Η εργασία-ταινία μικρού μήκους

Η «Εργασία» είναι μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων του Patricio Plaza σε σκηνοθεσία του Santiago Grasso, η οποία έχει κερδίσει πάνω από 100 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ.
Μέσα σε λίγα λεπτά η ταινία προβάλλει την αποξένωση του ανθρώπου μέσα από την εργασία του και τη συμμετοχή του ατόμου σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης, το οποίο ανατροφοδοτεί. 

Ζήσε τη δική σου ζωή-Emile Armand

Ζήσε τη δική σου ζωή

-Γιατί παρατάς τις ανοιχτές λεωφόρους γι αυτό το στενό και κακοφτιαγμένο δρομάκι; Ξέρεις στ αλήθεια, κοριτσάκι, που πηγαίνεις; Μπορείς κάλλιστα να βρεθείς σε μια απρόσμενη άβυσσο. Κανείς, ούτε καν οι εγκληματίες, δεν τολμούν να κατεβούν σ’ αυτή. Μείνε στον φαρδύ, άνετο δρόμο που παίρνει όλος ο κόσμος, γιατί όχι; Μείνε στο γνωστό και χιλιοπερπατημένο μονοπάτι με τις πινακίδες του και τα σήματά του. Είναι τόσο βολικό κι ευχάριστο να πηγαίνεις πάνω κάτω σ αυτό!

-Είναι που έχω βαρεθεί την αποπνιχτική σκόνη, την χιλιοπατημένη διαδρομή που ακολουθούν οι άλλοι. Σιχάθηκα τους δυσκίνητους οδηγούς του και τους βιαστικούς διαβάτες. Την μονοτονία των περαστικών, τις κόρνες των αυτοκινήτων κι αυτά τα δένδρα που παρατάσσονται δεξιά κι αριστερά σαν στρατιώτες. Θέλω να αναπνεύσω ελεύθερα, όπως μου αρέσει, να ζήσω τη δική μου ζωή.

-Δε θα τα καταφέρεις ποτέ να ζήσεις έτσι, καημένο κορίτσι. Είναι μια χίμαιρα. Τα χρόνια που φεύγουν θα σε γιατρέψουν αργά ή γρήγορα απ’ την επιθυμία αυτή. Πάντοτε ζούμε σ’ ένα βαθμό τουλάχιστον, για τους άλλους, κι αυτοί, ως αντάλλαγμα ζούνε σ’ ενα βαθμό για μάς. Αυτός που σπέρνει το σιτάρι δεν είναι ο ίδιος μ εκείνον που φτιάχνει το ψωμί. Κι ο ανθρακωρύχος δεν είναι ο ίδιος που οδηγεί το τραίνο. Η ζωή στην κοινωνία είναι ένα σύμπλεγμα από περίπλοκους ανθρώπινους μηχανισμούς, η λειτουργία των οποίων απαιτεί τεράστια επαγρύπνηση και χρειάζεται μεγάλη δέσμευση και ατέλειωτη προσοχή. Σκέψου μόνο το χάος που θα επικρατούσε αν ο καθένας ζούσε όπως ήθελε! Θα ήταν μια κόλαση αν ο καθένας κατέβαινε σ’ έναν δρόμο που δεν περνούσαν οι διαβάτες, που μόνο κακοί σπόροι φύτρωναν στραβά, και που κανείς δε θα ‘ξερε που οδηγεί.



-Α, γέρο! Είναι αυτή η πολυπλοκότητα της κοινωνικής ζωής που με τρομάζει. Ασφυκτιώ στην υποχρέωση να εξαρτώμαι από τον διπλανό μου, μια υποχρέωση που κάθε μέρα που περνά με βαραίνει, πάνω στη θέλησή μου να ζήσω όπως επιθυμώ. Και με μισή καρδιά αντικρίζω την προοπτική να ζήσω όπως οι άλλοι, να ζήσω για τους άλλους. Θέλω να μπορώ να γεμίζω άπληστα το στόμα μου χωρίς να θεωρούμαι κάποιο κακομαθημένο παλιόπαιδο. Να μπορώ να βουτάω και να ξαπλώνω στο γρασίδι χωρίς το φόβο κάποιου φύλακα ή της αστυνομίας. Αγαπώ τις ρίζες, τα δένδρα, τα πλάσματα του δάσους, τα μούρα και τους θάμνους σ’ αυτό το μονοπάτι χωρίς έξοδο. Τι να το κάνω το παντεσπάνι και τα παλάτια, στη συντροφιά των οποίων νιώθω μονάχα αηδία; Γιατί να νοιαστώ πού πηγαίνω; Ζω για το σήμερα, αδιαφορώ για το αύριο.

-Ω, μικρό κορίτσι! Κι άλλοι πριν από σένα μίλησαν με τα ίδια λόγια, και όπως εσύ, ξεκίνησαν για το άγνωστο. Δεν γύρισαν ποτέ από αυτό το ταξείδι. Πολύ καιρό αργότερα, στα ίδια μονοπάτια, που έχουν τώρα σιγά-σιγά σβηστεί, και στα ίδια ξέφωτα, τώρα χορταριασμένα, μικρά βουνά από κόκκαλα έχουν βρεθεί, εδώ κι εκεί. Αυτό έμεινε από κείνους. Χωρίς αμφιβολία, έζησαν τις ζωές τους, αλλά με τί κόστος; Και για πόσο καιρό; Ρίξε μια ματιά σ’ αυτούς τους πανύψηλους πύργους, τους πυκνούς καπνούς που βγαίνουν από μέσα τους. Είναι οι καμινάδες των σπουδαίων εργοστασίων που έστησε η ανθρωπότητα. Μέσα τους, εκατομμύρια ανθρώπων εργάζονται, σ’ αυτά τα φρεσκοπλυμμένα, ευάερα και εξαεριζόμενα δωμάτιά τους, με τις θαυματουργές μηχανές που προσφέρουν σ’ εμάς τους ανθρώπους τις πιο υψηλές τιμές. Κι όταν η νύχτα πέσει, αυτοί οι απλοί άνθρωποι, γεμάτοι ικανοποίηση από την σκληρή δουλειά της μέρας, κι ευγνωμοσύνη για το τίμιο ψωμί που κέρδισαν με τον ιδρώτα των μετώπων τους, γυρίζουν τραγουδώντας στα ταπεινά σπιτάκια τους, όπου τους περιμένουν οι αγαπημένοι τους. Ρίξε μια ματιά σ εκείνο το ορθογώνιο κτίριο, με τις μακρόστενες αίθουσες και τα φαρδιά παράθυρα: Αυτό είναι το σχολείο, όπου ανιδιοτελείς καθηγητές προετοιμάζουν μικρά παιδιά σαν εσένα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τις ζωής. Μικρά πλασματάκια που προοδεύουν μόνο μέσα στο σχολείο. Δεν ακούς τις χαριτωμένες φωνούλες τους που επαναλαμβάνουν το μάθημα της προηγούμενης μέρας που έχουν αποστηθίσει;
Ο ήχος αυτών των κουδουνιών-σαν του πραγματικού στρατού-κι αυτοί οι μετρημένοι βηματισμοί, που σύντομα θα επαναλαμβάνονται στις στροφές του δρόμου λίγο πιο πέρα, σε περιμένει, να φέρεις στον κόσμο μια μικρή στρατιά από αγόρια και κορίτσια που περπατούν με τη σημαία περήφανη μπροστά τους, παιδιά που θα μείνουν εκεί μέχρι να μάθουν επαρκώς πως να πεθαίνουν για την πατρίδα, το έθνος τους, και όποια νέα απειλή τους βάλουν στο μυαλουδάκι τους. Δεν καταλαβαίνεις μήπως πως έτσι προχωρά η ανθρωπότητα προς την Πρόοδο, όταν ο καθένας τους εργάζεται στη δική του εξειδικευμένη θέση, σύμφωνα με τις ικανότητές του; Υπάρχουν, αναμφισβήτητα, δικαστήρια και φυλακές, αλλά αυτά προορίζονται για τους δύστροπους, για τους ελάχιστους απείθαρχους που τα κάθιστούν αναγκαία. Ανεξάρτητα από τις συνέπειές της, η εφαρμογή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων πήρε αιώνες ολόκληρους. Είναι ο πολιτισμός μας αυτός, ατελής ίσως αλλά τελειοποιήσιμος, από την επιρροή του οποίου δε θα μπορέσεις να διαφύγεις, εκτός αν βουτήξεις σε τόσο ανεξερεύνητα βάθη.

-Μέσα στα αμέτρητα εργοστάσια και τα εργαστήρια που λες, δεν βλέπω παρά στρατιές από σκλάβους, να εκτελούν μονότονα, σαν να ήταν κάποιο θρησκευτικό καθήκον τους, τις ίδιες κινήσεις μπροστά από τις ίδιες μηχανές, σκλάβοι που έχουν χάσει κάθε πρωτοβουλία και που η δική τους ενέργεια χάνεται όλο και περισσότερο, μέρα με την ημέρα, καθώς μέρα με τη μέρα μου φαίνεται όλο και λιγότερο πιστευτό ότι αυτά τα καθήκοντα είναι απαραίτητες συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Από πάνω μέχρι κάτω, από τις διευθυντικές ιεραρχίες ακόμα το μόνο που ακούγεται είναι ένα επιφώνημα πνιγμού, της ατομικής πρωτοβουλίας. Και βέβαια, σαν πέσει η νύχτα μπορώ να ακούσω τους εργάτες να τραγουδούν, αλλά με πικρά λόγια, και μόνο αφού σταματήσουν σε μια από τις αμέτρητες ταβέρνες που υπάρχουν γύρω απ’ τα εργοστάσια. Οι φωνές που βγαίνουν από τα σχολεία είναι η ταλαίπωρη βοή θλιμμένων, κουρασμένων παιδιών που μετά βίας συγκρατούν την επιθυμία τους να τρέξουν, να πηδήξουν φράχτες και τοίχους, να σκαρφαλώσουν στα δένδρα. Κάτω από τις στολές των στρατιωτών σας βλέπω μόνο κάποια όντα που έχουν εκμηδενίσει κάθε αίσθησης προσωπικής αξιοπρέπειας μέσα τους, ώστε να πειθαρχήσουν στην επιθυμία, να εξοντώσουν την ενέργεια, να περιορίσουν την επιθυμία: αυτές είναι οι προσταγές της κοινωνίας σας, αυτές είναι οι αρρώστιες από τις οποίες υποφέρουν οι άνθρωποι προκειμένου να επιβιώσει η κοινωνία αυτή. Και είναι ο φόβος σας, για όσους δε δέχονται να προσαρμοστούν, τόσο μεγάλος που τους καταδικάζεται στην θλιβερή σκιά των φυλακών.
Ανάμεσα στον “πολιτισμένο άνθρωπο” του εικοστού αιώνα, του οποίου η μέγιστη έγνοια είναι να αποφύγει την αναγκαία προσπάθεια για να διεκδικήσει την ύπαρξή του, και του ανθρώπου “των σπηλαίων”, ποιός κερδίζει; Ο τελευταίος αυτός, δεν είχε φόβο για τον κίνδυνο. Δεν γνώριζε το εργοστάσιο ή τα στρατόπεδα, τις ταβέρνες ή τα μπορδέλα, τις φυλακές ή τα σχολεία. Έχετε διατηρήσει, ίσως τροποποιώντας τις λίγο, επιφανειακά, τις προκαταλήψεις και τις προλήψεις των ανθρώπων αυτών που αποκαλείτε “άγριους”. Υστερείτε όμως στην ενέργεια, την αξία και την ειλικρίνειά τους.

