Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας.
Στους εργοδότες και στην κυβέρνηση δεν έμενε άλλη επιλογή απο το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία η οποία ρίχτηκε με μανία στις γυναίκες και έβαψε με αίμα τις διαδηλώσεις!
Προς τιμήν αυτων των αγώνων ορίστηκε η ημέρα αυτή σαν μέρα μνήμης και συνέχισης του αγώνα.
Στις 25 Μαρτίου του 1911 ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο της Triangle Waist.Εκεί σε πολυόροφο κτίριο στεγάζοταν μια απο τις μεγαλύτερες επειχηρήσεις παραγωγής ειδών γυναικείου ρουχισμού της Νέας Υόρκης.Οι ιδιοκτήτες της θησαύριζαν απο τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων , κυρίως μεταναστριών, ακόμη και κοριτσιών 13-14 ετών.
Όταν ξέσπασε φωτιά στον όγδοο όροφο του κτιρίου,οι εργάτριες ήταν κλειδωμένες μέσα στο εργοστάσιο.Αυτή τη τακτική ακολουθούσαν πάγια τα αφεντικά ώστε να εμποδίζεται η είσοδος μελών του σωματείου αλλά και η έξοδος των εργατριών κατα τη διάρκεια της δουλειάς.
Η φωτιά εξαπλώθηκε αστραπιαία,καθώς τα πάντα στο χώρο ήταν εύφλεκτα και δεκάδες γυναίκες εγκλωβίστηκαν πίσω απο τις κλειδωμένες πόρτες.
Πολλές απο αυτές μη έχοντας άλλη επιλογή άρχισαν να πηδούν στο κενό.
Μετά το σβήσιμο της φωτιάς, 146 εργαζόμενες ήταν νεκρές!
Όλοι αυτοί οι αγώνες και η παγκόσμια ημέρα λοιπόν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ, είναι ημέρα ταξικής μνήμης και αγώνα και δεν είναι ούτε ο ρεβανσισμός των γυναικών απέναντι στους άντρες , ούτε είναι θέμα φύλου.Είναι καθαρά ταξικό και μας αφορά όλους.Δεν είναι για δωράκια και ποτάρες , ούτε για παρτυ και τα ξέκωλα τσουλάκια με τον κώλο έξω χορεόντας να ντροπιάζουν το φυλο τους.
''Τώρα εσείς θριαμβευτικά ρίχνετε στην πυρά, ό,τι είχε διασωθεί απ’ αυτή τη πυρκαγιά
και σ’ ένα στριπτιτζάδικο γιορτάζετε τη μέρα που κάποιες δώσαν τη ζωή τους για το παραπέρα.
Αυτό που εσύ αρνείσαι και το ποδοπατάς για να μπορείς στα σκλαβοπάζαρα ελεύθερα να τριγυρνάς,
για να μπορείς να φέρεσαι σαν καρακατσουλιό και να υπερασπίζεσαι ένα κόσμο φαλλικό.''
και παραθέτοντας τους στίχους απο το τραγούδι των Μ/Ξ για την ημέρα θα κλείσω το κειμενο μου.
Κάτι μέρες σαν κι αυτές, δήθεν γιορτινές, ξυπνάνε στο κεφάλι μου εικόνες με φωτιές,
οι εστίες μετατοπίζονται κυκλώνουν τους καιρούς σας και θάβουνε στη στάχτη τους πλαστούς διαχωρισμούς σας.Κάτι μέρες σαν κι αυτές σε βλέπω να μου λες, πως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αλλαγές,
πως ότι έγινε έγινε και τώρα τι τα θες, κοίτα να χαλαρώσεις και άλλες στοργικές συμβουλές.
Κάτι μέρες σαν κι αυτές μας θέλουν χωριστά και μας χωρίζουν σε στρατόπεδα ποντάροντας σωστά,
στο φόβο μου στο φόβο σου να κάνεις ότι θες, μας πακετάρουν συναισθήματα και συμπεριφορές.
Τι μέρες κι αυτές... το φύλο φτιάχνει φυλακές και θάβονται βιάζονται οι ανθρώπινες φωνές,
κυριαρχούν αλαλαγμοί, φεμινισμός καριέρα, μα εγώ ακούω την Κούνεβα και την Κατερίνα(Γκουλιώνη).
Κι αν ταίριαξες για μένα την εικόνα του πολλά βαρύ, απόψε στη χαλάω, δε πα να γαμηθεί,
μάγκας είναι αυτός που κάνει ό,τι του ’ρθει και δεν τον νοιάζει πως και που θα δικαιολογηθεί.
Μάγκες και μαγκιόρες, μιαν άλλη εποχή, στη Νέα Υόρκη κάναν απεργία διαρκή.
