Η υπεραξία

Aφού αγοράσει την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής ο καπιταλιστής οργανώνει την παραγωγή εμπορευμάτων.

Το προτσές της εργασίας στην καπιταλιστική επιχείρηση έχει διπλό χαρακτήρα.

Από τη μια μεριά είναι προτσές δημιουργίας αξιών χρήσης (υφάσματα, παπούτσια, ρούχα, ψωμί, μηχανές κλπ., αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι).

Από την άλλη, είναι προτσές δημιουργίας αξίας. Αυτό ενδιαφέρει τον καπιταλιστή, γιατί στην αξία των νέων εμπορευμάτων που δημιουργήθηκε από την εργασία των μισθωτών εργατών, υπάρχει εκτός από την αξία της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής και ένα πρόσθετο μέρος της αξίας, το οποίο ιδιοποιείται δωρεάν ο καπιταλιστής.

Εκείνο ακριβώς το μέρος της αξίας που δημιουργείται από την εργασία των μισθωτών εργατών, αλλά δεν πληρώνεται από τον καπιταλιστή, είναι η υπεραξία.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής προϋποθέτει ένα σχετικά υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας, όπου ο εργάτης χρειάζεται μονάχα ένα μέρος της εργάσιμης μέρας, για να δημιουργήσει μια αξία ίση με την αξία της εργατικής δύναμης.

Η υπεραξία δημιουργείται μόνο στην παραγωγή, στο προτσές της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα με το εμπόρευμα (Α) και υποθέσουμε ότι:

• Η εργάσιμη μέρα είναι ένα 8ωρο.
• Το 8ωρο διαιρείται σε δύο ίσα μέρη:

α) Σε αναγκαίο χρόνο εργασίας - 4 ώρες, όπου ο εργάτης παράγει αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης.

β) και σε πρόσθετο χρόνο εργασίας, - 4 ώρες, όπου ο εργάτης δουλεύει δωρεάν στον καπιταλιστή.

Βεβαίως, η αναλογία ανάμεσα στον αναγκαίο χρόνο εργασίας και στον πρόσθετο αλλάζουν, αλλά αυτός ο διαχωρισμός υπάρχει πάντα στον καπιταλισμό.

Στη διάρκεια της εργάσιμης μέρας των 8 ωρών ο εργάτης παράγει εμπορεύματα. Σ' αυτά εμπεριέχεται μέρος της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάζεται με την εργασία στα νέα εμπορεύματα και η αξία της εργατικής δύναμης. Η αξία των εμπορευμάτων που παράγονται στο 8ωρο είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάστηκε σ' αυτά και της αξίας της εργατικής δύναμης. Γιατί αν ήταν ίση, τότε ο καπιταλιστής θα πουλούσε τα εμπορεύματα αλλά δε θα αποκόμιζε κέρδος. Θα έπαιρνε πίσω μόνο το σύνολο του κεφαλαίου που είχε δαπανήσει για την παραγωγή τους.

Ετσι στο παράδειγμά μας, μέσα σε 8 ώρες εργασίας ας υποθέσουμε ότι παράγονται εμπορεύματα αξίας 60 ευρώ. Η αξία του σταθερού κεφαλαίου, (πρώτες ύλες, απόσβεση μηχανών, κτιρίων κλπ.), είναι 44 ευρώ και η αξία της εργατικής δύναμης είναι 8 ευρώ. Ο καπιταλιστής δαπάνησε κεφάλαιο 44+8=52 ευρώ, αλλά η αξία των νέων εμπορευμάτων είναι 60 ευρώ. Επομένως, στη διάρκεια των 8 ωρών έχουμε παραγωγή παραπάνω αξίας 8 ευρώ. Αυτή η νέα αξία είναι η υπεραξία. Ετσι στις πρώτες 4 ώρες, (αναγκαίος χρόνος εργασίας), ο εργάτης παρήγαγε αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης, (η αξία του σταθερού κεφαλαίου προϋπάρχει στα χτίρια, τα μηχανήματα, τις πρώτες ύλες και απλά μεταβιβάζεται στα παραγόμενα εμπορεύματα), ενώ τις επόμενες 4 ώρες, (πρόσθετος χρόνος εργασίας) παρήγαγε νέα αξία 8 ευρώ, την υπεραξία, που καρπώνεται ο καπιταλιστής.

Η υπεραξία των 8 ευρώ δημιουργείται από την απλήρωτη πρόσθετη εργασία του εργάτη που παράγει το προϊόν (Α).