-Κοίταξε, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι συνολικά στην κοινωνία μας υπάρχουν μερικά σκούρα σημεία. Όμως υπήρξαν φιλότιμοι άνθρωποι που προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα, για ακόμα μεγαλύτερη ισότητα και δικαιοσύνη στην λειτουργία της. Επιρρεάζουν άλλους αγωνιστές, και ίσως μια μέρα θα είναι η αδιαμφισβήτητη πλειοψηφεία. Δεν χρειάζεται να μπερδεύεσαι σε διαδρομές εκτός τόπου και χρόνου. Απεναντίας, κράτα τις αξίες σου, μπες στην μέθοδο. Πίστεψέ με είμαι ένας έμπειρος γέρος. Η επιτυχία δεν πηγαίνει παρά σ αυτούς που την επιδιώκουν συστηματικά. Η επιστήμη μας διδάσκει ότι είναι απαραίτητο να ρυθμίζεται η ζωή. Υγειινολόγοι, βιολόγοι και γιατροί θα σου παρέχουν στ όνομά της τις θεραπείες που χρειάζεσαι για να την επιτείνεις, καθώς και την ευτυχία σου. Να μην έχουν εξουσία, πειθαρχία, κι έναν σκοπό είναι ότι χειρότερο.

-Δεν έχω ανάγκη, ούτε και θέλω την πειθαρχία σου. Με όλο το σεβασμό στην εμπειρία μου, θέλω να την κρατήσω για τον εαυτό μου. Από αυτήν, κι όχι από σένα προέρχονται όλοι οι κανόνες της ζωής μου. Θέλω να ζησω τη δική μου ζωή. Οι σκλάβοι και οι υποτακτικοί με τρομοκρατούν. Μισώ αυτούς που εξουσιάζουν, όσο σιχαίνομαι κι αυτούς που αφήνουν να τους εξουσιάζουν. Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο, δεν αξίζει παραπάνω από αυτόν που το κρατάει. Αγαπώ τον κίνδυνο, το άγνωστο, η αβεβαιότητα με γοητεύει. Είμαι κυριευμένη από μια αγάπη για την περιπέτεια, δεν δίνω δεκάρα για την επιτυχία. Μισώ την κοινωνία σας, των γραφειοκρατών και των υπαλλήλων, των εκατομμυριούχων και των ζητιάνων. Δε θέλω να προσαρμοστώ στα υποκριτικά σας έθιμα ή στις ψευτο-ευγενικούς σας τρόπους. Θέλω να βιώσω τον ενθουσιασμό μου στο πιο αμόλυντο, δροσερό αεράκι της ελευθερίας. Οι δρόμοι σας, τραβηγμένοι σύμφωνα με το σχέδιο, βασανίζουν την όρασή μου, και τα πανομοιότυπα κτίριά σας κάνουν το αίμα στις φλέβες μου να βράζει από ανυπομονησία. Κι αυτό μόνο είναι αρκετό για μένα.
Θα ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι, σύμφωνα με τα δικά μου πάθη, αλλάζοντας αδιάκοπα τον εαυτό μου, δε θέλω αύριο να είμαι όπως τώρα. Ξεφεύγω και δεν αφήνω τα φτερά μου έρμαιο στα ψαλίδια κανενός. Είμαι ο έρωτας. Προχωρώ, αιώνια παθιασμένη, αναφλέγομαι απ’ τη θέληση να δωθώ στον κόσμο, στον πρώτο αληθινό άνθρωπο που θα με πλησιάσει, στον κουρελιασμένο ταξιδιώτη, αλλά ποτέ στον σοβαρό και φρόνιμο άνδρα που θα κανονίσει το εύρος της πορείας μου. Ούτε στον επιστήμονα που θέλει να αλυσσοδέσει το μυαλό μου με τύπους και κανόνες. Δεν είμαι διανοούμενη, είμαι ένα ανθρώπινο ον, μια γυναίκα που πάλλεται ολόκληρη μπρος στις ορμές της φύσης και στα λόγια του έρωτα. Μισώ κάθε δεσμό, κάθε περιορισμό, μ αρέσει να περπατώ μόνη μου, γυμνή, αφήνοντας τις ακτίνες του φλεγόμενου ήλιου να χαιδεύουν τη σάρκα μου. Και, ω γέροντα, θα στεναχωρηθώ τόσο λίγο όταν η κοινωνία σας σπάσει σε χίλια κομμάτια, και μπορέσω πια να ζήσω πλήρως τη δική μου ζωή.

-Ποιά είσαι, κορίτσι, πώς σε λένε, και προβάλεις σαν μυστηριώδες και άγριο ένστικτο;

-Με λένε Αναρχία.

[Η αγγλική μετάφραση έγινε από το βιβλίο: Emile Armand - Realism and Idealism Mixed. Πρώτη δημοσίευση: International Library, Paris, 1926]

[Μετάφραση στα αγγλικά: JML - Live Free Or Die Trying!]

[Μετάφραση στα ελληνικά: Δ., Αύγουστος 2007] //

από Πρακτορείο Rioters 

Υπάρχει και θετική όψη στον εγωισμό

Ο εγωισμός είναι πράγματι ένα κακό χαρακτηριστικό που πρέπει να καταπιέσουμε σε εμάς και τα παιδιά μας, όπως μας μάθαιναν οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας όταν ήμασταν μικροί; Είχαν δίκιο; Τελευταία ακούμε συχνά -και πολύ σωστά- τους ειδικούς να μας προτρέπουν να γίνουμε εγωιστές, να σκεφτούμε τον εαυτό μας, να τον ακούσουμε, να του δώσουμε τη δυνατότητα να διασκεδάσει, να τον ευχαριστήσουμε... Και έτσι θα πρέπει να κάνουμε. Έχουν αλλάξει άλλωστε και οι εποχές, η επιτυχία είναι κάτι θεμιτό, χρειάζεται δυναμικό προφίλ, οπότε έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι, που κάποτε έπρεπε να είναι μόνο χαμηλών τόνων και να αποφεύγουν ακόμα και να διεκδικούν. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ασπαστούμε έναν άκρατο εγωισμό, να αρνηθούμε όλους τους άλλους και να περάσουμε μπροστά από όλο τον κόσμο... Χρειάζεται να βρούμε το μέτρο, να αναζητήσουμε τη χρυσή τομή.

Το τέλος της γενναιοδωρίας;
Το μοντέλο της γυναίκας-μάνας που γίνεται θυσία για να προσφέρει στα παιδιά και την οικογένειά της βάζοντας τον εαυτό της τελευταίο στη λίστα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες της έχει πια -ευτυχώς- περάσει στην ιστορία. Κάποτε ήταν φυσικό και αναμενόμενο να υποφέρουμε και να θυσιαζόμαστε για τους άλλους. Όχι πια. Γνωρίζουμε ότι, ακόμα κι αν έχουμε οικογένεια ή υποχρεώσεις, πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να τον θέτουμε ως προτεραιότητα, να ξεκουραζόμαστε, να διασκεδάζουμε... Παρ’ όλα αυτά, οι ενοχές σε πολλές περιπτώσεις -εξαιτίας μιας παλαιομοδίτικης νοοτροπίας- παραμονεύουν ακόμη και μας κάνουν να νιώθουμε ότι δεν προσφέρουμε αρκετά και ότι κάνουμε πολλά λάθη. Πιστεύουμε ότι θα μας αγαπάνε περισσότερο τα παιδιά και ο σύζυγός μας επειδή τους φροντίζουμε και θυσιαζόμαστε γι’ αυτούς. Προφανώς σκεφτόμαστε λανθασμένα. Δεν πρόκειται για πραγματική γενναιοδωρία, αλλά για μία εσφαλμένη εντύπωση για την αγάπη και τη φροντίδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιποιούμαστε την οικογένειά μας ή να βοηθήσουμε, για παράδειγμα, έναν φίλο που έχει οικονομική ανάγκη ή που είναι άρρωστος και μπορούμε να του σταθούμε. Πρέπει, όμως, να ανακαλύψουμε αν πράγματι θέλουμε αλτρουιστικά ή νιώθουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε χωρίς να βάζουμε τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα, ή αν το κάνουμε επειδή νιώθουμε υποχρεωμένοι, έχουμε ενοχές, αναγκαζόμαστε, πιστεύουμε ότι πρέπει να θυσιαστούμε κ.λπ. Χρειάζεται, δηλαδή, να αναρωτηθούμε αν ακούμε τα συναισθήματά μας και παράλληλα αν νιώθουμε ευτυχισμένοι με τα όσα κάνουμε, ζούμε, προσφέρουμε κ.λπ.

Παιδιά: Οι μεγαλύτεροι εγωιστές
Τα παιδιά έχουν ούτως ή άλλως μια εγωκεντρική τάση, επειδή βλέπουν τα πράγματα μόνο από τη δική τους οπτική γωνία και δεν μπορούν να αντιληφθούν την ξεχωριστή ύπαρξη του άλλου, αλλά και τα συναισθήματα που μπορεί να έχει κάποιος άλλος άνθρωπος. Έτσι, στην αρχή της ζωής τους εκφράζουν απόλυτα τις επιθυμίες τους και απαιτούν την άμεση ικανοποίησή τους. Επίσης, δεν μοιράζονται με άλλους και δεν αντιλαμβάνονται την ιδιοκτησία του άλλου. Σιγά-σιγά, όμως, καθώς μεγαλώνουν, μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα, τόσο τα δικά τους όσο και των άλλων. Και τότε έρχεται η ώρα των γονιών και των δασκάλων να τους μάθουν -μέσω ήρεμων συζητήσεων και παραδειγμάτων- την έννοια της κοινωνικότητας και ότι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν την ώρα που θέλουν, αδιαφορώντας για τους άλλους. Στόχος θα πρέπει να είναι να καταλάβουν ότι ακριβώς όπως εκείνα επιθυμούν κάποια πράγματα, έτσι ακριβώς επιθυμούν και οι υπόλοιποι. Φυσικά τα παιδιά χρειάζεται να μπορούν να δράσουν ελεύθερα στο ασφαλές κοινωνικό πλαίσιο των συνομηλίκων τους, χωρίς να υφίστανται μεγάλες πιέσεις από τους γονείς. Τα παιδιά βοηθούνται πολύ από τους κανόνες, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να είναι οι εξής: ➜Τα παιχνίδια σε έναν κοινόχρηστο χώρο ανήκουν σε όλους και τα μοιράζονται ισόποσα. ➜Στο σπίτι ή μεταξύ δύο φίλων, όπου το κάθε παιχνίδι ανήκει σε κάποιον, θα παίξει ο καθένας με το δικό του και στη συνέχεια θα συμφωνήσουν το πότε θα τα ανταλλάξουν. Όσον αφορά τους καβγάδες, τα παιδιά θα πρέπει να θυμούνται ότι: Δεν χτυπάμε ποτέ κανέναν και δεν αφήνουμε κανέναν να μας χτυπήσει (π.χ. προστατευόμαστε προτάσσοντας τα χέρια μας ή απευθυνόμαστε σε κάποιον μεγαλύτερο).

Είναι κακός ο εγωισμός;
Έχουμε μεγαλώσει μαθαίνοντας ότι ο εγωισμός είναι κακό πράγμα. Κι αυτό επειδή θεωρούμε ότι ο εγωιστής είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται με τον εαυτό του, αδιαφορώντας για τους άλλους και πατώντας επί πτωμάτων για να κάνει αυτό που θέλει. Η κακή μάλιστα πλευρά του εγωισμού συνοδεύεται και από άλλα χαρακτηριστικά (π.χ. αλαζονεία, ανηθικότητα), που τον καθιστούν αχαλίνωτο. Και σε αυτή την υπερβολική έκφανσή του είναι πράγματι κάτι κακό και χρειάζεται να τιθασευτεί, αφού εκτός από τους άλλους ο υπερβολικά εγωιστής είναι πιθανό να βλάψει και τον εαυτό του, μένοντας τελικά μόνος. Από την άλλη, όμως, όταν νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας, τον φροντίζουμε, τον βάζουμε σε προτεραιότητα κ.λπ., σίγουρα δεν κάνουμε κάτι κακό. Ο στόχος μας, δηλαδή, δεν πρέπει να είναι να τραβήξουμε όλη την προσοχή επάνω μας, αλλά να ακούμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, ώστε να είμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας. Πρέπει να φερόμαστε στον εαυτό μας όπως θα φερόμασταν στους άλλους και να τον φροντίζουμε όπως τους άλλους. Για να το καταφέρουμε αυτό, χρειάζεται να κάνουμε συνεχή ενδοσκόπηση, για να συνειδητοποιούμε πότε πράττουμε σωστά φροντίζοντας τον εαυτό μας και παράλληλα σεβόμενοι τους άλλους και πότε όχι.

Για να γίνει ο εγωισμός προτέρημα
Οι παρακάτω συμβουλές θα μας βοηθήσουν να βρούμε τη χρυσή τομή, ώστε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην προσοχή που δίνουμε στον εαυτό μας και σε εκείνη που αφιερώνουμε στους άλλους. Έτσι χρειάζεται:

➜ Να ακούμε τον εαυτό μας
Αφιερώνουμε από τρία λεπτά, τρεις φορές την ημέρα, για να ρωτήσουμε σιωπηλά τον εαυτό μας: «Πώς πάει; Όλα καλά;». Είτε η απάντηση είναι θετική είτε αρνητική, μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι. Αν νιώθουμε χαρούμενοι και πλήρεις, θα βιώσουμε εντονότερα το θετικό αυτό συναίσθημα, ενώ αν νιώθουμε στενοχώρια, θυμό κ.λπ., μπορούμε να δουλέψουμε μέσα μας τα όσα αισθανόμαστε, ώστε να καταφέρουμε να τα αφήσουμε πίσω μας.

➜ Λέμε «κι εγώ επίσης»
Αυτό σημαίνει ότι δεν θέτουμε τον εαυτό μας συνέχεια στην υπηρεσία των άλλων, αλλά τον βάζουμε και αυτόν στο προσκήνιο, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι που θα πρέπει να επιλέξουμε (π.χ. πού θα βγούμε να διασκεδάσουμε, πού θα πάμε διακοπές, πώς θα ολοκληρωθεί κάποια δουλειά στο γραφείο).

➜ Λέμε «όχι» πού και πού
Δεν είναι πάντα και για όλους τόσο εύκολο να αρνηθούμε μία επιπλέον δουλειά που μας αναθέτουν στο γραφείο ή να αντιδράσουμε σε μία συμπεριφορά που δεν μας αρέσει. Να θέσουμε δηλαδή τα όριά μας. Αν φοβόμαστε τη σύγκρουση, πιθανώς μπερδεύουμε τη διαφωνία με τη διακοπή μίας σχέσης. Όταν εκφράζουμε την άρνηση ή τη δυσαρέσκειά μας, δεν σημαίνει ότι θα χαλάσουμε τη σχέση με τους γύρω μας. Αντίθετα, αν λέμε ξεκάθαρα ναι ή όχι, ανάλογα με το τι θέλουμε ή τι μπορούμε, θα παρατηρήσουμε ότι οι άλλοι θα μας αντιμετωπίζουν με περισσότερο σεβασμό.

➜ Εκφράζουμε τον θυμό μας τη σωστή στιγμή και με τον κατάλληλο τρόπο
Χωρίς να κρίνουμε τον συνομιλητή μας, μπορούμε να εκφράζουμε ήρεμα τον θυμό μας. Δεν είναι εύκολο. Ο στόχος είναι να δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας με μετρημένο τρόπο και κυρίως απευθυνόμενοι στο κατάλληλο πρόσωπο (αυτό με το οποίο έχουμε θυμώσει).

Εγωιστές γεννιόμαστε ή γινόμαστε;
Υπάρχει η έμφυτη τάση (μηχανισμός επιβίωσης) να βάζουμε τον εαυτό μας στο κέντρο των πραγμάτων και σε κάποιους ανθρώπους -λόγω ιδιοσυγκρασίας- είναι πιο έντονη. Στην πορεία, όμως, το χαρακτηριστικό της υπερβολικής αγάπης και αφοσίωσης στον εαυτό αναπτύσσεται, εκτός από την ιδιοσυγκρασία, και μέσα από τα πρότυπα και την κοινωνικοποίηση.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.

Ένα παιδί για το bullying που δέχεται

Η δασκάλα συγκέντρωσε τις κόλλες των παιδιών και τις ανακάτεψε. Τους είχε υποσχεθεί πλήρη ανωνυμία και ήθελε να καθησυχάσει όσους άφησαν το χαρτί τους τελευταίοι στην έδρα ότι ούτε αυτό θα τους πρόδιδε. Θα τα διάβαζε στο σπίτι της με την ησυχία της, μετά το μεσημεριανό φαγητό. Από τότε που ορίστηκε υπεύθυνη για θέματα bullying στο σχολείο, το homework είχε αυξηθεί και για εκείνη.

Αυτή τη φορά είχε ζητήσει από τους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου να σκεφτούν και να σημειώσουν με ειλικρίνεια εάν έχουν υπάρξει θύματα εκφοβισμού στη διάρκεια της σχολικής ζωής τους. Στην πραγματικότητα, δεν περίμενε ότι τα παιδιά θα παραδέχονταν έστω και υπό τον όρο της ανωνυμίας τέτοιου είδους εμπειρίες, όταν... «Ναι έχω δεχτεί μπούλινγκ από τη Δευτέρα μέχρι την Εκτη Δημοτικού επειδή ήμουν διαφορετική και αλλοπρόσαλλη» έγραφε η Αρτεμη (αναγνώρισε αμέσως τον γραφικό της χαρακτήρα, όπως και κάτι μικρολαθάκια στη γραμματική λόγω δυσλεξίας).

«Εχω δεχτεί και σωματική και ψυχική βία και με έφερναν στα όρια που έλεγα “θέλω να πεθάνω, δεν υπάρχει λόγος να ζω και να υπάρχω”. Αλλά έμαθα με τα χρόνια να ξεπερνάω τα προβλήματά μου και να συνεχίζω» τέλειωνε το κορίτσι.

«Παραβαίνοντας» τη συμφωνία που είχε κάνει με τους μαθητές της, η δασκάλα θεώρησε σωστό να ενημερώσει τους γονείς του παιδιού: τους γνώριζε, ήξερε ότι θα ήθελαν να ξέρουν και ότι θα το χειρίζονταν με τον καλύτερο τρόπο.

Είχε δίκιο. «Γνωρίζαμε ότι η κόρη μας δεχόταν bullying από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και το αντιμετωπίζαμε με συζήτηση μαζί της, αλλά και με τους γονείς των άλλων παιδιών. Πάντα ήρεμα και ψύχραιμα» λέει στην «Κ» ο μπαμπάς της Αρτεμης. «Επειδή ήταν πάντα λίγο χοντρούλα και λόγω της δυσλεξίας όχι και τόσο καλή μαθήτρια, η Αρτεμη ήταν πάντα ο εύκολος στόχος. Και τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά».

Μέσω κινητού

Παρότι στο γυμνάσιο πια, η κατάσταση δεν άλλαξε. Αντίθετα, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα έγινε το χειρότερο περιστατικό. «Ηταν μόλις η Αρτεμη είχε αποκτήσει το πρώτο της κινητό. Εκεί είχε εγκαταστήσει την εφαρμογή Viber μέσω της οποίας μπορούν τα παιδιά να κάνουν τσατ σε ομάδες. Καθόμασταν στο σαλόνι όλοι μαζί όταν την είδαμε να αναστατώνεται, να ασπρίζει. Αμέσως πήγε ο αδερφός της (σ.σ. είναι στη Γ΄ Λυκείου) και της πήρε το κινητό. Είχε μπει σε ένα γκρουπ και είχε πει "γεια". Αμέσως πετάχτηκε ένα αγόρι και της λέει "άντε μωρή χοντρή". Πήγε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά μετά άρχισαν το ένα αγόρι μετά το άλλο να πλειοδοτούν σε σκληρότητα. Της έγραφαν όλο και χειρότερα».