Εκεί λοιπόν τ’ αφεντικά για να προστατευθούν, κλειδώνανε τις ράφτρες μην επικοινωνούν,
με όσους ¨σαρδανάπαλους¨ ανάβανε φωτιές και βρίσκαν γόνιμο έδαφος γυναίκες δυνατές.
25 Μάρτη καταραμένη μέρα, δουλεύαν κλειδωμένες για να τα βγάλουν πέρα,
όταν από κάτι έπιασε φωτιά και οι πόρτες δε φοβήθηκαν ούτε τα ουρλιαχτά.
Καήκαν ζωντανές, ζωές κατατρεγμένες κι άλλες σαν τις Σουλιώτισες του αέρα ερωμένες,
μ’ αυτόν αγκαλιαστήκανε για ύστατη φοράκαι δάκρυα τις πνίγαν που δεν είχανε φτερά.
Γυναίκες που’ χαν μέσα τους τη δίψα για ζωή και τη λόξα εκείνου που γι’ αυτή θ’ αγωνιστεί.
Τώρα εσείς θριαμβευτικά ρίχνετε στην πυρά, ό,τι είχε διασωθεί απ’ αυτή τη πυρκαγιά
και σ’ ένα στριπτιτζάδικο γιορτάζετε τη μέρα που κάποιες δώσαν τη ζωή τους για το παραπέρα.
Αυτό που εσύ αρνείσαι και το ποδοπατάς για να μπορείς στα σκλαβοπάζαρα ελεύθερα να τριγυρνάς,
για να μπορείς να φέρεσαι σαν καρακατσουλιό και να υπερασπίζεσαι ένα κόσμο φαλλικό.
Αυτό, είναι για σένα θηλυκό, που σε περίεργα σκηνικά μαζί σου θα βρεθώ,
να σε δω να ξεκρεμάς το ζυγό και χέρι χέρι να πηγαίνουμε στον ίδιο προορισμό.
Προσπαθώ, μαζί σου να συντονιστώ ν’ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τρόπο αντικειμενικό.
Φαντάσου και να σου, κοντά σου να βρεθώ και να σε κάνω να με νιώσεις όπως σ’ ένιωσα κι εγώ.
Τα τριαντάφυλλα με καίνε, τ’ αρώματα με καίνε, η ατμόσφαιρα του δείπνου και τα βλέμματα με καίνε,
το ύφος που φοράω με καίει πιο πολύ και τ’ ότι με τ’ αφεντικό μου έχω γαμηθεί.
Σήμερα γιορτάζω μα έλα που τα κεριά ζωντάνεψαν στη σκέψη μου κάτι απ’ τα παλιά,
κάτι που μου κρύβανε τα περιοδικά, που ξεχειλίζουνε ακριβοπληρωμένη ομορφιά
και απ’ τη στιγμή που διάβασα για κείνο το πρωί, νιώθω όπου και να βρίσκομαι μια ζέστη τρομερή
κι οι πόρτες όλες γύρω μου μοιάζουν αμπαρωμένες για να με προφυλάξουν απ’ τις ξεσηκωμένες.
Γιατί όταν γεννήθηκα κοιτάξαν χαμηλά και τους απογοήτευσα για πρώτη μου φορά
και από τότε πάντοτε αυτό τους ξεπληρώνω κι έμαθα να υπάρχω έτσι ώστε να τους καυλώνω
και να με συμπαθούνε κι εμένα οι εκλεκτοί, σκεφτόμενοι πως κάπου θα’ ναι χρήσιμη κι αυτή,
στη τελική μπορούνε να γαμάνε δυο φορές, μια με το πουλί τους και μια για μετοχές,
μια στο σπίτι και μία στη δουλειά και να μου λένε «είδες που έχεις και τυχερά..».
Έτσι την έχουν δει λοιπόν τ’ αφεντικά είτε αρσενικά, είτε θηλυκά,
ίσως λοιπόν το φύλο να’ ναι θέμα ταξικό και τους όμοιούς μου να μπορώ να ερωτευτώ,
ίσως να σου μοιάζουν όλα αυτά ξεπερασμένα, μα η αναζωπύρωση συμβαίνει κάθε μέρα.
Αυτό, είναι για σένα θηλυκό, που σε περίεργα σκηνικά μαζί σου θα βρεθώ,
να σε δω να ξεκρεμάς το ζυγό και χέρι χέρι να πηγαίνουμε στον ίδιο προορισμό.
Προσπαθώ, μαζί σου να συντονιστώ ν’ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τρόπο αντικειμενικό.
Φαντάσου και να σου, κοντά σου να βρεθώ και να σε κάνω να με νιώσεις όπως σ’ ένιωσα κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου