμήματος Αρχαιολογικών Μουσείων της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων καλούνται όλες  Εφορίες Αρχαιοτήτων και τα κρατικά μουσεία να καταθέσουν τις «απόψεις» τους για τη «δυνατότητα απασχόλησης εθελοντών» σε μουσεία και αρχαιολογικές συλλογές, ώστε, «αν κριθεί σκόπιμο», το σχέδιο να «τρέξει» στο «πλαίσιο ενός ενιαίου σχεδιασμού»!

Μάλιστα, στο έγγραφο υπενθυμίζεται ότι το θέμα του «εθελοντισμού» είχε συζητηθεί και στις αρχές Απρίλη, σε δύο συσκέψεις, με τον αναπληρωτή υπουργό και τους προϊστάμενους των υπηρεσιών της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων. Τότε, βέβαια, το ΥΠ.ΠΟ είχε παρουσιάσει τις συσκέψεις ως «συνάντηση γνωριμίας και, κυρίως, ενημέρωσης για όλα τα θέματα  και προβλήματα των υπηρεσιών του Υπουργείου». Τώρα φαίνεται ότι ήταν κάτι παραπάνω από αυτό και ότι η εφαρμογή του «εθελοντισμού» στον πολιτιστικό τομέα ήταν εξαρχής στο σχεδιασμό της κυβερνητικής πολιτιστικής πολιτικής.

Με αυτόν τον τρόπο θέλει και η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση να «λύσει» την τραγική υποστελέχωση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας: Αντί για εργαζόμενους με σταθερή δουλειά και με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ψάχνει από τις τεράστιες «δεξαμενές» της ανεργίας νέα παιδιά να καλύψουν τα κενά, προσφέροντας τζάμπα την εργατική τους δύναμη.

Η προσπάθεια δεν είναι καινούργια. Το 2010, για παράδειγμα, το ΥΠ.ΠΟ ήθελε να ξεμπερδεύει με το πρόγραμμα της πανσελήνου (24/8), κατά το οποίο, μια σειρά αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία παραμένουν ανοιχτά μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, με απλήρωτη δουλειά, υπό το «μανδύα» του «εθελοντισμού». Θέλοντας, λοιπόν, να μην ξοδέψει ούτε ένα ευρώ, το ΥΠ.ΠΟ-Τ αποφάσισε να ζητήσει από τις Εφορίες Αρχαιοτήτων να δουλέψουν εκείνη τη νύχτα οι αρχαιοφύλακες τζάμπα («εθελοντικά»)! Όσο για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα – και στο βαθμό που χρειαστεί, αν οι καλλιτέχνες δε συμμετάσχουν αμισθί – να ψάξουν… «χορηγούς»!

Είχε προηγηθεί, το 2005, η δημιουργία του αμαρτωλού, όπως προέκυψε από το πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, «Έργου Πολιτών», του Ν.Π.Ι.Δ που έστησε τότε το ΥΠ.ΠΟ για να βάλει από την «πόρτα» πια τους «εθελοντές» και τις «περίφημες» Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ακόμη και στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Το ΥΠ.ΠΟ στόχευε, μεταξύ άλλων, στο συντονισμό «των εθελοντικών πρωτοβουλιών και δράσεων για την αποτελεσματική αξιοποίηση των δυνατοτήτων του δημοσίου και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των εθνικών και τοπικών παραγωγικών δυνάμεων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, καθώς και του δυναμικού της Εκκλησίας και της Ομογένειας». Επίσης, στην «ίδρυση περιφερειακών γραφείων» (σ.σ. προφανώς, για «εμπέδωση» του «εθελοντικού ιδεώδους» και …«στρατολογία») και στην «οριζόντια συνεργασία με όλους τους κυβερνητικούς τομείς ευθύνης για την προώθηση μέτρων (θεσμικών και διοικητικών) άρσης των όποιων εμποδίων στην άσκηση του εθελοντικού λειτουργήματος, αλλά και την ενσωμάτωση εκπροσώπων του εθελοντικού κινήματος στα κέντρα λήψης αποφάσεων»!

Τον Ιούνιο του 2001 η τότε πολιτική ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ είχε χαρακτηρίσει «προοδευτικό μέτρο», τη σύσταση Σώματος «εθελοντών» για τη φύλαξη των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων και «συντηρητικούς» όσους το αμφισβητούν, δηλαδή τους συμβασιούχους της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Ήταν τότε που το συγκεκριμένο μέτρο περιλαμβανόταν στο νομοσχέδιο του ΥΠ.ΠΟ για τα Ολυμπιακά Έργα και οι συμβασιούχοι απαιτούσαν την άμεση απόσυρσή του.

Ο «εθελοντισμός» είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα υπόλοιπα αστικά ιδεολογήματα όπως η «κοινωνία των πολιτών», με την οποία νοείται η εμπλοκή του κεφαλαίου στην πολιτιστική κληρονομιά με διάφορες μορφές, όπως οι «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» και η «χορηγία», δηλαδή ο πλέον διαδεδομένος τρόπος της παραπάνω εμπλοκής.

Θα περάσει;

Μια Ευρώπη γεμάτη Ελλάδες.