Μετά το αρχικό σοκ, οι γονείς της Αρτεμης αντέδρασαν με σύνεση. Επικοινώνησαν με τους γονείς των παιδιών που έκαναν τα υβριστικά σχόλια και, με ηρεμία, τους ζήτησαν να κοιτάξουν τα κινητά τηλέφωνα των παιδιών τους. Οταν εκείνοι είδαν ακριβώς τι είχε συμβεί, δεν είχαν περιθώριο από το να αποδεχθούν το σφάλμα των παιδιών και να τους ζητήσουν να επανορθώσουν. «Στο δημοτικό, όταν η Αρτεμη μας έλεγε ότι τα παιδιά με πειράζουν, πιάναμε τους γονείς τους, αλλά αμέσως εκείνοι έπαιρναν αμυντική στάση, δεν το δέχονταν. Ακόμα κι αν τους έκαναν μια επίπληξη, το bullying συνεχιζόταν αμείωτο. Εχοντας τώρα γραπτές αποδείξεις τού τι συμβαίνει, ήταν πιο εύκολο να κάνουμε τους γονείς των άλλων παιδιών να κινητοποιηθούν. Πολλές μαμάδες συγκινήθηκαν, ο γιος μάλιστα της μιας κοντεύει να γίνουν φίλοι με την Αρτεμη», λέει ο πατέρας του κοριτσιού. «Με έναν τρόπο, ήταν ευτύχημα που συνέβη αυτό το περιστατικό. Εχει σταματήσει το bullying σε μεγάλο βαθμό».

Σύμφωνα με την τελευταία μεγάλη έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί στη χώρα μας για το θέμα (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής -2012), το 8,5% των μαθητών αναφέρει ότι υφίσταται εκφοβισμό δύο με τρεις φορές τον μήνα, ενώ ποσοστό 15,8% αναφέρουν ότι εκφοβίζουν τους άλλους δύο-τρεις φορές τον μήνα. Ενα στα τέσσερα αγόρια (ποσοστό 23,9%) αναφέρει σωματική βία το τελευταίο έτος έναντι 8,3% των κοριτσιών (εμπλέκονται συχνότερα σε λεκτική βία).

Ωστόσο, το κύριο πεδίο εκφοβισμού είναι πια το Ιντερνετ. Σύμφωνα με πρόσφατη διευρωπαϊκή έρευνα σε εφήβους 14-17 ετών, το 21,9% των παιδιών ανέφερε ότι έχει δεχθεί διαδικτυακό bullying το τελευταίο έτος. Στην Ελλάδα μάλιστα καταγράφηκε υψηλότερο του μέσου όρου ποσοστό (26,8%), κατατασσόμενη στη δεύτερη θέση πίσω από τη Ρουμανία (σ.σ. η έρευνα είχε διεξαχθεί σε Ελλάδα, Ισπανία, Πολωνία, Γερμανία, Ρουμανία, Ολλανδία και Ισλανδία). Στις χαμηλότερες θέσεις στον διαδικτυακό εκφοβισμό βρέθηκαν η Ισπανία και η Ισλανδία (13,3% και 13,5% αντίστοιχα).

Οπως δείχνει, πάντως, η έρευνα γύρω από τη μυστηριώδη εξαφάνιση του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη στα Γιάννενα, το bullying δεν έχει ηλικία. Σύμφωνα με ιδιωτικό ερευνητή, στην εξαφάνιση του νεαρού ρόλο φαίνεται να έχει διαδραματίσει η διαρκής παρενόχλησή του από συμφοιτητή του.

από: Καθημερινή

Μια απολιτίκ(η) γενιά.

του Πάρη Γιάγκα

''Όλοι ίδιοι είναι'',''ποιος ασχολείται με κόμματα σήμερα'',''έλα μωρέ σταματήστε με την πολιτική,ασχολείσαι με πολιτική και δεν ντρέπεσαι.''
Καλώς ή κακώς αυτή είναι η αντιμετώπιση απο την πλειοψηφία της νεολαίας όταν μιλάς για πολιτική.Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο που δεν γνωρίζω έχουν την τάση όταν ακούνε για πολιτική να δυσανασχετούν λες και η πολιτική είναι κάτι έξω απo την καθημερινότητα τους.Πολιτική όμως δεν σημαίνει μόνο ΝΔ,ΠΑΣΟΚ κτλπ. Πολιτική είναι η τιμή του γάλακτος,Πολιτική είναι η μείωση στον μισθό σου,πολιτική  θεωρείται η στάση που σε αντιμετωπίζει κάποιος και γενικότερα πολιτική είναι κάθε τι που επηρεάζει την ζωή σου σε καθημερινή βάση.
Ακόμα δεν υπάρχει άποψη που δεν είναι πολιτική. Ακόμη και αυτή που λέει πως η πολιτική είναι μια κακή υπόθεση, είναι μια βαθιά πολιτική άποψη που βολεύει όσους θέλουν με την πολιτική τους να ορίσουν τα πράγματα.

Το 2015 λοιπόν βρίσκει μια νεολαία στην πλειοψηφία της απαθή,αδιάφορη για το τι γίνεται τριγύρω της,γαντζωμένη από το απολιτίκ lifestyle,μια νεολαία έρμαιο του καταναλωτισμού,της ναρκοκουλτούρας και της μη ενασχόλησης με τα κοινά που καταβάθως μέσα απο αυτά πηγάζει μια ανασφάλεια και ένας φόβος ανάληψης ευθυνών.
Αυτός που είναι εναντίον της πολιτικής είναι -είτε το ξέρει είτε όχι-υπέρ της πολιτικής που του επιβάλλεται.Όλα αυτά λοιπόν έχουν γίνει το απολιτίκ συρματόπλεγμα που οριοθέτησε την πολιτική που οι νέοι συχαίνονται.
Ακόμα και εκεί που υπάρχει πολιτική σε συλλογικό επίπεδο (π.χ φοιτητικές συνελεύσεις)η διαδικασία περιορίζεται στα της σχολής μας θέματα λες και το ΤΕΙ ή πανεπιστήμιο είναι μια γυάλα και δεν συνδέεται με την κοινωνία.Λές και η μείωση μισθού στους γονείς σου δεν θα επηρεάσει έμμεσα την φοίτηση σου στο πανεπιστήμιο.Είναι γεγονός ότι οι συντριπτικές απόψεις ανατράφηκαν στην αγκαλιά της αποχής.Με εκείνον τον πατέρα ή μάνα με την χαρακτηριστική κίνηση του δαχτύλου στο στόμα που πρόσταζε σιωπή και έναν δάσκαλο που φοβόταν τα χειρότερα που μπορεί να έρθουν.Για μένα λοιπόν το να μην έχεις πολιτική άποψη ή να μην παίρνεις θέση σε θέματα της επικαιρότητας που σε αφορούν έχεις ήδη διαλέξει ξεκάθαρα πλευρά.Γιατί άν με ρωτάς τί είναι χειρότερο απο τον νέο που ανεμίζει το πλαστικό σημαιάκι σε προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ θα σου πώ αυτός ο νέος που δεν ασχολείται με την πολιτική.

Υ.Γ. Σαν τελευταία φράση θέλω να παραθέσω ένα απόφθεγμα του Γκάντι και ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματα του << Ένα γραμμάριο πράξης αξίζει ίσα με έναν τόνο θεωρία >>

Φιλμάκι κατά του bullying μικραίνει με κάθε μοίρασμα

Η καμπάνια

Μία οργάνωση κατά του bullying ενάντια στα παιδιά και τους νέους (Singapore’s Coalition Against Bullying for Children and Youth) λάνσαρε ένα πρωτότυπο φιλμάκι που μικραίνει κάθε φορά που το μοιράζεσαι.

Το ασπρόμαυρο φιλμάκι δείχνει ένα αγόρι που το κοροϊδεύουν στο σχολείο. «Δε νιώθω ασφαλής πουθενά», δηλώνει με παράπονο το μικρό αγόρι. «Νιώθω ολομόναχος». 

Αυτό το βιντεάκι, που η αρχική εκδοχή του διαρκεί κάτι λιγότερο από 2 λεπτά, έχει σχεδιαστεί ώστε να μπορούν να το μοιράζονται με share οι χρήστες του Facebook. Αφού ένας χρήστης κάνει share, ο επόμενος βλέπει μία εκδοχή που είναι κατά ένα μιλιδευτερόλεπτο (0,001 δευτερόλεπτα) μικρότερο.

Τελικά, το φιλμάκι θα συρρικνωθεί μέχρι να γίνει μία μόνο εικόνα. Η ιδέα πίσω από αυτήν την καμπάνια είναι πως όσο περισσότερο μιλάμε για το bullying τόσο το εξαλείφουμε.

Το μικρό αγόρι στο βιντεάκι καταφέρνει να αναδείξει με εκπληκτικό τρόπο, τον τρόμο που βιώνουν τα μικρά παιδιά και οι νέοι που υφίστανται το bullying και να ευαισθητοποιήσει, πετυχαίνοντας το στόχο του με έναν πολύ απλό, αλλά φοβερά έξυπνο τρόπο.

«Δε θέλω να το μοιραστώ αυτό.

Ποιο το νόημα; Κανείς δε μπορεί να βοηθήσει.

Θέλω να πω πως φοβάμαι.

Κι αν τα πράγματα γίνουν χειρότερα;

Δε μπορώ να το μοιραστώ αυτό με κανέναν».

Το όνομα της καμπάνιας είναι «Share it to end it», δηλαδή «Μοιράσου το για να το σταματήσεις». Αυτή τη στιγμή το βίντεο έχει μοιραστεί πάνω από 55.500 φορές.

Εδώ φαίνεται πόσο έχει συρρικνωθεί το φιλμάκι:shareittoendit.com

Σε 11 αστείες φωτογραφίες πως ήταν η ζωή παλιά και πως είναι σήμερα!

Ο μπαμπάς αυτού του κοριτσιού, της έλεγε ψέμματα κάθε μέρα!Όταν είδα γιατί...

Ίσως ένα από τα καλύτερα και βαθύτερα σε νόημα που κυκλοφόρησαν...ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου, γι'αυτό και διάλεξα να σας το δείξω...

Τα παιδιά αξίζουν κάθε θυσία από τους γονείς και αυτό βίντεο το αποδεικνύει περίτρανα...

Σηκώθηκε από το αναπηρικό καροτσάκι για να χαρίσει στη γυναίκα του τον πρώτο χορό! Το πιο όμορφο και συγκινητικό δώρο γάμου…

Ο 27χρονος έμεινε ανάπηρος έπειτα από ατύχημα που είχε με μηχανή τον Αύγουστο του 2012 – Η αγαπημένη του όμως δεν τα παράτησε, έμεινε δίπλα του και εκείνος της έκανε το πιο όμορφο και συγκινητικό δώρο γάμου

28 Ιουνίου 2014: Αυτή ήταν η μέρα που ο Joey Johnson στάθηκε όρθιος για πρώτη φορά μετά το ατύχημα που είχε με τη μηχανή του τον Αύγουστο του 2012. Από εκείνη τη «μαύρη» ημέρα του Αυγούστου ο Joey είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και ανίκανος να νιώσει ο,τιδήποτε κάτω από τη μέση. 

