φυλακισμένες ψυχές στην Ελλάδα.

Υπάρχει ένα σύνθημα που το διαβάζεις γραμμένο σε τοίχους, με θυμωμένα νευρικά γράμματα και μαύρη μπογιά: «Στις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου». Όλοι μας κάπου το έχουμε δει.Πρίν λίγους μήνες λοιπόν παρακολουθήσαμε παθητικά μέσα απο τα κανάλια να ξεβράζονται απο την θάλασσα εκατοντάδες εως και χιλιάδες τουμπανιασμένα και ταλαιπωρημένα πτώματα μεταναστών που κυνηγούσαν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους.Παρόλα αυτά ο λόγος που επέλεξα να αναφερθώ στο μεταναστευτικό ήταν η χθεσινή δίκη του βασανισμού του αιγύπτιου μετανάστη απο το αφεντικό του όπου ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και στην συνέχεια αφού του αφαίρεσε όλες του τις οικονομίες τον αλυσόδεσε και τον παράτησε αιμόφυρτο σε ένα δέντρο.Πολλοί θα το χαρακτήριζαν μεμονωμένο περιστατικό το έχουμε αυτό το μειονέκτημα εμείς οι έλληνες να ξεχνάμε (εσκεμμένα;)πολύ εύκολα.Ξεχνάμε τους πυροβολισμούς σε βάρος μεταναστών στην Μανωλάδα οι οποίοι έκαναν το λάθος να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους,ξεχνάμε επίσης τις απόπειρες δολοφονίας σε βάρος αιγύπτιων μεταναστών στην ιχθυόσκαλα,τον απρόκλητο  ξυλοδαρμό του Ναβίτ ασράφ μετανάστη πακιστανικής καταγωγής και άλλων πολλών στου οποίους δεν μπορώ να αναφερθώ καθώς η λίστα δεν έχει τελειωμό.Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα όπως γιατι αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν τον δρόμο της μετανάστευσης;Ζούμε λοιπόν σε μια εποχή όπου οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται ώς αποτέλεσμα αυτού να δημιουργούνται επεμβάσεις καθώς και εσωτερικές συγκρούσεις σε περιοχές όπως έιναι η Συρία,το Ιράκ,η Παλιστινη κτλπ Η Ελλάδα φέρει μεγάλη ευθύνη καθώς ενισχύει οικονομικά και εξοπλιστικά τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ που είναι η αιτία για τους περισσότερες επεμβάσεις.Οι μετανάστες απο την άλλη στην πλειοψειφία τους βλέπουν την ελλάδα ώς μια δίοδο για το πέρασμα σε αναπτυγμένες χώρες και το κυνήγι μιας καλύτερης τύχης ανταυτού βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και την ευθύνη έχει πάλι η Ελλάδα και η ευρωπαική ένωση καθώς με την συνθήκες Δουβλίνου και Σέγκεν που προβλέπει την επαναπροώθηση των μεταναστών που αιτούνται άσυλο, στη χώρα από την οποία εισήλθαν στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρακτικά, αυτό υποδείκνυε την Ελλάδα ως την κατ’ εξοχήν χώρα επαναπροώθησης. Η σύγχρονη βαρβαρότητα ως προς τις συνθήκες μεταχείρισης των προσφύγων και των μεταναστών έχει λοιπόν πολιτική γενέτειρα το Δουβλίνο και φυσικό αυτουργό την Ελλάδα.Η ανάπτυξη που είχε περιέλθει στην ελλάδα παλαιότερα είχε στηριχτει σε μεγάλο βαθμό στις πλάτες μεταναστών καθώς επίσης από την στιγµή που επιταχύνθηκε η διαδικασία ένταξης των µεταναστών στην επίσηµη αγορά εργασίας και στο σύστηµα κοινωνικής ασφάλισης οι µετανάστες ενισχύσαν τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας.Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ τυχόν παρανομες πράξεις μεταναστων όπως διακίνηση ναρκωτικών,βιασμους κτλπ όπως και στον ίδιο βαθμό δεν δικαιολογώ αντίστοιχες πράξεις ελλήνων γιατι προσωπικά για μένα κριτήριο δεν είναι το χρώμα του δέρματος ή η εθνικότητα αλλα η πράξη καθ'αυτή.Επίσης εμείς σαν έλληνες δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ρατσιστές οι Έλληνες που σκορπίστηκαν στις πέντε ηπείρους για ένα μεροκάματο στο κυνήγι της επιβίωσης,όταν ο ρατσισμός κατα των Ελλήνων άκμαζε με χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρατσούκλι ''βρωμοέλληνες'' λόγω του σκόρδου που βάζαν ως μπαχαρικό στα φαγητά οι Ελληνες μετανάστες.Ζούμε την ειρωνεία της εποχής μας όταν οι παππούδες μας μας λένε ιστορίες απο τα χρόνια της μετανάστευσης τους όταν την ίδια ώρα εμείς χλευάζουμε τους συμμαθητές μας με ρατσιστικά σχόλια.Πρέπει να παραδεχτούμε πως όσο φιλόξενοι είμαστε σαν λαός άλλο τόσο ρατσιστές είμαστε.Στην μνήμη λοιπόν των χιλιάδων μεταναστών που βρίσκουν φρικτό τέλος στο αιγαίο για τον Ουαλίντ,τον Ναβίτ και τόσους άλλους μετανάστες που περνάν τα πάνδεινα στην χώρα μας,για τους παππούδες και συγγενείς μας μετανάστες για όλους αυτούς λοιπόν πρέπει να σταματήσουμε να μισούμε κάτι που τυχαία δεν είμαστε.

Υ.Γ θα παρατηρήσατε πως μέσα στο κείμενο δεν αναφέρω την λέξη ''λαθρομεταναστες'' και αυτό γιατι δεν έχω μάθει να κατηγοριοποιώ τους ανθρώπους σε λαθραίους και μη.

κείμενο απο: Πάρης Γιάγκας