κείμενο του Πάρη Γιάγκα

Αδιαμφισβήτητα η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολύ δυσμενή οικονομική κατάσταση καθώς το δημόσιο χρέος της διογκώνεται σε αντίθεση με το ΑΕΠ της και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της το οποίο βρίσκεται σε συνεχές ύφεση.Σε αυτήν λοιπόν την οικονομική και βαθιά καπιταλιστική κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας δεν είναι μόνη της καθώς σε αντίθεση με την συνεχή παραπληροφόρηση που δεχόμαστε μέσα απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης η Ελλάδα δεν είναι το πρόβλημα μέσα σε μια ''λέσχη των ισότιμων μελών''.Όπως θα δείτε και μόνοι σας στα παρακάτω στοιχεία τα οποία καταρρίπτουν τον μύθο της      Ευρωπαικής ένωσης στην οποία οι πολίτες της σε μεγάλο βαθμό βιώνουν τις συνέπειες της κρίσης παίρνονται σκληρά αντεργατικά μέτρα ανεξαρτήτως δημοσίου χρέους για την καταπολέμηση της κρίσης, ωστε να σωθεί μια χούφτα πλουτοκρατών και να πληρώσει την κρίση ο απλός πολίτης.Ας δούμε αναλυτικότερα όμως:

• Στην Γερμανία μια απο τις δυνατότερες οικονομικά χώρες της Ε.Ε η αναλογία αυτοκτονιών βρίσκεται στις 10,2 αυτοκτονίες ανά 100.000 πολίτες λόγω οικονομικών προβλημάτων. Αν και έχει πολύ μικρό ποσοστό ανεργίας το οποίο συντηρεί σε σχετικά μικρά ποσοστά έχοντας τον διαδεδομένο εκεί θεσμό την λεγόμενη «μικροεργασία» (mini job) στην οποία απασχολούνται 7,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι οι οποίοι πληρώνονται με 3 ή 4 ευρώ χωρίς καμία κοινωνική ασφάλιση και με ελαστική σχέση εργασίας και όπως αναφέρει το BBC.Επίσης στην Γερμανία η οποία αποτελεί την ατμομηχανή της ευρώπης οι μισθοί των εργαζομένων είναι παγωμένοι για μια δεκαετία ενώ 330.000 άνθρωποι είναι άστεγοι στη χώρα.Στη Γερμανία επίσης η αναλογία αυτοκτονιών βρίσκεται στις 10,2 αυτοκτονίες ανά 100.000 πολίτες λόγω οικονομικών προβλημάτων

• Στην Ισπανία συγκεκριμένα ο δείκτης ανεργίας πλέον φτάνει το 20%.Στην ίδια χώρα το 30% των παιδιών βρίσκονται κοντά στο όριο της φτώχειας, πολλά από αυτά λιποθυμούν μέσα σε σχολεία εξαιτίας της ελλιπούς σίτισής τους και αρκετά αναγκάζονται να φορούν τα ίδια ρούχα επί εβδομάδες.Επίσης είναι ενδεικτικό ότι κάθε μήνα 3.000 οικογένειες χάνουν το σπίτι τους, σχεδόν 50.000 κατοικίες δηλαδή κατασχέθηκαν από τις τράπεζες κατά το 2013.Η κυβέρνηση συμπεριέλαβε στο νέο προϋπολογισμό μία νέα σειρά μέτρων λιτότητας, που προβλέπουν κυρίως τη μείωση των δαπανών σε όλα τα υπουργεία, επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων από 35 στις 40 ώρες εβδομαδιαίως, καθώς και αύξηση των κρατήσεών τους. Η κυβέρνηση σχεδιάζει επίσης να καταργήσει στο Δημόσιο 30.000 θέσεις εργασίας από τις 700.000.

• Στην Γαλλία τα αντιλαϊκά μέτρα προχωράνε. Με το λεγόμενο Σύμφωνο Ευθύνης για την ανταγωνιστικότητα των γαλλικών μονοπωλίων προβλέπεται μείωση του λεγόμενου μισθολογικού κόστους κατά 6% το 2015. Από το 2017 θα καταργηθούν πλήρως οι εργοδοτικές εισφορές για οικογενειακά επιδόματα. Οι δημόσιες δαπάνες μειώθηκαν κατά 15 δισ. ευρώ το 2014 και θα μειωθούν επίσης κατά 50 δισ. το 2015-2017, που θα συνδυαστεί με νέους αντιλαϊκούς φόρους σε περιφέρειες και δήμους. Η μείωση των δημόσιων δαπανών θα συνοδευτεί από τη δυνατότητα των περιφερειών και των δήμων να «υιοθετούν ρυθμίσεις», όπως η επιβολή τοπικών φόρων, για μια σειρά τομείς «κοινωνικής πολιτικής» που θα περάσουν από την κεντρική εξουσία στους δήμους. Τα τρία τελευταία χρόνια οι άστεγοι στην Γαλλία αυξήθηκαν κατά 50% με αποτέλεσμα να φθάσουν τον αριθμό ρεκόρ των 3,6 εκατομμυρίων που είτε δεν έχουν καθόλου κατάλυμα, είτε περιφέρονται στον δρόμο αναζητώντας ευκαιριακά κάπου να κοιμηθούν

• Στην Ιταλία έχουν παραγματοποιηθεί 300 χιλιάδες εξώσεις την τελευταία τριετία. 71.101 οικογένειες ζουν σε τροχόσπιτα, παράγκες, σκηνές και παρεμφερή, πρόχειρα καταλύματα.Η ανεργία των νέων μέχρι είκοσι πέντε ετών άγγιξε το ποσοστό του 43,1%. Στην Ιταλία επίσης γίνονται διευκολύνσεις στους επιχειρηματίες για απολύσεις, ώστε να ενισχυθεί και εκεί η ανταγωνιστικότητα ενώ αυξάνεται το εγκώμιο των «μίνι - τζομπς» της μισοδουλειάς των 400-500 ευρώ.Επίσης πρόσφατα κοινοποίησε την απόφαση για τη λήψη πρόσθετων «δημοσιονομικών μέτρων», ύψους 4,5 δισ. ευρώ τα οποία θα επιβαρυνθούν οικονομικά οι πολίτες της Ιταλίας.Σύμφωνα με τα στοιχεία του Istat, το Μάρτη 3.302.000 Ιταλοί βρίσκονταν σε αναζήτηση εργασίας.