Όμως ο γάμος του ήταν για τον 27χρονο νέο ό,τι καλύτερο συνέβη μετά το μοιραίο εκείνο καλοκαίρι. Ο Joey θέλησε να κάνει αυτή τη μέρα ακόμη πιο ξεχωριστή όχι τόσο για εκείνον όσο για την αγαπημένη του Michelle που στάθηκε δίπλα του όλο αυτό το διάστημα. Παρά το γεγονός ότι οι δυο τους δεν μπόρεσαν να χαρούν τη σχέση τους σαν δυο φυσιολογικοί άνθρωποι, αφού τέσσερις μήνες μόνο μετά τη γνωριμία τους, ήρθε το ατύχημα του Joey, η Michelle δεν τα παράτησε. Έμεινε μαζί του στηρίζοντάς τον μιας και, όπως η ίδια λέει, ήξερε από την αρχή πως ο Joey είναι η «αδελφή ψυχή της». Οι δυο τους δεν έχουν μόνο το ίδιο επώνυμο, Johnson, αλλά γεννήθηκαν και την ίδια μέρα! «Ξέραμε πως ήταν γραφτό να είμαστε μαζί», δήλωσε στο ABC η 27χρονη κοπέλα. Η πρόταση γάμου ήρθε τον Απρίλιο του 2013 και ο γάμος στις 28 Ιουνίου του 2014, μία ημέρα πριν τα κοινά τους γενέθλια.

«Είπα το "ναι" γιατί ο Joey είναι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος, αστείος και γεμάτος αγάπη, ακριβώς όπως ήταν και πριν το ατύχημα. Έπρεπε να συνηθίσει σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής, άρρηκτα συνδεδεμένο με το αναπηρικό του καροτσάκι: Από το να κάνει ντους, μέχρι και να ντυθεί», είπε η Michelle.

Όσο λοιπόν η μέλλουσα νύφη ετοίμαζε το γάμο, ο Joey παρέα με τους φίλους του έβαζε σε εφαρμογή ένα σχέδιο που θα του επέτρεπε να σταθεί όρθιος, μπροστά στη γυναίκα που αγαπούσε. Και τα κατάφερε, καθώς στις 28 Ιουνίου ο Johnson, που ποτέ δεν φανταζόταν ότι μετά την φρίκη που έζησε όταν πολεμούσε στο Αφγανιστάν κάτι άλλο... ακόμη πιο σκληρό ακολουθούσε, αντίκρισε τη Michelle στα μάτια χωρίς να χρειαστεί να στρέψει το κεφάλι του προς τα πάνω... Πώς; Με τη βοήθεια μίας ειδικής ζώνης που τον κράτησε όρθιο όσο χρειαζόταν για να χαρίσει τη γυναίκα της ζωής του τον πρώτο χορό. Όπως παλιά οι δυο τους αγκαλιάστηκαν και έκαναν πραγματικότητα ένα όνειρο που φάνταζε ακατόρθωτο. «Όλοι έκλαιγαν. Ήταν απίθανο να είναι όρθιος και να χορεύουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Και έτσι ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα», δήλωσε η Michelle.

Δείτε εδώ και όλο το βίντεο:BINTEO

«Στης Χούντας το αλισβερίσι λεύτερο ήταν το χασίσι, ποτέ ο λαός να μη ξυπνήσει».

Διαπιστώνοντας μια έξαρση στη χρήση ναρκωτικών στους νέους αλλά ιδιαίτερα στην αύξηση της κουλτούρας των ναρκωτικών αποφάσισα να γράψω αυτό εδώ το αυθόρμητο κείμενο.

Βλέπουμε γύρω μας μια ολοένα αύξηση όχι μόνο της χρήσης αλλά και της αποδοχής της ιδέας στη χρήση ναρκωτικών είτε ''μαλακών'' είτε ''σκληρών''. Πλέον ο κάθε πιτσιρικάς απο τα χρόνια του Γυμνασίου ή του λυκείου μας λέει οτι έχει δοκιμάσει χόρτο,ότι δεν το βρίσκει κακό και οτι το θεωρεί ανάλογο του αλκοόλ.

Πολλοί το κάνουν απλά για την πλάκα,άλλοι για μαγκιά,άλλοι λένε απλώς για να γελάσουν ή για να χαλαρώσουν και να ξεφύγουν.Οι λόγοι(δικαιολογίες) μπορεί να είναι χιλιάδες ...

Κατα την γνώμη μου κι εφόσον βρισκόμαστε στο 2015(και οχι στα 80's) τα ναρκωτικά δεν μπορούν να θεωρηθούν μέσο ''αμφισβήτησης'' ή αντίδρασης,όπως για παράδειγμα δεν γίνεται να λες στην εποχή μας οτι φοράς σκουλαρικι για τον ίδιο λόγο.Γιατί πολύ απλά το σκουλαρίκι το φορούσαν ΚΑΠΟΤΕ όσοι ήθελαν να πάνε κόντρα στον συντηριτισμό,ΣΗΜΕΡΑ όμως το φορούν ΟΙ συντηρητικοί! Για τον ίδιο λόγο και στα ναρκωτικά που πλεον κανουν όλων των κατηγοριών οι ανθρωποι δεν τίθεται τέτοιο θέμα.(αν και τίθεται απο τους ίδιους)

Δεν θα χαλάσω γραμμές για να αναλωθούμε σε πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί οπως οι επιπτώσεις στην υγεία και άλλα τέτοια και δεν είναι και ο λόγος άλλωστε που γράφω σήμερα.Εξ άλλου οι στατιστικές στις αιτίες θανάτου σίγουρα δείχνουν πως περισσότεροι πεθαίνουν απο τροχαία παρα απο ναρκωτικά.Ούτε και για την ψυχική υγεία θα μιλήσω τόσο πολύ αν και θα πρέπε , με τις τεράστιες επιπτώσεις που έχει η χρήση ναρκωτικών.(Δεν είναι λίγοι που έχουμε δει να ''καίγονται'' και να ''φεύγουν'',άλλωστε το μυαλό μια κλωστή είναι!)

Θα μιλήσω όμως για την καταστολή , για την κουλτούρα τους και για το τι κρύβεται πίσω απο όλο αυτό,

Για εμένα κάθε εξάρτηση σωματική ή ψυχολογική είναι μια μορφή φυλακής.Πόσο μάλλον όταν αυτή η εξάρτηση είναι τόσο υποχθόνια όπως στην χρήση χασις.(που υποτίθεται πως δεν υπάρχει)

Εκτός απο τα αμύθητα κέρδη που βγάζουν τα καρτέλ των ναρκωτικων και οι εμπόροι κι εκτός απο οικονομικά συμφέροντα υπάρχει κι άλλος ένας σημαντικός παράγοντας: η καταστολή.

Μπορεί εσυ να νομίζεις πως ''πίνεις free'' αλλά για εκείνους κάνεις το ίδιο.Είσαι ενα ακίνδυνο πλεον για το σύστημα άβουλο ον,χαρούμενο δίχως λόγο,υποτονικό και ''φευγάτο'' δίχως σκέψη και επιθυμίες που τρομάζουν!

Ακούς ενδεχομένως techno , trance και psychendelic ή ως κλασσικός reggae(κι άλλες μουσικές που μέσω του lifestyle σου το πλασσάρουν) , πίνεις φούντα και είσαι κουλ και ψαγμένος.Έχεις ''διευρύνει τους ορίζοντες σου'' με lsd , αλλά δεν έχες δοκιμάσει πρέζα(πρέζα ποτέ!-και νομίζεις οτι δεν είσαι σαν πρεζάκι). Νομίζεις οτι δεν είσαι σαν τη μάζα κι ας είσαι με τη μάζα(με τη μάζα που το κάνει,και με τη μάζα που ακολουθεί όσους το έκαναν)

Το σύστημα αποφάσισε να καταστήλλει το πιο εξεγερτικό κομμάτι της κοινωνίας,την νεολαία , και τα κατάφερε.Δεν χρειάζονται ούτε ΜΑΤ ούτε γκλοπς,αρκουν στα αυτιά σου οι στίχοι του ΄'ΤΑΚΙ-ΤΣΑΝ'' και ένα τσιγάρο.(Γι αυτό και στα εξάρχεια οι μπάτσοι έσπρωξαν την πρέζα)

Λόγια επαναστατικά που θάφτηκαν μέσα σε λίγες τζούρες!

Παιδια που βλέποντας το γκρίζο νιώθουν την ανάγκη να αρχίσουν να το γκρεμίζουν μα τα ξεχνούν όλα και ποτίζουν την ''πρασινάδα τους'' που θα το καμουφλάρει.

Εδω θα παραθέσω στίχους απο ενα τραγουδι των μεθυσμένων ξωτικών:

Πες μου λοιπόν πως ένα κόσμο πιο όμορφο θα φτιάξεις
όταν τα ναρκωτικά του κράτους αγοράζεις;
Με χασίς και αλκοόλ σε έχουνε ποτίσει, 
και εσύ νομίζεις ότι βρήκες μια άλλη λύση.

Μα είναι μια λύση που την σκέφτηκαν αυτοί, 
βρήκανε τρόπο σίγουρο να σου ελέγχουν την ζωή.
Ζεις σε ένα κόσμο ψεύτικο μα στον αληθινό κοιμάσαι.
Εύκολα σε κοιμίζουν γι’ αυτό πάντα να φοβάσαι.

Να φοβάσαι τις ωραίες στιγμές, 
που και αυτές έχεις φροντίσει να τις κάνεις φτιαχτές.
Χαρούμενος νιώθεις μονάχα όταν μεθύσεις.
Το μίζερο μυαλό σου δεν μπορείς να αφυπνίσεις.

Νομίζω τα είπαν όλα..

Επειδή λοιπον όπως είπαμε είναι ενα ξεπερασμένο παραμύθι πως η νεανική αμφισβήτηση,η πειραματικότητα και ο επαναστατισμός εμφανίζονται με τη χρήση οποιασδήποτε ουσίας.

Επειδή η δήθεν ελεύθερη επιλογή στο lifestyle και στο ντοπάαρισμα δεν μπορέι να καλύψει ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ,ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ,ΤΟΝ ΦΟΒΟ,ΤΗΝ ΑΛΛΟΤΡΟΙΩΣΗ,ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΞΗ.

Επειδη οι ουσίες που σε ανεβάζουν και οι ουσίες που σε κατεβάζουν είναι εξίσου ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ.

Επειδή κάθε είδους ναρκωση νόμιμη ή παράνομη είναι ακόμα μία φυλακή... ΓΙ ΑΥΤΟ τα οδοφράγματα απέναντι στην εξουσία ορθώνονται και ενάντια στα ναρκωτικά και την εξάρτηση!

Ο Βάρναλης έλεγε: «Στης Χούντας το αλισβερίσι λεύτερο ήταν το χασίσι, ποτέ ο λαός να μη ξυπνήσει».

Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

Μια κοινωνία βασισμένη  στην συγκεντρωτική εξουσία και τις οικονομικές συναλλαγές φτωχαίνει σε κάθε τομέα της ζωής, ακόμα και στους πιο οικείους. Γίνεται πολύς λόγος για τη γυναικεία απελευθέρωση, την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και τη σεξουαλική απελευθέρωση στους αναρχικούς κύκλους. Και αναλύσεις για την ανδρική κυριαρχία, την πατριαρχία και τον ετερο-σεξισμό δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν, αλλά η πραγματικότητα της σεξουαλικής αθλιότητας φαίνεται να αγνοείται σε μεγάλο βαθμό. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλική έκφραση περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτά που έχουν να κάνουν με τη μονογαμία, τη μη-μονογαμία, τον πολυ-ερωτισμό και άλλα τέτοια θέματα των μηχανισμών των ερωτικών σχέσεων. Ο περιορισμός αυτός είναι από μόνος του, κατά τη γνώμη μου, μια αντανάκλαση της σεξουαλικής μας φτώχειας κι εξαθλίωσης- ας αρκεστούμε στο να μιλάμε για σχεσιακούς μηχανισμούς ώστε να αποφύγουμε το θέμα της ποιότητας αυτών των σχέσεων.    

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τη σεξουαλική εξαθλίωση που βιώνουμε σ’ αυτή την κοινωνία. Αν εξετάσουμε τις απαρχές της, φυσικά, οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας και η επιβολή πατριαρχικών κοινωνικών δομών είναι σημαντικοί κι ο ρόλος τους δε μπορεί να αγνοηθεί. Όμως, στην παρούσα φάση, τουλάχιστον εδώ στη λεγόμενη Δύση, η ισχύς αυτών των θεσμών έχει μειωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ωστόσο, η σεξουαλική εξαθλίωση δεν έχει. Αν έχει μεταβληθεί κάπως, τότε έχει γίνει πιο έντονη και απεγνωσμένα αισθητή.

Η ίδια διαδικασία που έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση και τη σταδιακή διάλυση της οικογένειας είναι ό,τι τώρα στηρίζει αυτή τη σεξουαλική αθλιότητα: η διαδικασία της εμπορευματοποίησης. Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας είναι, φυσικά, τόσο παλιά όσο και η πορνεία (και έτσι σχεδόν τόσο παλιά όσο και ο πολιτισμός), αλλά τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, η διαφήμιση και τα μίντια έχουν εμπορευματοποιήσει την έννοια της σεξουαλικότητας. Διαφημίσεις που μας προσφέρουν χαρισματικά σεξουαλική επιθυμία, αναμένεται να οδηγήσουν σε αυθόρμητο πάθος μέσα από αποσμητικά, οδοντόκρεμες, αρώματα κι αυτοκίνητα. Ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές μας πουλάνε την εικόνα της ευκολίας με την οποία ο καθένας μπορεί να πάρει όμορφους ανθρώπους στο κρεβάτι του. Φυσικά, αν κάποιος είναι όμορφος και χαρισματικός από μόνος του- και έτσι τα αποσμητικά, τα αρώματα, τα γυμναστήρια, οι δίαιτες και τα τζελ για τα μαλλιά πουλάνε. Μας δίδαξαν να επιθυμούμε πλαστικές εικόνες “ομορφιάς” που είναι ανέφικτες γιατί είναι σε μεγάλο βαθμό πλασματικές. Αυτή η δημιουργία του ανέφικτου, των τεχνιτών επιθυμιών, εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου τέλεια, γιατί εγγυώνται μια συνεχή υποσυνείδητη δυσαρέσκεια που κάνει τους ανθρώπους να αγοράζουν διαρκώς σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διευκολύνουν τους πόθους τους.

Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας έχει οδηγήσει σε ένα είδος «απελευθέρωσης» στο σχήμα των σχέσεων της αγοράς. Δε βλέπουμε μόνο συχνά σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ άγαμων ανθρώπων στη μεγάλη οθόνη, αλλά όλο και περισσότερο η ομοφυλοφιλία, η αμφιφυλοφιλία και οι σεξουαλικές εκκεντρικότητες κερδίζουν κάποιο επίπεδο αποδοχής στην κοινωνία. Φυσικά, κατά τρόπο που να ικανοποιεί τις ανάγκες της αγοράς. Στην πραγματικότητα, αυτές οι πρακτικές μετατρέπονται σε ταυτότητες, στις οποίες συμμορφώνεται ο καθένας λιγότερο ή περισσότερο. Έτσι, αρχίζουν να απαιτούν πολύ περισσότερα από την πρακτική της καθέκαστης σεξουαλικής πράξης. Ένα ολόκληρο “lifestyle” συνδέεται με αυτά, συμπεριλαμβανομένης της συμμόρφωσης, της προβλεψιμότητας, ειδικά μέρη που συχνάζουν, ειδικά προϊόντα που αγοράζουν. Με αυτό τον τρόπο, υποκουλτούρες όπως οι gay, οι λεσβίες, οι bi, τα δερμάτινα, η πειθαρχία, η κυριαρχία και η υποβολή, ο σαδομαζοχισμός (bdsm) λειτουργούν ως αγορές στόχοι έξω από την παραδοσιακή οικογένεια και τα γενεολογικά πλαίσια. Στην πραγματικότητα, η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας τοποθετεί κάθε μορφή σεξουαλικής πρακτικής σε ένα πλαίσιο προϊόντων προς πώληση έναντι κάποιας τιμής. Στη σεξουαλική αγορά, καθένας προσπαθεί να πουλήσει τον εαυτό του στο μεγαλύτερο πλειοδότη, ενώ προσπαθεί να αγοράσει όσους τον ελκύουν στη χαμηλότερη τιμή. Έτσι, έχουμε τη σύνδεση της σεξουαλικότητας με την κατάκτηση, τον ανταγωνισμό, τους αγώνες για εξουσία. Έτσι, έχουμε τα παράλογα παιχνίδια του να παίζεις σκληρά για να πάρεις ή να προσπαθείς να πιέσεις τον άλλο να κάνετε σεξ. Και έτσι, έχουμε και την κτητικότητα που τόσο συχνά αναπτύσσεται σε τρέχουσες σχέσεις “αγάπης”- στην τελική στο καθεστώς της αγοράς, δεν ανήκει σε κάποιον αυτό που έχει αγοράσει;

Στο πλαίσιο αυτό, η σεξουαλική πράξη από μόνη της τείνει να λάβει μια σχετικά πιο μετρημένη, ποσοτικοποιημένη μορφή σύμφωνα με αυτή την εμπορευματοποίηση. Μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η “απελευθέρωση” της σεξουαλικής ειλικρίνειας θα σήμαινε κατα κύριο λόγο την αύξηση της συζήτησης σχετικά με τους μηχανισμούς του σεξ. Η χαρά της σεξουαλικής πράξης υποβιβάζεται όχι μόνο σε απλή σωματική ευχαρίστηση, αλλά ειδικότερα σε οργασμό, και το επίκεντρο των σεξουαλικών συζητήσεων είναι πλέον οι μηχανισμοί για πιο αποτελεσματική επίτευξη οργασμού. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Ένας εκστατικός οργασμός είναι ένα υπέροχο πράγμα. Αλλά, επικεντρώνοντας μια σεξουαλική συνέυρεση γύρω απ’ την επίτευξη οργασμού οδηγεί στο να χάσουμε επαφή με τη χαρά του να χαθεί ο ένας μέσα στον άλλο εδώ και τώρα. Αντί να είναι μια βύθιση του ενός στον άλλο, το σεξ που επικεντρώνεται γύρω απ’ την επίτευξη οργασμού γίνεται εργασία με σκοπό την επίτευξη στόχου, γίνεται χειραγώγηση συγκεκριμένων μηχανισμών για την επίτευξη ενός σκοπού.

Κατα τη γνώμη μου, αυτό μετατρέπει όλη τη σεξουαλική πράξη σε μια κατα βάση αυνανιστική δραστηριότητα – δύο άνθρωποι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο για να πετύχουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, ανταλλάσοντας (με την πλέον οικονομική έννοια) ευχαρίστηση χωρίς να δίνουν τίποτα απ’ τον εαυτό τους. Σε τέτοιες υπολογισμένες από πριν αλληλεπιδράσεις, δεν υπάρχει θέση για αυθορμητισμό, πάθος χωρίς όρια, ή εγκατάλειψη του εαυτού του ενός στον άλλο.

Αυτό είναι το κοινωνικό πλαίσιο της σεξουαλικότητας στο οποίο ζούμε αυτή τη στιγμή. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες που ενισχύουν ακόμα περισσότερο την εξαθλίωση της σεξουαλικότητας. Ο καπιταλισμός χρειάζεται μερικά απελευθέρωτικά κινήματα όλων των ειδών, τόσο για να φρενάρει την εξέγερση, όσο και για να διαδόσει το γελοίο κανόνα της αγοράς σε όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής. Έτσι, ο καπιταλισμός χρειάζεται φεμινισμό, φυλετικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, κινήματα απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων και ναι, χρειάζεται τη σεξουαλική απελευθέρωση. Αλλά ο καπιταλισμός δε αφήνει ποτέ να φανούν αμέσως οι παλιές μέθοδοι κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, κι όχι μόνο επειδή είναι ένα αργό και δυσκίνητο σύστημα. Μέρος των απελευθερωτικών αγώνων διατηρούν τη “θεραπευτική” τους χρήση με το να συνεχίζουν να έχουν την παλιά καταπίεση ως αντιστάθμισμα για να εμποδίσουν αυτούς που εμπλέκονται στους απελευθερωτικούς αγώνες απ’ το να δούν την αθλιότητα της “απελευθέρωσής” τους στην παρούσα κοινωνική δομή. Έτσι, αν ο πουριτανισμός και η σεξουαλική καταπίεση είχαν πραγματικά εξαλειφθεί μέσα στον καπιταλισμό, η φτώχεια της δήθεν πιο φεμινιστικής συνείδησης , των φιλικών απέναντι στους gay sex shops, θα ήταν προφανής.

