Σκέψεις σε ένα αστικό

Του Πάρη Γιάγκα


Ήταν ένα πρωινό μιας μουντής Δευτέρας σαν όλες τις άλλες ή αλλιώς η εκκίνηση μιας ακόμα βδομαδιάτικης ρουτίνας.Τίποτα δεν έκανε αυτή την ημέρα να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες,το ίδιο συναίσθημα,ο ίδιος κόμπος και η ίδια αναμονή χωρίς να περιμένεις κάτι,με καλημέριζαν.Το ξέρω οτι σου φαίνεται δύσκολο ή και αδιανόητο να αντιληφθείς αυτό το συναίσθημα αν δεν το έχεις βιώσει,κάποτε βρισκόμουν και εγώ στην θέση σου,μου φαινόταν αδιανόητο να αντιληφθώ την κατάσταση αυτή καθώς την βίωνα μόνο μέσα από περιγραφές.
Χτυπάω εισιτήριο και κάθομαι στην πρώτη θέση που βρίσκω άδεια στο αστικό. Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο,προσπαθώντας έτσι να αποφύγω τις τυπικές καλημέρες και τα γραφικά ψεύτικα χαμόγελα γνωστών και φίλων, βλέπεις οι άνθρωποι σήμερα συνηθίζουν να προσποιούνται στην καθημερινότητα τους από τις σχέσεις και την φιλία μέχρι την δουλειά και την διασκέδαση.

Αγναντεύοντας έξω από το παράθυρο λοιπόν έμελλε να μου τραβήξει την προσοχή ένα σπουργίτι.Ναι καλά άκουσες ένα μικρό σπουργίτι. Εκεί ξεκίνησαν όλα λοιπόν.Βλέποντας το να πετά έτσι περήφανο και ανέμελο,όπως έμοιαζε,μου προκάλεσε αρχικά ένα αίσθημα ζήλιας,η οποία πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε απορία.Γιατί άραγε τα πουλιά,ένα τόσο ελεύθερο πλάσμα,ενώ ζουν ελεύθερα στην φύση και έχουν την δυνατότητα να ταξιδέψουν σε ολόκληρο τον κόσμο να εξερευνήσουν ένα σωρό μέρη αντ'αυτού περιορίζονται στο μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν?
Η απάντηση ήρθε αμέσως καθώς αναρωτήθηκα σε τι διαφέρει  άραγε ο άνθρωπος από τα πουλιά; Τι μας περιορίζει από το να βγούμε εκεί έξω κόντρα στην σήψη της σύγχρονης εποχής και την απελπιστική μιζέρια που κυριεύει την κοινωνία μας και διεκδικώντας να ζήσουμε την ζωή που ονειρευόμαστε ή ακόμα χειρότερα την ζωή που ούτε καν έχουμε ονειρευτεί.

Γιατί και τα όνειρα μας πηγάζουν απ'το υποσυνείδητο που εκεί μέσα υπάρχει μόνο ότι έχουμε ζήσει και μάθει. Μας έχουν μάθει να ονειρευόμαστε πράγματα τα οποία αν ποτέ ζούσαμε πραγματικά και όχι απλά να επιβιώνουμε, θα ήταν αυτά που θα συχαινόμασταν και όταν λέω μία πραγματική ζωή αναφέρομαι σε μία ζωή απαλλαγμένη από τα κοινά ''πρέπει'' τα οποία μας διατηρούν σε μία τροχιά ασφαλούς πορείας καθώς και τον φόβο της αποτυχίας. Ο δρόμος λοιπόν για να ζήσουμε μια ζωή ευτυχισμένη είναι να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος και επιμονή. Αντίθετα σε αυτό το ταξίδι του σημερα,πηγαίνουμε όλοι στοιβαγμένοι όπως σε τούτο εδώ το αστικό λεωφορείο ,αμίλητοι,με στόχο έναν ορισμένο προορισμό,δίχως στάση,δίχως νόημα στο ταξίδι,δίχως επικοινωνία και το κυριότερο χωρίς να περιμένουμε κάτι το διαφορετικό. Το ταξίδι της ζωής σου λοιπόν  ορίζεις εσύ το αν θα είναι σαν αυτό του αστικού.