• Η Βρετανία, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς υλοποιείται η στρατηγική του κεφαλαίου χωρίς μνημόνιο και με εθνικό νόμισμα, αφού η χώρα είναι στην ΕΕ, αλλά όχι στην Ευρωζώνη. Περικοπές που πάρθηκαν πρόσφατα ύψους 30 δισ. ευρώ και αφορούν τα λαϊκά στρώματα, τις υποδομές. Την ίδια ώρα κάνει θραύση η ελαστική εργασία για πάνω από 8 εκατομμύρια ή το 27% των εργαζομένων, ενώ διευρύνονται τα ακόμα πιο ελαστικά «zero hours contracts» («συμβόλαια μηδενικών ωρών»), δηλαδή «δουλειά όσο, όταν κι όποτε θέλει ο εργοδότης».

• Στην Ιρλανδία το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται σε 13,6% και για τους νέους 26,3%.το 4ετές πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζει προβλέπει μείωση των δημοσιονομικών δαπανών κατά 10 δισ. ευρώ και αύξηση των φόρων κατά 5 δισ. ευρώ. Αναλυτικότερα , η ιρλανδική κυβέρνηση εχει προβεί σε περικοπές στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας, σε μείωση του βασικού μισθού, σε αύξηση του φόρου εισοδήματος και του ΦΠΑ, καθώς και σε επιβολή νέου φόρου στους ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας.Πιο συγκεκριμένα έχει προχωρήσει σε περικοπές μισθών 5-10% με πετσοκομμένες εργασιακές σχέσεις και αποδοχές.Επίσης έχει ψηφιστεί και εφαρμοστεί η δυνατότητα απολύσεων λόγω «μη ανταποδοτικότητας» ή «άρνησης μετάθεσης». Υπολογίζεται ότι 28.000 άνθρωποι «έφυγαν» από το δημόσιο από τον 6/2010 έως τον 9/2012.

• Στην Πορτογαλία το ποσοστό ανεργίας είναι 17,6% και για τους νέους 42,1%.Το ποσοστό της φτώχειας στις ηλικίες κάτω των 18 ετών ανέρχεται στο 25,6% το 2014.Πρόσφατα η πορτογαλική κυβέρνηση προχώρησε σε «πάγωμα» των μισθών και μείωση αριθμού εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, περιστολή επιδομάτων αλλά και έκτακτη εισφορά «κοινωνικής αλληλεγγύης» 

Σημείωση: θέλω να ξεκαθαρίσω πως η ανάπτυξη που έχει κάθε χώρα δεν σημαίνει πως την καρπώνεται ο λαός αλλα μια χούφτα εφοπλιστάδων όπως π.χ. στην Βραζιλία που έχει δείκτη ανάπτυξης 6% αλλα οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στα εργοστάσια παραγωγής καφέ δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ένα σακουλάκι απο αυτό το προιόν

Στην ΕΕ λοιπόν, την Ε.Ε των 26,2 εκατομμύριων άνεργων,των 4,1 εκατομμυρίων αστέγων,των 115 εκατομμυρίων πολιτών που ζούν κάτω απο το όριο της φτώχειας σε αυτήν την Ε.Ε. που στο κράτος μέλος της στην Λιθουνία όπου η χρήση του σφυροδρέπανου θεωρείται και διώκεται ως διαφήμιση «ολοκληρωτικού καθεστώτος», αντίθετα η σβάστικα, κατόπιν απόφασης δικαστηρίου, έχει ανακηρυχτεί «πολύτιμο σύμβολο».Στην Ε.Ε. όπου υποστηρίζουν ανοιχτά την φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου που σφάζει με βάναυσο τρόπο καθε αντιφρανούντα αντιφασίστα,στην Ε.Ε. όπου ονόμασε ''ημέρα της ευρώπης'' την ημέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών όπου συντριφτηκε o φασισμός σε αυτήν λοιπόν την Ε.Ε. η Ελλάδα δεν έχει καμία θέση.

Η Ευρωζώνη δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτοντές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρω-ενωσιακού ιμπεριαλισμού, αποτελεί μία αρένα βαρβαρότητας. Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των ευρωπαίων εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που στέκονται εμπόδιο στην κερδοσκοπία, στην κερδοφορία των μονοπωλίων.

Το ζητούμενο για τον λαό δεν είναι να βελτιώσει τη θέση του μέσα στον λάκκο, περιμένοντας ότι θα λιοντάρια θα δείξουμε επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο.Ομοίως, το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτόν τον λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο,καθώς όπως αποδείχθηκε περίτρανα δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη διαπραγμάτευση όπως θέλαν να πιστεύουμε και όσοι ακόμα το πιστεύουν έχουν τεράστιες αυταπάτες.Η μόνη ρεαλιστική λύση στην Ελλάδα του 2015 είναι η έξοδος απο αυτήν την λυκοσυμαχία και η κοινωνοικοποίηση των μέσων παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό για την ικανοποίηση των λαικών αναγκών και σε αυτό δεν κα΄νουμε καμία εκπτωση.

Μπάτσοι, η ντροπή δεν είναι δουλειά

Tου Γ.Σ.

ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ,ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
και άλλα πολλά συνθήματα θα έχουμε δει σε κάποιον τοίχο ή θα έχουμε ακούσει σε κάποια πορεία,και δεν διαφωνούμε φυσικά.Το θέμα είναι όμως να πούμε δυο λόγια πιο βαθιά και να μη μένουμε στο αντιμπατσικό φετίχ.Οι μπάτσοι δεν είναι αυτοσκοπός , δεν είναι καν στόχος, είναι απλά εμπόδιο....
Γιατί υπάρχει λοιπον αυτο το ''μίσος'' για την αστυνομία και αυτή η περιφρόνηση?Όλοι εκείνοι που συμφωνούν με τα ανωτέρω συνθήματα νομίζω έχουν πολλούς λόγους αντιθέτως με την κοινή γνώμη οτι ''τους βρίζουν χωρίς να ξέρουν το γιατί'' και οτι ''κι αυτοί άνθρωποι είναι!''
Καταρχήν κανένας δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τον μπάτσο ως άνθρωπο, αλλά με το μπάτσος ως επάγγελμα.Εννοείται πως δεν θα κάναμε ποτέ παρέα και δεν θα είχαμε φιλικές σχέσεις με κάποιον που κάνει το εξευτελιστικό επάγγελμα του μπάτσου,αλλά αυτό είναι κατι πολύ προσωπικό.Το πρόταγμα μας είναι αλλού,οτι ως ανθρωπος ίσως είναι πολύ καλός με τους γείτονες και φίλους του , ισως αγαπάει τα παιδιά του,είναι ευγενικός και τίμιος κτλ κτλ ΑΛΛΑ δυστυχώς κάνει ένα επάγγελμα επαίσχυντο και ενάντια στα δικά μας ''συμφέροντα'' δηλαδή του λαού.
Η αστυνομία είναι ένας μηχανισμός που ως σκοπό έχει να διαφυλάξει τα προνόμια των λίγων έναντι των πολλών, να διαφυλάξει τον νόμο και την τάξη.Ποιόν νόμο και ποια τάξη? Εκείνο το νόμο που λέει οτι ο βασικός μισθός θα πάει στα 300 ευρώ, εκείνον τον νόμο που λεει ναι στην ιδιωτική υγεια και παιδεία και γενικά οποιονδήποτε νόμο εφαρμόζει η εκάστοτε αστική κυβέρνηση ενάντια στους πολίτες.Ποια τάξη? Εκείνη που δεν αφήνει τους ''κουκουλοφόρους'' να <<καίνε  περιουσίες>> αλλά χέρι χέρι με τους χρυσαυγίτες σκοτώνουν μετανάστες,πουλούν ναρκωτικά και επιτίθενται σε αγωνιστές.