Κι έτσι, ο πουριτανισμός συνεχίζεται και όχι απλά σαν κάτι ξεπερασμένο που έχει ξεμείνει από παλιές εποχές. Εκδηλώνεται με προφανείς τρόπους, όπως η συνεχής πίεση να παντρευτούν (ή τουλάχιστον να αποκτήσουν μια ταυτότητα ως ζευγάρι) και να κάνουν οικογένεια. Αλλάεκδηλώνεται επίσης και με τρόπους που οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα παρατηρούσαν, επειδή δεν έχουν εξετάσει ποτέ άλλες δυνατότητες. Η εφηβεία είναι η εποχή που οι σεξουαλικές ορμές είναι εντονότερες λόγω των αλλαγών στο σώμα που λαμβάνουν χώρα. Σε μια υγιή κοινωνία, μου φαίνεται ότι οι έφηβοι θα έχουν κάθε ευκαιρία να εξερευνήσουν τις επιθυμίες τους χωρίς φόβο ή μομφή, αλλά με ειλικρίνεια και συμβουλές, εφόσον το επιθυμούν, από τους ενήλικες. Αν και οι έντονες σεξουαλικές επιθυμίες των εφήβων αναγνωρίζονται σαφώς (πόσο τηλεοπτικό και κινηματογραφικό χιούμορ βασίζεται στην ένταση των εν λόγω επιθυμιών και την αδυναμία της εξερεύνησής τους με ελεύθερο κι ανοιχτό τρόπο; ) σ’ αυτήν την κοινωνία , αντί να δημιουργούνται τα μέσα για αυτές τις επιθυμίες να διερευνηθούν ελεύθερα, αυτή η κοινωνία τις καταδικάζει, ζητώντας αποχή, αφήνοντας τους εφήβους είτε να αγνοούν τις επιθυμίες τους, να περιορίζονται στον αυνανισμό ή να δέχονται συχνά βεβιασμένο σεξ σε καταστάση υψηλής πίεσης και σε ένα περιβάλλον που δεν είναι άνετο γι’ αυτούς, προκειμένου να αποφύγουν τον εντοπισμό. Είναι δύσκολο να μην αναρωτιέται κανείς πώς οποιοδήποτε είδος υγιούς σεξουαλικότητας είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μέσα απ’ αυτό.

Επειδή το μόνο είδος σεξουαλικής “απελευθέρωσης” που χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό είναι αυτή που συνεχίζει να βολέυεται στη σεξουαλική ανεπάρκεια, κάθε εργαλείο για τη διατήρηση της σεξουαλικής καταπίεσης στα μέσα μιας πλασματικής απελευθέρωσης, χρησιμοποιείται. Απ’ τη στιγμή που οι παλιές δικαιολογίες που βασίζονταν στη θρησκεία για τη σεξουαλική καταπίεση δεν κατέχουν πλέον έδαφος σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, ένας υλικός φόβος για το σεξ πλέον δρα καταλυτικά για ένα καταπιεστικό σεξουαλικό περιβάλλον. Ο φόβος αυτός προωθείται κυρίως σε δύο μέτωπα. Πρώτα απ ‘όλα υπάρχει ο φόβος της σεξουαλικής κακοποίησης. Η παιδική κακοποίηση, η σεξουαλική καταδίωξη και ο βιασμός είναι πολύ πραγματικά περιστατικά. Αλλά τα μίντια παραφουσκώνουν την πραγματικότητα με υπερβολικούς αριθμούς και προβληματισμούς. Ο χειρισμός των θεμάτων αυτών από τις αρχές και τα μέσα ενημέρωσης δεν έχουν, σαφώς, ως στόχο να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα, αλλά να προωθήσουν έναν συγκεκριμένο φόβο. Στην πραγματικότητα, οι περιπτώσεις μη-σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών και των γυναικών (και αναφέρομαι ιδιαίτερα στις πράξεις βίας που βασίζονται ακριβώς στο γεγονός ότι τα θύματα είναι παιδιά και γυναίκες) είναι πολλές φορές πιο συχνές απ’ τις περιπτώσεις σεξουαλικής βίας. Αλλά, το σεξ έχει αποκτήσει μια τόσο ισχυρή κοινωνική δύναμη που δίνει στις πράξεις σεξουαλικής βίας μια πολύ πιο τρομακτική εικόνα. Και ο φόβος που προωθείται στα μίντια σε σχέση με τις πράξεις αυτές συμβάλλει στην ενίσχυση μια γενικής κοινωνικής στάσης ότι το σεξ είναι επικίνδυνο και πρέπει να καταπιεστεί ή, τουλάχιστον, να είναι ελεγχόμενο δημόσια.

Δεύτερον, υπάρχει ο φόβος των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων και ιδιαίτερα του AIDS. Στην πραγματικότητα, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο φόβος για τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα είχε πάψει σε μεγάλο βαθμό να λειτουργεί ως τρόπος για να τρομάζουν και να απωθούν τους ανθρώπους απ’ το σεξ. Τα περισσότερα ΣΜΝ αντιμετωπίζονται αρκετά εύκολα, και οι πιο σκεπτόμενοι άνθρωποι γνώριζαν ήδη τη χρησιμότητα των προφυλακτικών για την πρόληψη της εξάπλωσης της γονόρροιας, της σύφιλης και μιας σειράς άλλων ασθενειών. Τότε, ανακαλύφθηκε το AIDS. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να ειπωθούν για το AIDS, πολλά ερωτήματα μπορούν να τεθούν, πολλές σκιερές επιχειρήσεις (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) σχετικά μ’ αυτό το φαινόμενο, άλλα σε σχέση με το παρόν θέμα, παρείχε μια βάση για τη χρήση του φόβου των ΣΜΝ, για να προωθηθεί και πάλι η σεξουαλική αποχή ή, τουλάχιστον, οι λιγότερο αυθόρμητες, λιγότερο απομονωμένες, περισσότερο αποστειρωμένες σεξουαλικές συνευρέσεις.

Στη μέση ενός τόσο διεστραμμένου σεξουαλικού περιβάλλοντος, ένας άλλος παράγοντας αναπτύσσεται που φαίνεται να είναι σχεδόν αναπόφευκτος. Μια αυξανόμενη τάση να προσκολλώμαστε απελπισμένα σε εκείνους με τους οποίους έχουμε μια κάποια σχέση, ασχέτως πόσο φτωχή είναι αυτή. Ο φόβος να μείνουμε μόνοι, χωρίς εραστή ή ερωμένη, οδηγεί στην προσκόλληση σ’έναν “εραστή” που έχουμε πάψει από καιρό να αγαπάμε πραγματικά. Ακόμα κι όταν το σεξ συνεχίζει να υπάρχει σ’ αυτές τις σχέσεις, είναι πιθανό να είναι καθαρά μηχανικό και τελετουργικό, σίγουρα όχι μια στιγμή ολοκληρωτικής εγκατάλειψης του εαυτού στον άλλον.

Και φυσικά, υπάρχουν κι αυτοί που απλά νιώθουν ότι δε μπορούν να λειτουργήσουν μέσα σ’αυτό το θλιβερό, φτωχό κλίμα, αυτό το πάμπτωχο περιβάλλον τεχνητών και φοβισμένων σχέσεων, και έτσι δεν προσπαθούν καν. Δεν είναι η έλλειψη επιθυμίας που υποχρεώνει την “αποχή” τους, αλλά η απροθυμία να πωλούν τους εαυτούς τους και μια απελπισία στη δυνατότητα σεξουαλικών επαφών που διακατέχονται από αληθινά συναισθήματα. Συχνά πρόκειται για άτομα που στο παρελθόν έχουν μπει στην ουρά αναζήτησης έντονων, παθιασμένων ερωτικών συντρόφων και έχουν δεχθεί την απόρριψη σαν μειοψηφία. Έβαζαν τον εαυτό τους για ΣΤΟΊΧΗΜΑ, και οι άλλοι αγόραζαν και πουλούσαν. Και έχουν χάσει τη θέληση να συνεχίσουν να στοιχηματίζουν τον εαυτό τους.

Σε κάθε περίπτωση, ζούμε, πράγματι, σε μια κοινωνία που ό,τι αγγίζει το ξεφτυλίζει, και επομένως και το σεξουαλικό ζήτημα. Η σεξουαλική απελέυθέρωση – με την πραγματική έννοια του όρου, είναι η δικιά μας απελευθέρωση να εξερευνήσουμε την πληρότητα της σωματικής ερωτικής εγκατάλειψης του εαυτού σου στον άλλο (ή τους άλλους) – δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί πλήρως μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, επειδή αυτή η κοινωνία απαιτεί φτωχές, εμπορευματοποιημένες σεξουαλικές επαφές, όπως ακριβώς απαιτεί όλες οι συναλλαγές της να είναι εμπορευματοποιημένες, μετρήσιμες, ποσοτικοποιημένες.

Έτσι οι ελεύθερες σεξουαλικές επαφές, όπως κάθε ελεύθερη επαφή, μπορούν μόνο να υπάρξουν ενάντια σ’ αυτή την κοινωνία. Αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί απόγνωση (η απόγνωση, εξάλλου, δεν είναι παρά μόνο η άλλη όψη της ελπίδας), αλλά μάλλον ανατρεπτική εξερεύνηση. Οι πτυχές της αγάπης είναι τεράστιες κι υπάρχουν άπειρα μονοπάτια προς εξερεύνηση. Η τάση ανάμεσα στους αναρχικούς (τουλάχιστον στις ΗΠΑ) να μειώνουν τα ζητήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης σ’αυτά που σχετίζονται με μηχανισμούς σχέσεων (μονογαμία, μη-μονογαμία, πολυερωτισμός, “ακολασία”, κλπ) πρέπει να ξεπεραστεί. Η ελεύθερη σεξουαλική έκφραση έχει χώρο για όλα αυτά και πολλά παραπάνω. Στην πραγματικότητα, ο σεξουαλικός πλούτος δεν έχει να κάνει ούτε με μηχανισμούς (είτε σχέσεων, είτε οργασμών), ούτε με την ποσότητα (ο καπιταλισμός έχει αποδείξει προ πολλού ότι όσο περισσότερο αποτελεσματικά σκατά κι αν μαζευτούν, ακόμα θα μυρίζουνε το ίδιο). Αντίθετα, έγκειται στην αναγνώριση ότι η σεξουαλική ικανοποίηση δεν είναι μόνο ζήτημα ηδονής ως τέτοια, αλλά ιδιαίτερα της ηδονής αυτής που πηγάζει από πραγματική επαφή και αναγνώριση, ένωση των επιθυμιών και των σωμάτων, και αρμονία, ικανοποίηση και έκσταση που προέρχεται απ’ όλα αυτά. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι σαφές ότι πρέπει να επιδιώκουμε οι σεξουαλικές μας επαφές να είναι όπως όλες οι υπόλοιπες επαφές μας, σε πλήρη αντίθεση μ’ αυτή την κοινωνία, όχι από επαναστατικό καθήκον, αλλά επειδή είναι ο μόνος δυνατός τρόπος να έχουμε πλήρεις, πλούσιες, ανεμπόδιστες σεξουαλικές επαφές στις οποίες η αγάπη παύει να είναι μια απεγνωσμένη αμοιβαία εξάρτηση και αντ’ αυτού γίνεται μια διαρκής εξερεύνηση του αγνώστου.

10 φωτογραφίες που σόκαραν την ανθρωπότητα!

Μια στιγμή μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ένα μόνο κλικ… Κι από εκεί και πέρα, η φωτογραφία, αυτή η δισδιάστατη «φέτα» της πραγματικότητας, μπορεί να πάρει τερατώδεις διαστάσεις. Να γίνει σύμβολο για κοινωνίες, λάβαρο για επαναστάτες ή «εικονοστάσι» για κάθε άνθρωπο με ευαισθησίες. Το καθοριστικό κλικ των παρακάτω εικόνων, μπορεί να μην άλλαξε τις ίδιες τις στιγμές που απαθανάτισε, άλλαξε όμως την οπτική μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της γνώσης και της ευαισθητοποίησης. Και τελικά, έκανε την υπερβολή του «μια εικόνα χίλιες λέξεις» να μοιάζει ανεπαρκής…

1. Θέα από το παράθυρο στο Le Gras, Joseph Niépce, 1826

Ή αλλιώς, «πώς ξεκίνησαν όλα». Ο Niépce στέκεται στο παράθυρό του, και χρησιμοποιεί για πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας ένα συγκεκριμένο υλικό για να δημιουργήσει μια εικόνα: Τον ήλιο. Πρόκειται για την ηλιογραφία τού Niépce που δεν διεκδικεί δάφνες ανάλυσης ή σύνθεσης (μια οροφή με την καμινάδα της είναι), αλλά ήταν στην ουσία ο πρόγονος της δαγκεροτυπίας, της τεχνικής δηλαδή του Λουί Νταγκέρ, που μια δεκαετία αργότερα βασίστηκε στην δουλειά του Niépce για να παράξει την πρώτη φωτογραφία του κόσμου.

2. Loyalist Militiaman at the Moment of Death, Robert Capa, 1936

Πρόκειται για μία από τις πιο γνωστές και πιο πολυσυζητημένες φωτογραφίες πολέμου: Ο φερόμενος ως ρεπουμπλικάνος Borrell Garcia δέχεται πυρά και σκοτώνεται ακριβώς την στιγμή της λήψης, κατά τη διάρκεια μάχης του ισπανικού εμφυλίου. Η αυθεντικότητα της φωτογραφίας έχει δεχθεί αρκετά πυρά κατά καιρούς – ότι πρόκειται για «στημένη» σκηνή, ότι το μέρος δεν ταυτίζεται με εκείνο στο οποίο πέθανε ο αναρχικός Garcia κλπ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, έγινε αντιπολεμικό λάβαρο σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, αφότου δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό «VU» και στη συνέχεια στο αμερικανικό «Life».

3. Migrant Mother, Dorothea Lange, 1936

Η Αμερική βιώνει τη μεγάλη κρίση (ναι, η δική μας δεν είναι η πρώτη στον κόσμο) και εκατοντάδες άνεργοι ξεκινούν για άλλες πολιτείες, για να βρουν δουλειά και καλύτερη ζωή. Η γυναίκα της φωτογραφίας είναι μια τέτοια περίπτωση: Πρόκειται για την Florence Owens Thompson, χήρα με επτά παιδιά, τα οποία αναγκαζόταν εκείνο τον καιρό να ταΐζει με σκοτωμένα πουλιά και λαχανικά από τα γύρω χωράφια. Στην διαδρομή της προς μια «καλύτερη ζωή», τη συνάντησε η φωτογράφος Dorothea Lange και η φωτογραφία της έγινε σύμβολο της μεγάλης κρίσης.

4. Segregated Water Fountains in North Carolina, Elliott Erwitt, 1950

Κοιτάζοντας τη συγκεκριμένη φωτογραφία, αντιλαμβάνεται κανείς πόσα άλλαξαν μέσα σε μισό αιώνα. Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί μέχρι και τη δεκαετία του ’50 επέβαλαν την ύπαρξη διαφορετικής βρύσης για «λευκούς» και «έγχρωμους». Πολλές κοινωνικές ομάδες βρίσκονται ακόμη υπό καθεστώς άτυπου ρατσισμού, και σίγουρα η φωτογραφία του Erwitt μιλά στην ψυχή τους.

5. Μοναχός προσεύχεται για νεκρό ηλικιωμένο άνδρα, εν αναμονή του τρένου στον σταθμό της Shanxi Taiyuan, 2011

Είναι Νοέμβριος του 2011, και ένας ηλικιωμένος άνδρας κοιμάται στο σιδηροδρομικό σταθμό της Shanxi Taiyuan στην Κίνα. Ο ύπνος του, όμως, φαίνεται να διαρκεί περισσότερο από το κανονικό, και οι γύρω του αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. H ομάδα πρώτων βοηθειών διαπιστώνει το θάνατό του και τότε ένας μοναχός που περιμένει το τρένο  τον πλησιάζει, του πιάνει το χέρι και πραγματοποιεί ένα τελετουργικό προσευχής, για να αναπαυθεί η ψυχή του. Ο φωτογράφος του Reuters που τυχαίνει να είναι εκεί αποτυπώνει την εικόνα, για να υγράνει τα μάτια πολλών ακόμη χιλιάδων ανθρώπων ανά τον πλανήτη.

6. Black athletes’ silent protest, Associated Press, 1968

Καλοκαίρι του 1968 και οι φυλετικές διακρίσεις δεν έχουν ακόμη εξαλειφθεί. Οι μαύροι Αμερικανοί αθλητές Tommie Smith και John Carlos κατακτούν το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο στα 200 μέτρα στους Ολυμπιακούς του Μεξικό και αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν μια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας πάνω στο βάθρο. Την ώρα που ακούγεται ο αμερικανικός εθνικός ύμνος, φορούν μαύρο γάντι, υψώνουν το χέρι τους και σκύβουν το κεφάλι, χαιρετώντας με τον τρόπο που επίτασσε το γνωστό κίνημα των Μαύρων Πανθήρων. Την ίδια ώρα, ο λευκός αργυρός Ολυμπιονίκης φορά ένα έμβλημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε ένδειξη υποστήριξης προς τους συναθλητές του. Το αποτέλεσμα; Το κοινό τους γιουχάρει κατά την αποχώρησή τους και η Ολυμπιακή Επιτροπή τους αποπέμπει από τους Αγώνες. «Όταν κερδίζουμε, είμαστε Αμερικανοί αθλητές. Όταν χάνουμε, είμαστε απλώς νέγροι», δήλωσε αργότερα ο Smith, ενώ η φωτογραφία προστέθηκε στο οπτικό οπλοστάσιο ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό.

7. Ο σκύλος Leao, Vanderlei Almeida, 2011

Μία πρόσφατη φωτογραφία που δεν υπολείπεται δύναμης και ικανότητας να παράγει ισχυρά συναισθήματα. Η εικόνα του σκύλου Leao προέρχεται από τη Βραζιλία και έχει ληφθεί περίπου ενάμιση χρόνο πριν. Το Ρίο Ντε Τζανέιρο θρηνεί, μετά από φονικές κατολισθήσεις. Σε αυτές βρήκε τραγικό θάνατο και το «αφεντικό» του Leao, και ο σκύλος αποδεικνύει γιατί το είδος του έχει τιτλοφορηθεί «καλύτερος φίλος μας»: Εδώ τον βλέπουμε να κάθεται επί δεύτερη συνεχόμενη μέρα στον τάφο του ιδιοκτήτη του.

8. Οι ερωτευμένοι διαδηλωτές, Rich Lam

Ο Αυστραλός Scott Jones και η Καναδή φίλη του Alex Thomas βρίσκονται στο έδαφος και φιλιούνται παθιασμένα. Κι όλα αυτά λίγο μετά από ένα χτύπημα αστυνομικού προς την κοπέλα με την ασπίδα του, που την έριξε στην άσφαλτο. Το περιστατικό συνέβη στον Καναδά, μετά την ήττα των Vancouver Canucks από τους Boston Bruins σε τελικό κυπέλλου. Οι δικοί μας χούλιγκαν σπάζουν βιτρίνες, οι δικοί τους… τον πάγο.

9. Ο Harold Whittles ακούει για πρώτη φορά, Jack Bradley

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και το κωφό αγόρι με το όνομα Harold Whittles δέχεται ένα ακουστικό στο αυτί του. Τη στιγμή του κλικ, βλέπουμε την έκφρασή του, όταν ακούει για πρώτη φορά. Πώς άραγε ακούγεται σε κάποιον το θρόισμα των φύλλων όταν δεν έχει μέτρο σύγκρισης; Πόσο φρικιαστικός του φαίνεται ο θόρυβος ενός αυτοκινήτου και πόσο παράξενη ή εκκωφαντική η ίδια του η φωνή; Μόνο εκείνος γνωρίζει και μας το μεταφέρει μέσα από αυτή την πολυσυζητημένη φωτογραφία.

10. Earthrise, William Anders, 1968

Είναι «τοπίο» αλλά ξεπερνά τα standards του όρου που είχε εφεύρει η ανθρωπότητα κατά τη ΛΉΨΗ της. Ο William Anders την τράβηξε, αλλά δεν ήταν φωτογράφος. Πρόκειται για τη χαρακτηρισμένη ως «περιβαλλοντική φωτογραφία με τη μεγαλύτερη επιρροή όλων των εποχών», καθώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πρώτη πραγματική εντύπωση που σχημάτισε η ανθρωπότητα για τη Γη. Τόσοι αιώνες θεωριών, τόσοι αφορισμένοι επιστήμονες που μίλησαν για τη γαλάζια σφαίρα στην οποία ζούμε, κι όμως, μόλις το 1968, με αυτή τη λήψη του κοσμοναύτη του Apollo 8 μπόρεσε το ανθρώπινο γένος να δει από μακριά το «σπίτι» του. Το περιοδικό LIFE την έκανε εξώφυλλο στην έκδοση με τίτλο «100 φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο».

πηγή: in2life.gr