Ακριβώς σε αυτήν τη δωρεάν ιδιοποίηση από τους καπιταλιστές του προϊόντος της απλήρωτης εργασίας των εργατών, δηλαδή στην ιδιοποίηση της υπεραξίας, συνίσταται η ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η υπεραξία γεννιέται στην παραγωγή και εκδηλώνεται στην κυκλοφορία.

Η παραγωγή και η ιδιοποίηση της υπεραξίας από τους καπιταλιστές είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού.

Οι δύο τρόποι αύξησης

του βαθμού εκμετάλλευσης

Βαθμός εκμετάλλευσης είναι η σχέση πρόσθετου προς τον αναγκαίο χρόνο εργασίας ή αλλιώς η σχέση υπεραξίας προς την αξία της εργατικής δύναμης.

Κάθε καπιταλιστής προσπαθεί με κάθε τρόπο να αυξήσει το μερίδιο της υπεραξίας που απομυζά από τον εργάτη.

Η υπεραξία που παράγεται με την παράταση της εργάσιμης μέρας, επομένως και με την αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, ονομάζεται απόλυτη υπεραξία.

Αυτό γινόταν στις αρχές του καπιταλισμού.

Σύγχρονη μορφή του είναι οι υπερωρίες.

Η υπεραξία που προέρχεται από την ελάττωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας και την αντίστοιχη αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, με σταθερό τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, ονομάζεται σχετική υπεραξία.

Η βασική μέθοδος αύξησης της σχετικής υπεραξίας είναι η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γιατί η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας σημαίνει παραγωγή περισσότερων εμπορευμάτων στη διάρκεια του ημερήσιου χρόνου εργασίας, επομένως και περισσότερη νέα αξία.

Εκτός από την απόλυτη και τη σχετική υπεραξία, υπάρχει και η πρόσθετη υπεραξία. Αυτή είναι παραλλαγή της σχετικής υπεραξίας.

Η πηγή της πρόσθετης υπεραξίας είναι η υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας σε ορισμένες επιχειρήσεις σε σύγκριση με το μέσο επίπεδο για το δοσμένο κλάδο παραγωγικότητας.

H ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι ένα προοδευτικό φαινόμενο. Αλλά στις συνθήκες του καπιταλισμού η ανάπτυξη αυτή συνδέεται πάντοτε με το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης των εργατών.

Οι δύο αυτοί τρόποι αύξησης της υπεραξίας παίζουν διαφορετικό ρόλο στις διάφορες βαθμίδες της ιστορικής ανάπτυξης του καπιταλισμού: Στην περίοδο της μανιφακτούρας, όπου η τεχνική βρισκόταν σε χαμηλό επίπεδο και προχωρούσε σχετικά αργά, την κυριότερη σημασία είχε η αύξηση της απόλυτης υπεραξίας. Με την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού στη μηχανική και κυρίως στη σύγχρονη περίοδο, όταν η αναπτυγμένη σε πολύ υψηλό επίπεδο τεχνική επιτρέπει ν' αυξάνεται γρήγορα η παραγωγικότητα της εργασίας, οι καπιταλιστές πετυχαίνουν μια τεράστια ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, προπαντός με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας. Ταυτόχρονα, οι καπιταλιστές επιδιώκουν, όπως και πριν, με κάθε τρόπο την παράταση της εργάσιμης μέρας (όπως γίνεται και σήμερα με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων) και ιδιαίτερα την αύξηση της εντατικότητας της εργασίας.

Η σημασία της θεωρίας

για την υπεραξία

Ο Κ. Μαρξ στο «Κεφάλαιο» ερεύνησε την οικονομική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αποκάλυψε τις σχέσεις που διέπουν τις δύο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι σχέσεις μεταξύ της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης είναι σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και καταπίεσης του προλεταριάτου από την τάξη των καπιταλιστών. Από τις σχέσεις αυτές απορρέουν οι ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις και η ταξική πάλη.

Την κοινωνικο-οικονομική βάση αυτών των ανταγωνιστικών σχέσεων την αποτελεί η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Με τη θεωρία της υπεραξίας ο Μαρξ ανέλυσε επιστημονικά, για πρώτη φορά, την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την τάξη των καπιταλιστών.

Ατράνταχτη απόδειξη γι' αυτό είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη και η αύξηση του κεφαλαίου είναι δυνατές μόνο στη βάση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, και η υπεραξία που προέρχεται από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης είναι μεταξύ τους αχώριστα συνδεδεμένα.