Η αστυνομία είναι εκείνη η υπηρεσία του κράτους και του κεφαλαίου που με την βία αποτρέπει οποιαδήποτε ''επικινδυνη'' κίνηση ενάντια στα δικά τους συμφέροντα,αποτρέπει τυχόν εξεγέρσεις,διαμαρτυρίες και επαναστάσεις ή τυχόν φθορές και σαμποτάζ σε καπιταλιστικούς στόχους,Διατηρεί τον νόμο, τον δικό τους νόμο , που είναι κομμένος και ραμμενος στα μέτρα τα δικα τους,και διαφυλάσσει την ομαλή λειτουργία του κοπαδιού, χτυπώντας τα μαύρα πρόβατα.Όπως λοιπον πολύ εύστοχα λεει το αρχικό συνθήμα, σε αντίθεση με την κοινη γνώμη οτι κι αυτοί παιδιά μας είναι, παιδιά εργατών και φτωχών, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ,ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ.
Δεν λέμε οτι εχθρός μας είναι ο μπάτσος,γνωρίζουμε πολύ καλα τον εχθρό μας που δεν είναι άλλος απο τα μεγαλοαφεντικά,τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους εφοπλιστές,τους βιομήχανους και τους εργοστασιάρχες,και όλους εκείνους τους αστούς και τους καπιταλιστές ,που κινούν την οικονομία  και εξουσιάζουν τον κόσμο καθώς και γενικότερα το όλο σύστημα της αδικίας και της εκμετάλλευσης μαζί με τις εντολοδόχες κυβερνήσεις τους!
Ο μπάτσος είναι απλά το τσιράκι τους,ο ρουφιάνος τους και ο μπράβος τους!
Είναι απλά ανάμεσα σε εμάς και εκείνους , ανάμεσα στον λαό και το κεφάλαιο, ένα εμπόδιο που δεν μας αφήνει να πατήσουμε στο λαιμό τους εκμεταλλευτές μας αλλά καταστέλλει κάθε αντίδραση μεσω των ΜΑΤ.
Για να επαναστατήσουμε λοιπόν καλώς ή κακως θα περάσουμε απο πάνω τους.Δεν έχουμε σαν σκοπό αυτους! Τους καλούμε να αφήσουν τα όπλα και τις ασπίδες και σε ενδεχόμενο ξεσηκωμό να έρθουν στο πλευρό μας,ή τουλαχιστον να παραμερίσουν!
Αλλά εκείνοι πιστοί και δουλικοί θα πολεμήσουν εναντίον μας,ενάντια και στα δικά τους ομως συμφεροντα , γιατί ταξικά σε εμάς ανήκουν.Για εναν μισθο ξεπουλάνε αξίες και ιδανικά και για λίγα ψίχουλα και μόνιμη δουλειά πολεμούν ενάντια στην μόνιμη ευημερία των λαών!
Δεν είναι τυχαίο που η πλειοψηφία στα σώματα ασφαλείας ψηφίζει Χρυσή Αυγή.
Φασίστες και αμόρφωτοι είναι,άνθρωποι συντηρητικοί και με πολλά κόμπλεξ κατωτερότητας και απωθημένα , που τα βγάζουν χτυπώντας με το γκλόπ συνταξιούχους στις πορείες , αγωνιστές και αγωνίστριες κτλ.
Να τονίσουμε εδώ και να διαψεύσουμε αυτό που λέει οτι οι κακοί μπάτσοι κάνουν κατάχρηση της εξουσίας!Δεν υπάρχουν καλοι και κακοί μπάτσοι ούτε κατάχρηση στην εξουσία.Στην εξουσία υπάρχει μόνο χρήση,και η χρήση φτάνει για να κάνεις όλα αυτά τα αίσχη που κάνουν.Πόσο μάλλον αν το παρακάνουν κιόλας!
Η σύλληψη κακοποιών που δολοφονούν και σκοτώνουν ή βιάζουν κτλ είναι μόνο η μία οψη των πραγμάτων.Υπαρχει ομως και εκείνη με την σύλληψη αθώων και της κατασκευης πλαστών κατηγοριών,της ξυλοκόπησης διαμαρτυρόμενων σε πορείες, της δολοφονίας 15 χρονων ''κωλοπαιδων'' στα Εξάρχεια,τα ''μαυρα ματια'' στη διακίνηση ναρκωτικών μεγαλέμπορων, η καταστολή, και η φύλαξη όλων εκείνων των συμφερόντων των μεγαλοεργολάβων και των των επειχηρήσεων !
Ίσως και να ονειρευόμαστε μια κοινωνία χωρίς αστυνομία,αλλά ας μη μιλήσουμε για εκείνη την ''ουτοπία''.Προς το παρών ζητάμε μια αστυνομία με γνώμονα την διαφύλαξη των συμφερόντων και της ασφάλειας του λαού και όχι του κεφαλαίου και της εξουσίας!Αλλά μια τέτοια ριζική αλλαγη προυποθέτει με τη σειρά της μια αλλαγή των απο πάνω τους.Δηλαδή ένα κράτος ,οχι αστικό,που να δουλεύει για εμάς και όχι εναντίον μας.Θέλουμε αστυνομικούς στη γειτονιά να κυνηγούν βιαστές και εμπόρους ναρκωτικών, και οχι ΜΑΤ στις απεργίες,μπάτσους στη Χαλκιδική και φρουρούς στα σπίτια των πολιτικών.
Ξέρω αυτη η συζητηση μπορεί να πάρει ώρες ατέλειωτες , αλλά εδώ ήθελά να τονίσω μόνο κάποια σημεία.
Έχουν πάρει λοιπον τις ευθύνες τους και ας μη κομπλεξάρονται όταν ο κόσμος τους χλευάζει και τους φτύνει,έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν!
Κουβαλούν όπλο και έχουν εξουσία,και όποιος κρατάει οπλο και έχει εξουσία δεν μπορεί να είναι αθώος.
Όποιος κρατάει όπλο αναλαμβάνει τις ευθύνες του και πληρώνεται ή για να σκοτώσει ή για να σκοτωθεί,οπότε να μη διαμαρτύρονται για το δυσκολο και επικινδυνο επάγγελμα τους .Τι θέλουν δηλαδή να πληρώνονται σαν μπάτσοι και να δουλεύουν ως ζωγράφοι?Εφόσον δουλευουν εκει να τα περιμένουν ολα λοιπόν...

To blog μας :stonantilogo.blogspot.gr

Η official σελίδα μας στο fb : Αντίλογος

14/6/2015

@giorgos stavrou

Σαν σήμερα: Γεννιέται ο επαναστάτης κομμουνιστής Τσε Γκεβάρα

«Είμαι από εκείνους που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να για να υπερασπιστούν τις αλήθειες τους» (από γράμμα του Τσε Γκεβάρα στους γονείς του).

Σαν σήμερα, 14 Ιουνίου, το 1928 γεννήθηκε ο κομμουνιστής επαναστάτης Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, στο Ροσάριο της Αργεντινής. Η φράση που μόλις διαβάσατε (ή κάποια παραλλαγή της) γράφεται κάθε χρόνο, στις 14 Ιουνίου, αν και, όπως είναι γνωστό, υπάρχει μια ιστορία γύρω από την ημερομηνία γέννησης του Τσε Γκεβάρα, η οποία τοποθετείται, με βάση ορισμένες μαρτυρίες, ένα μήνα νωρίτερα.

                                   

Τα στοιχεία για τη ζωή του Τσε δημοσιεύονται και διαβάζονται διαρκώς, όχι μόνο στην Κούβα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Το πρόσωπο του παραμένει σύμβολο σε διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, σπίτια σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Παράλληλα, η γνωστή φωτογραφία του Τσε κι ό,τι αυτή συμβολίζει έχει γίνει αντικείμενο εμπορευματοποίησης (καμπάνιες επιχειρήσεων κ.α), ακόμα και σπίλευσης.

Πολιτικά πρόσωπα ή άλλα δημόσια πρόσωπα, που καμία σχέση δεν έχουν με την ιδεολογική πορεία του Γκεβάρα, επιδιώκουν απεγνωσμένα να πάρουν λίγο από τη λάμψη του, υποστηρίζοντας πως πρόκειται για ένα επαναστάτη διαφορετικό από άλλους κομμουνιστές. Όλα αυτά, βέβαια, μετά τον θάνατο του Τσε, διότι όταν ήταν ζωντανός οι πολιτικοί πρόγονοι των σημερινών «θαυμαστών» του, «απλά» τον δολοφόνησαν! Είχαν κι έχουν τον φόβο του οι (κάθε είδους) εκπρόσωποι της κυρίαρχης τάξης, γιατί ο Γκεβάρα στη σύντομη του ζωή πάλεψε, πολέμησε, ενέπνευσε κι εμπνέει.

Έχουμε, ειλικρινά, βαρεθεί τα αφιερώματα για τον «άλλον» Τσε, δηλαδή τον Γκεβάρα χωρίς τα επαναστατικά και κομμουνιστικά του χαρακτηριστικά. Γνωστή κι αυτή η τακτική: Αφαιρούμε από ένα πρόσωπο, που πέρασε στην ιστορία, ό,τι δεν μας αρέσει και διαμορφώνουμε μια άλλη όψη του. Αυτό εξυπηρετεί πλήρως την παραχάραξη της Ιστορίας, μια «δραστηριότητα», η οποία, τουλάχιστον τις δύο τελευταίες δεκαετίες, είναι το «χόμπι» πολλών διανοητών, με την πρόφαση της «διαφορετικής ματιάς».

Αντί μιας αναφοράς σε βιογραφικά στοιχεία και φράσεις του Τσε Γκεβάρα θα παρακινήσουμε για κάτι: Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να διαβάσουμε ή να ξαναδιαβάσουμε ποιός ήταν ο Κομαντάντε. Ας διαβάσουμε τα κείμενα του. Ας μην είναι φέτος ένα «μνημόσυνο» για τη μέρα γέννησης του. Οι συνθήκες το «ευνοούν». Όπου και να κοιτάξει κανείς γύρω του αντιλαμβάνεται πως, στις μέρες μας, οι άθλιοι που ο Τσε πολέμησε, με τ” όπλο ή και χωρίς αυτό, υπάρχουν ακόμα και κυριαρχούν, σμπαραλιάζοντας ανθρώπινες ζωές.

 Εάν διαβάσει κανείς τα κείμενα ή ακούσει ομιλίες του Τσε Γκεβάρα θα αντιληφθεί πως ο επρόκειτο για έναν ολοκληρωμένο επαναστάτη, που συνδύασε μυαλό, γνώση και συναίσθημα, επιτυγχάνοντας ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα. Συγκρούστηκε και αμφισβήτησε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του και απέδειξε το ακριβώς το αντίθετο απ” αυτό που θέλουν ορισμένοι: Ο Τσε δεν ήταν «υπεράνθρωπος», ήταν άνθρωπος, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους. Τον Γκεβάρα δεν μπορούμε να τον κοιτάμε «από μακριά». Εάν ασχολήθει κανείς, έστω και λίγο, με τη ζωή του θα καταλάβει πως κάτι τέτοιο το απεχθανόταν. Η ρεαλιστική προσέγγιση του θα αναδείξει το μεγαλείο της ύπαρξης του ιστορικού (πια) προσώπου του Τσε. Ο Γκεβάρα, από μικρή ηλικία, οργίστηκε με αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, δεν άντεχε τη βαρβαρότητα. Με αυτό το «δόγμα» έζησε. Δεν έμεινε, όμως, στα λόγια κι έκανε μια αδιαμφισβήτητη επιλογή: Να πολεμήσει τη βαρβαρότητα ως κομμουνιστής. –

 Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τσε Γκεβάρα.  Ο λόγος δικός του : 

«Τώρα υπάρχουν βασιλιάδες χωρίς στέμματα: είναι τα μονοπώλια, αληθινοί αφέντες ολόκληρων χωρών, ακόμα και ηπείρων, σαν την περίπτωση της Αφρικής, ενός γερου τμήματος της Ασίας και δυστυχώς επίσης της Αμερικής μας. Κατά καιρούς προσπάθησαν να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Όπως ο Χίτλερ, ο εκπρόσωπος των μεγάλων γερμανικών μονοπωλίων, που προσπάθησε να επιβάλει την ιδέα της ανωτερότητας μιας φυλής στον κόσμο, με έναν πόλεμο που στοίχισε τη ζωή 40 εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων.

Η σημασία των μεγάλων μονοπωλίων είναι τεραστία. Σε σημείο που να εξουδετερώνει την πολιτική ισχύ σε πολλές από τις δημοκρατίες μας. Πριν μερικά χρόνια διάβαζα ένα δοκίμιο του Παπινι, όπου ο ήρωας του, ο Γκογκ, αγοράζει μια δημοκρατία και λέει πως σκέπτεται να έχει πρόεδρο, βουλή, στρατο και αισθάνεται άρχοντας, ενώ στην πραγματικότητα έχει αγοράσει το αρχοντιλικι. Αυτή η καρικατούρα είναι απόλυτα ακριβής: υπάρχουν δημοκρατίες που έχουν όλα τα τυπικά στοιχεία για να είναι τέτοιες και που στην πραγματικότητα εξαρτώνται από την θέληση της πανταχού παρούσας Εταιρίας Φρούτων, από την Standard Oil ή από ένα μονοπώλιο πετρελαίων κι άλλες πάλι από τον βασιλιά του κασσίτερου ή από τους μεγαλέμπορους των καφέδων (και δεν δίνω ’δω παρά αμερικανικά παραδείγματα, για να μη μιλήσουμε για την Αφρική ή την Ασία). Με αλλά λόγια η πολιτική κυριαρχία είναι ένας όρος που δεν πρέπει να προσπαθούμε να εξηγήσουμε με επιφανειακούς ορισμούς. Πρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο και να ερευνούμε τις ρίζες. Όλες οι συνθήκες, όλοι οι κώδικες των νομών επιβεβαιώνουν ότι η εθνική πολιτική κυριαρχία είναι μια ιδέα αδιαχώριστη από την έννοια του κυρίαρχου Κράτους, του μοντέρνου Κράτους.

Αν δεν συνέβαινε αυτό, ορισμένες δυνάμεις δεν θα αισθάνονταν την υποχρέωση να αποκαλούν τις αποικίες τους ελευθέρα συνεταιρικά Κράτη προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να καμουφλάρουν την αποικιοποιηση με άλλους όρους. Το εσωτερικό καθεστώς του κάθε λαού που του επιτρέπει να εξασκεί την εξουσία του περισσότερο ή λιγότερο απόλυτα, είναι ένα θέμα που πρέπει να ρυθμίζεται απ’ αυτόν τον ίδιο το λαό. Αλλά εθνική κυριαρχία, κατ’ αρχήν, εξασφαλίζει σε μια χώρα το δικαίωμα να αρνείται οποιαδήποτε επέμβαση που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη της, καθώς και το δικαίωμα να διαλέγει τον τρόπο της διακυβέρνησης που της ταιριάζει καλύτερα. Αυτό εξαρτάται από τη θέληση της και ο λαός της είναι ο μόνος που μπορεί ν’ αποφασίσει αν μια κυβέρνηση πρέπει ή όχι να αλλάξει. Άρα όλες αυτές οι αρχές περί πολιτικής και εθνικής ισχύος δεν είναι παρά κούφια λόγια, όταν δεν συνοδεύονται από οικονομική ανεξαρτησία.

Είπαμε στην αρχή ότι η πολιτική κυριαρχία και οικονομική ανεξαρτησία συμβαδίζουν. Μια χώρα που δεν έχει δική της οικονομία και στην οποία εισβάλλουν ξένα κεφαλαία δεν μπορεί να ξεφύγει από την κηδεμονία της χώρας απ’ όπου εξαρτάται. Και επί πλέον δεν μπορεί να επιβάλει τη θέληση της, αν βρεθεί σε αντίθεση με τα συμφέροντα της χώρας που την εξουσιάζει οικονομικά. Αυτό δεν είναι ακόμη πολύ ξεκάθαρο για τους Κουβανέζους και πρέπει να επιμείνω κι άλλο στο θέμα.

Οι βάσεις της πολιτικής κυριαρχίας που θεμελιώσαμε την 1η του Γενάρη του 1959 δεν θα σταθεροποιηθούν απόλυτα παρά μόνον όταν θα έχουμε επιτύχει μιαν απόλυτη οικονομική ανεξαρτησία. Και μπορούμε να πούμε πως βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, αν κάθε μέρα λαμβάνουμε κι ένα μέτρο που εξασφαλίζει την οικονομική μας ανεξαρτησία. Αν τα κυβερνητικά μέτρα διακόψουν αυτή την πρόοδο ή κάνουν έστω κι ένα βήμα προς τα πίσω, όλα χάνονται και ξαναγυρίζουμε αμετάκλητα στο σύστημα της αποικιοποιησης λίγο πολύ συγκαλυμμένα, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας και της κάθε κοινωνικής στιγμής». Εκτενές απόσπασμα από ομιλία του Τσε που μεταδόκε από το ραδιόφωνο στις 20 Μαρτίου 1960, στο πλαίσιο των εκπομπών «Λαϊκό Πανεπιστήμιο» (Τσε Γκεβάρα, Άπαντα, τόμος 4 -Πολιτικά κείμενα Α , σ.22 -σ.24, Εκδόσεις Καρανάση).

σε παρακαλώ, άκουσε αυτά που δεν λέω

Κείμενο του Charles C. Finn, September 1966. Μετάφραση – Απόδοση: Αγγελική Μπολουδάκη

Σε παρακαλώ, άκουσε αυτά που δεν λέω. Μην ξεγελαστείς από εμένα. Μην ξεγελαστείς από το προσωπείο που φορώ, γιατί φοράω μια μάσκα, φορώ χιλιάδες μάσκες, μάσκες που φοβάμαι να βγάλω, και που καμιά από αυτές δεν είμαι εγώ.

Η προσποίηση είναι μια τέχνη που έχει γίνει η δεύτερη φύση μου, μα μην ξεγελαστείς, για όνομα του Θεού μην ξεγελαστείς. Σου δίνω την εντύπωση πως είμαι ασφαλής, πως όλα είναι ηλιόλουστα και ήρεμα σε μένα, πως η σιγουριά είναι το όνομά μου και η ψυχρότητα το παιγνίδι μου, πως διατηρώ την ψυχική μου γαλήνη, έχοντας τον έλεγχο των συναισθημάτων μου και πως δεν χρειάζομαι κανένα, αλλά μη με πιστέψεις. Η επιφάνεια μου μπορεί να μοιάζει ήρεμη, αλλά η επιφάνεια μου είναι η μάσκα μου, που πάντα την κουβαλώ κι όλα τα κρύβει.

Κάτω από αυτήν κατοικεί ο πραγματικός μου εαυτός. Ένας εαυτός σε σύγχυση, σε φόβο, σε μοναξιά, που δεν γαληνεύει ποτέ.
Μα αυτό το κρύβω. Δεν θέλω κανείς να το ξέρει. Πανικοβάλλομαι στη σκέψη πως η αδυναμία μου και ο φόβος μου θα γίνουν φανερά στον καθένα. Γι αυτόν τον λόγο δημιουργώ με πάθος μια μάσκα όπου πίσω της κρύβομαι, ένα αδιάφορο σοφιστικέ προσωπείο, που με βοηθά να υποκρίνομαι, που με προστατεύει από το βλέμμα που ξέρει.