Ο Κ. Μαρξ στο νόμο της υπεραξίας, που είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού, ανακάλυψε τον οικονομικό νόμο κίνησης του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας δίνει το κλειδί ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να καταργήσει την εκμετάλλευση μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας αναδείχνει, θεμελιώνει και αποδεικνύει την αντικειμενική αναγκαιότητα της ενιαίας οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής πάλης.

Η θεωρία της υπεραξίας τεκμηριώνει επιστημονικά την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργού της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ολα αυτά έκαναν το Β.Ι. Λένιν να χαρακτηρίσει τη διδασκαλία της υπεραξίας σαν «τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ»*.

* Β. Ι. Λένιν: «Οι τρεις πηγές και τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού». Απαντα, τόμ. 23, σελ. 46.

Του
Γιώργου ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗ

    

Για τους ''Αλέξηδες'' και τους μη ''Αλέξηδες''

Του Γιώργου Σταύρου

Με αυτό το κείμενο θέλω να μιλήσω για ένα θέμα που ακούω τριγύρω μου συνεχώς απο άτομα με ''απορίες'' τα οποία βέβαια δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με κινηματικές διαδικασίες,πολιτικά, και δεν έχουν ταξική συνείδηση και γι αυτό το λόγο έχουν τις εξής απορίες που πηγάζουν απο ημιμάθεια.
Όλα αυτά συνοψίζονται σε αυτες τις λιγάκι εκνευριστικές ερωτήσεις :

-''Γιατί κάνετε πορείες για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, που δολοφονήθηκε απο σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια , και δεν κάνετε πορεία για τον Γιαννάκη που τον σκότωσε ο πατέρας του, τον Ηλία που που τον σκότωσε ένας φίλος του ή τον αστυνομικό που σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας? ''

-''Με τις πορείες τι θα καταλάβετε , θα γυρίσει πίσω το παιδί? ''

-'' Σίγουρα θα έκανε κάτι,θα τους πείραξε, δεν ήταν άγιο παιδί'' και άλλα τέτοια.



Καταρχήν ,
Καμία ζωή δεν αξίζει περισσότερο απο τη ζωή κάποιου άλλου,όμως,
οι πορείες δεν είναι ούτε μνημόσυνα,ούτε κηδείες , ούτε γιορτές ,ούτε εκδηλώσεις!
Η πορεία είναι αντίσταση,αγώνας,ξεσηκωμός που οδηγεί στην εξέγερση του λαού ενάντια στον εχθρό του.
Δεν γίνεται για κάθε ένα θέμα το οποίο θεωρεί ο καθένας μας σημαντικό. Η πορεία ΕΧΕΙ σκοπό, ΕΧΕΙ λόγο.
Κάθε διαδήλωση σαν αυτή έχει αν μη τι άλλο , ταξικά χαρακτηριστικά, πολιτικά χαρακτηριστικά , εξεγερτικά , ανατρεπτικά και αλληλέγγυα σε κάποιον ενάντια στο σύστημα.

Το γεγονός οτι ο 16χρονος Αλέξης,που ήταν μαθητής, δολοφονήθηκε απο εναν προστάτη του συστήματος και σκυλί του κράτους,απο έναν μπάτσο , στα Εξάρχεια του δίνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Επίσης όμως ο Αλέξης δεν είναι αυτοσκοπός, δεν  είναι ένα μεμονομένο γεγονός αυτό για το οποίο αντιδράμε. Είναι το αποτέλεσμα της κατάχρησης εξουσίας που συστηματικά γίνεται απο τα ''όργανα
 της τάξης'', τις πολλές δολοφονίες που καταγράφηκαν ως εξοστρακισμοί, την τακτική που γενικότερα ακολουθουν ακόμα και σε άτομα που απο τυχη ζουν, τους βασανισμούς μέσα κι έξω απο τις φυλακές, τους ξυλοδαρμούς απο τα ΜΑΤ σε συνταξιούχους και διαδηλωτές,τους τραμπουκισμούς στις γειτονιές μας και ολα αυτά εν γνώση και με την ανοχη του κράτους.
Όλα αυτά ειναι η τακτική ''χτυπάμε έναν για να τρομάξουμε εκατό΄'
Το κράτος έχει τους προστάτες του,ώστε να καμψει το μένος τον αγωνιστών , να σπείρει το φόβο ''οτι καποια σφαιρα απο εξοστρακισμό θα σε πετυχει'' ωστε να μην σηκωνεις κεφαλι στα μέτρα και στα δεινά που ερχονται.
Εχει ποτίσει τους μπάτσους με μίσος εναντίων όλων και ειδικα για εκείνους που συχναζουν σε μέρη όπως τα Εξάρχεια (που ανέκαθεν ήταν σήμα κατατεθεν των εξεγερσεων), για να μπορουν να φέρονται έτσι χωρίς τύψεις.

Δεν ξέρω επίσης τι λέτε εσεις αλλά για μένα ΔΕΝ υπαρχει δικαιολογια οταν ενας αστυνομικός , ενηλικας , εμπειρος, δολοφονει εναν 16χρονο οτι και αν υποτίθεται πως εκανε..Δεν ειναι κινδυνος ενα παιδάκι και οτι και να κανε , καλα εκανε, δεν υπαρχει δικαιολογια για τη δολοφονια.Οσοι λενε δεν ηταν Αγιος , να βλεπαμε αν ηταν το παιδι τους τι θα καναν.
Έτσι λοιπον όλο αυτό αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά , καθώς η εξέγερση του ΄08 , που θα μείνει στην ιστορία,ανάγκασε κόσμο να δει την πραγματικότητα, να παλέψει για τα δικαιώματα του και να μάθει να φέρεται αλληλέγγυα σε αλλους  σε αυτον τον κοινο αγώνα.

Δεν είναι αυτοσκοπός ο Αλέξης.Στο όνομα του παρολίγον να γίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία της κοινωνίας.Και όχι πως δεν άλλαξε τίποτα.
Μπορεί ''το παιδί να μην γυρισε πίσω ,κι ουτε θα γυρίσει'', αλλά ο Αλέξης ζει πίσω απο τα οδοφράγματα,ζει μέσα απο τους αγώνες μας και θα ήταν χαρούμενος αν ήξερε πως τόσος κόσμος ξεσηκώνεται.Αν ζούσε θα ήταν μαζί μας σε κάθε πορεία.Έτσι τιμάμε εμείς τα αδέρφια μας, δεν ξεχνάμε και δε συγχωρούμε.Για εμάς είναι αθάνατος.
Kαι με την αντίσταση μας προσπαθούμε να μην υπάρξει άλλος άδικος θάνατος μελλοντικά.Γιατί αν περνούσε στο ''ντούκου'' θα το καναν ακόμα πιο εύκολα.

Αυτό που καταφέραμε ως κίνημα όμως, εφοσον το παιδι πίσω δε γυρίζει, είναι η εξέλιξη και αναβάθμιση του ίδιου του κινήματος.Απο το 2008 τα δεδομενα ειναι εντελως διαφορετικα.
Καταλήψεις και ελεύθεροι χώροι ξεπηδούν παντού, εκατοντάδες νέες συλλογικότητες και οργανώσεις.περισσότερες δράσεις, άλλα δεδομένα στις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ,πιο δυνατές πιο οργανωμένες,περισσότερος κόσμος ασχολήθηκε με τα κινηματικά με αφορμη το 2008, και το κυριότερο αποκτήσαμε μια τεράστια πλεον εμπειρία πανω σε αυτό και την επόμενη φορα θα είμαστε σίγουρα πιο συνειδητοποιημένοι ωστε μια εξεγερση να εξελιχθεί σε πραγματικη επανασταση.

Σίγουρα υπήρξαν λαθη,αλλά τέλειοι δεν είμαστε.Εξελισσόμαστε όμως.Και επίσης τι σημασία έχουν τα μικρά αυτά λάθη μποστά σε μια ανθρώπινη ζωη.

Πολλά προβοκατορικα γεγονότα , έσπευσαν να σπηλωσουν την εξεγερση , αλλά δεν θέλω να μείνω σε αυτά.Εξ άλλου όποιος εκείνες τις μέρες αντί να είναι στο δρόμο και να το ζει και να το βλεπει, καθόταν σπίτι και ακουγε το παραλήρημα παραπληροφόρησης , είναι άξιος της μοίρας του.

Τα ΜΜΕ πάντα παίζουν τον ρόλο τους.
ΜΠΑΤΣΟΙ - ΤV - NEONAZI όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί, που λέει και το γνωστό σύνθημα.

Κλείνοντας λοιπον,οι διαδηλωσεις για τον Αλέξη και τον κάθε Αλεξη γίνονται γι αυτό , και για άλλους δεν γίνονται,
ΟΧΙ γιατί η ζωη καποιου αξίζει περισσότερο απο καποιου άλλου!

Συγνώμη που σας χαλάμε τη γιορτή, και τις βιτρίνες με τα Χριστουγεννιάτικα όμως για εμάς οι ανθρώπινες ζωές είναι σημαντικότερες.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ..
ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Γιώργος Σταύρου

Αντίλογος

05/12/2015