Μα αυτό ακριβώς το βλέμμα θα είναι η λύτρωσή μου, η μοναδική μου ελπίδα, και αυτό το ξέρω.. Θα γίνει η λύτρωσή μου αν συνοδεύεται από αποδοχή, αν συνοδεύεται από αγάπη. Είναι τα μόνα που θα μπορούσαν να με ελευθερώσουν από μένα τον ίδιο, από τους τοίχους της φυλακής μου που μόνος μου έχτισα, από τα εμπόδια που με τόσο κόπο όρθωσα. Είναι τα μόνα που θα με πείσουν για αυτό που δεν μπορώ από μόνος μου να πειστώ, ότι πράγματι κάτι αξίζω.

Αλλά αυτό δε στο λέω. Δεν τολμώ να το κάνω, φοβάμαι.  Φοβάμαι πως το βλέμμα σου δε θα το συνοδεύει η παραδοχή και η αγάπη. Φοβάμαι πως με σκέφτεσαι λιγότερο από όσο εγώ θα ήθελα, πως θα γελάσεις με μένα, και το γέλιο σου θα με σκοτώσει. Φοβάμαι πως βαθιά μέσα μου είμαι ένα τίποτα και ότι εσύ θα το διακρίνεις και θα με απορρίψεις. Έτσι παίζω το παιγνίδι μου, το απελπισμένο παιγνίδι μου προσποίησης,
με ένα προσωπείο ασφάλειας και ένα τρεμάμενο παιδί μέσα μου. Η αστραφτερή παρέλαση των προσωπείων μου, τόσο άδεια από μένα, προπορεύεται περιχαρής και η ζωή μου με ακολουθεί.

Σου μιλώ με γλυκόλογα φλυαρώντας. Σου λέω τα πάντα χωρίς να σου λέω κάτι και τίποτα που να με αποκαλύπτει, που να φανερώνει τι κλαίει μέσα μου. Έτσι, όταν επαναλαμβάνομαι, μην ξεγελαστείς από αυτά που σου λέω. Σε παρακαλώ άκουσε προσεκτικά και προσπάθησε να αφουγκραστείς αυτό που δεν λέω, αυτό που θα ήθελα να μπορούσα να πω, αυτό που χρειάζεται να πω για να ζήσω, αλλά δεν μπορώ να το πω. Δε μου αρέσει να κρύβομαι. Δε μου αρέσει να παίζω ψεύτικα υπερφυσικά παιγνίδια. Θέλω να σταματήσω να το κάνω. Θέλω να είμαι γνήσιος και αυθόρμητος, αλλά χρειάζομαι βοήθεια από σένα. Χρειάζομαι το χέρι σου να με κρατήσεις, ακόμα κι αν σου δείχνω πως αυτό είναι το τελευταίο που θέλω.

Μόνο εσύ μπορείς να απομακρύνεις από τα μάτια μου το κενό κοίταγμα που αναπνέει νεκρικά. Μόνο εσύ μπορείς να με καλέσεις στη ζωή.
Κάθε φορά που είσαι ευγενική, γλυκιά, ενθαρρυντική, κάθε φορά που προσπαθείς να με καταλάβεις επειδή ενδιαφέρεσαι αληθινά, η καρδιά μου αρχίζει να απλώνει φτερά, πολύ μικρά φτερά, πολύ αδύναμα φτερά, αλλά φτερά!

Με τη δύναμή σου να με αγγίζει συναισθηματικά μπορείς να εμφυσήσεις ζωή σε μένα. Θέλω να γνωρίζεις κάτι. Θέλω να γνωρίζεις πόσο σημαντική είσαι σε μένα, πως μπορείς να γίνεις ένας δημιουργός του προσώπου που είμαι εγώ αν το επιλέξεις.

Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να σπάσεις τον τοίχο που πίσω του τρέμω, μόνο εσύ μπορείς να μου αφαιρέσεις τη μάσκα, μόνο εσύ μπορείς να με απαλλάξεις από τον σκιώδη μου, γεμάτο πανικό, κόσμο, από τη μοναχική μου φυλακή, εάν το επιλέξεις. Σε παρακαλώ κάντο για μένα. Μην με προσπερνάς. Δεν θα είναι εύκολο για σένα, το ξέρω. Μια μακροχρόνια καταδίκη, πελεκημένη από απαξίωση, χτίζει ισχυρά τείχη.

Όσο πιο κοντά πλησιάζεις, τόσο η τυφλότητά μου μπορεί να σε πληγώσει..Είναι παράδοξο, αλλά παρά τα όσα λένε τα βιβλία για τον άνθρωπο συχνά είμαι παράλογος. Πολεμώ το ίδιο το πράγμα για το οποίο εκλιπαρώ. Αλλά μου είπαν ότι η αγάπη είναι ισχυρότερη από τα ισχυρά τείχη και σε αυτό έγκειται η ελπίδα μου. Σε παρακαλώ δοκίμασε να ρίξεις κάτω αυτούς τους τοίχους με σταθερά χέρια, αλλά με απαλό τρόπο, γιατί το παιδί μέσα μου είναι πολύ ευαίσθητο.

Ποιος είμαι, ίσως αναρωτιέσαι; Είμαι κάποιος που γνωρίζεις πολύ καλά. Ο άνθρωπος που συναντάς στον καθένα μας.

——

Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι